ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ 35Ο
ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ
Το Συνέδριο της
ΓΣΕΕ πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, αληθινά κοσμοϊστορική
για τον λαό στην Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και για τους λαούς στην Ευρώπη και σε όλο
τον κόσμο. Τα 3 χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο συνέδριο της
Ομοσπονδίας σημαδεύτηκαν από την μεγαλύτερη επίθεση που δέχθηκε η εργατική τάξη
κι ο λαός μετά τον πόλεμο.
Στο όνομα της διάσωσης
της χώρας και της σωτηρίας του ευρώ, τα αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα της
κυβέρνησης, της ΕΕ και του κεφαλαίου, μοιράζουν στο λαό ανεργία, λιτότητα και
φτώχεια χωρίς όρια. Γιατί μόνο έτσι το κεφάλαιο και η Ε.Ε.
ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν την κρίση και τους ανταγωνισμούς τους.
Η άθλια
τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σπέρνει μαζικά υποσχέσεις ότι «έρχεται η
ανάπτυξη». Φυσικά με τίμημα ένα γύρο γιγαντιαίας
καταστροφής κεφαλαίου, παραγωγικών δυνάμεων και εργαζόμενων ώστε να ξεπεραστεί
η καπιταλιστική κρίση και να «πάρει μπροστά η καπιταλιστική μηχανή». Μια
«ανάπτυξη» που θα συνοδεύεται από τεράστια ανεργία, άγρια λιτότητα, βάρβαρες
εργασιακές σχέσεις, ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών και καταστροφή του περιβάλλοντος. Οι εικόνες «ανάπτυξης»
από τη Χαλκιδική, με την κυβέρνηση να θέλει να επιβάλει το δόγμα «καταστολή και
ανάπτυξη» για να χαρίσει τον ορυκτό πλούτο στους ξένους και ντόπιους επενδυτές,
υπογραμμίζουν πως ο «θάνατος από χρυσάφι» δεν μπορεί είναι το όραμα μιας κοινωνίας που χειμάζεται
από τις βάρβαρες πολιτικές.
Η πραγματικότητα
διαψεύδει κάθε αυταπάτη για το ξεπέρασμα της οικονομικής και κοινωνικής
καταβύθισης. Το ΙΟΒΕ, το ΔΝΤ και η ΕΕ μιλούν για ύφεση άνω του 4% φέτος. Η
ανεργία θα ανέβει κι άλλο, κάτι που αποτελεί διεθνή τάση για το 2013, με τους
ανέργους να ξεπερνούν τα 200 εκατ.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση,
αντίθετα η διεθνής καπιταλιστική κρίση δηλώνει
παρούσα και κτυπά εντός της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι μόνο στην
περιφέρεια αλλά και στο κέντρο της, όπως στη Γαλλία, ακόμα και στην Γερμανία,
ενώ ο Νότος μετατρέπεται σε οικονομικά και κοινωνικό-πολιτικά διακεκαυμένη
ζώνη. Η πρωτοφανής απόφαση του Eurogroup για κατάσχεση
μέρους των καταθέσεων του λαού στην Κύπρο, έρχεται να καταδείξει ακόμα πιο
έντονα τον χαρακτήρα της ΕΕ ως ληστρικής συμμαχίας του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα,
φανερώνει την ύπαρξη σχέσεων ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και επιβολής στο
εσωτερικό της ίδιας της ΕΕ.
Η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ
προϋποθέτει την τήρηση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, που για την Ελλάδα
σημαίνει μέτρα λιτότητας ύψους 10 δις κάθε χρόνο. Ταυτόχρονα επιβάλλεται μόνιμο καθεστώς επιτροπείας για όλες τις χώρες. Γι αυτό υποβαθμίζονται ακόμα και στοιχειώδεις πλευρές της
λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ενώ τα δημοκρατικά δικαιώματα
τίθενται στην παρανομία. Πρόκειται για τομή
βάθους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στην οποία θα κινηθεί συνολικά η ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτό το
ελληνικό κεφάλαιο, συμπράττει απόλυτα με το διεθνές και ευρωπαϊκό κεφάλαιο για
να εξασφαλίσει την κυριαρχία του και παραμένει ενωμένο απέναντι στην εργατική
τάξη για να περάσουν τα αιματηρά μέτρα του συστήματος.
ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ
Η πολιτική αυτή δεν μπορεί να περάσει χωρίς την
πρωτοφανή παρόξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας, τρομοκρατίας και καταστολής,
που παίρνει απροκάλυπτα πολεμικά-στρατιωτικά χαρακτηριστικά. Ο κρατικός ολοκληρωτισμός ολισθαίνει σε μιαν ακόμη πιο
αντιδραστική μορφή διακυβέρνησης, το «κράτος έκτακτης ανάγκης», επικαλούμενο
εξαιρετικές καταστάσεις κινδύνου. Η κυβέρνηση αποκαλεί «συντεχνία»
όποιον παλεύει ενάντια στην πολιτική της, ενώ η «ανεξάρτητη»
Δικαιοσύνη κηρύσσει παράνομες και καταχρηστικές όλες σχεδόν τις απεργίες. Με
την προσφυγή στη δικτατορική επιστράτευση των απεργών, η κυβέρνηση επιχειρεί να
αποτρέψει τους εργαζόμενους από το δικαίωμα της απεργίας, θέλει ακόμα και να τις
καταργήσει με νόμο.
Παράλληλα μέσω της θεωρία των δύο
άκρων και της «καταδίκης της βίας» (δηλαδή της αντίστασης του κινήματος)
γίνεται ιδεολογικό-πολιτική προετοιμασία και για μια απότομη αντιδημοκρατική
στροφή. Στο πλαίσιο αυτό αξιοποιείται η Χρυσή Αυγή σαν «σιδηρογροθιά»
του συστήματος για να τσακίσει το κίνημα. Ταυτόχρονα, το ναζιστικό αυτό μόρφωμα
επιχειρεί να διεισδύσει στο εργατικό κίνημα με τον μανδύα των «ανεξάρτητων
αντιμνημονιακών δυνάμεων». Η αποκάλυψή της και η εκδίωξή της από τα συνδικάτα,
ως δύναμης θανάσιμα εχθρικής προς το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αποτελεί άμεσο
καθήκον.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΣΤΗ ΓΣΕΕ
Η ΓΣΕΕ έχει πλέον
μετατραπεί σε μηχανισμό εξουδετέρωσης των εργατικών αντιστάσεων και αγώνων,
εχθρικό προς την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της. Στο καταστατικό της παραμένει
γραμμένη η επιδίωξη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ίσως μόνο αυτό θυμίζει πλέον, πως κάποτε γεννήθηκε σαν όργανο προάσπισης των
εργατικών συμφερόντων.
Στα τρία χρόνια
που πέρασαν, η ηγεσία της ΓΣΕΕ έδειξε τη γύμνια
και τη χρεωκοπία της. Παρέμεινε υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου,
στις απαιτήσεις της κυβέρνησης και της τρόικας, στη λογική των «κοινωνικών
εταίρων».
Ο κυβερνητικός
εργοδοτικός συνδικαλισμός που εκφράζεται από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της
ΔΑΚΕ, διαπνέεται από την πολιτική της ταξικής συνδιαλλαγής. Αποδέχονται τη
σωτηρία της «εθνικής οικονομίας»,
δηλαδή την κερδοφορία των εργοδοτών, ως κριτήριο και δεδομένο, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός
των ορίων της.
Ακολούθησαν και συνεχίζουν, την αδιέξοδη πολιτική του συμβιβασμού και της
υποταγής, που όλα αυτά τα χρόνια αποδυνάμωσε το συνδικαλιστικό κίνημα. Στην
εποχή του ολοκληρωτικού πολέμου ενάντια στον κόσμο της εργασίας, μιλάνε για
κάποιες «ανάλγητες» πολιτικές και «διεκδικούν» να διατηρήσουν το ρόλο τους σαν διαμεσολαβητές της εργοδοσίας στο εργατικό
κίνημα. Αντιμετωπίζουν τα συνδικάτα ως μικρό αδελφό της κοινοβουλευτικής
διαπάλης.
Καλλιεργούν τη λογική της «εξαίρεσης» των επιμέρους κλάδων. Σε μια σειρά
ομοσπονδίες και σωματεία έχουν μετατραπεί σε αυτόκλητοι «σωτήρες» των ΣΣΕ που οδήγησαν
σε μειώσεις μισθών, γεγονός που δυσχεραίνει άμεσα τους όρους επιβίωσης των
εργαζόμενων, αλλά και τους απογοητεύει, καλλιεργεί τάσεις υποταγής στις
εργοδοτικές απαιτήσεις.
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που όποιος τον ακούσει
αντιλαμβάνεται πως δεν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους αλλά τους βιομήχανους, και
η συνάντηση της ΓΣΕΕ με την τρόικα, αποτελούν χαρακτηριστικές εκφράσεις της σαπίλας
του συνδικαλισμού της υποταγής.
Ο συνδικαλισμός
αυτός πλέον τελειώνει καθώς σε εποχές κρίσης χρεοκοπούν οριστικά η συνδιαχείριση
και η συνδιαλλαγή. Το κεφάλαιο, αφού τον χρησιμοποίησε για να αποδυναμώσει και
να ενσωματώσει το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα τον πετά στη γωνία.
Σήμερα η ΓΣΕΕ συσπειρώνει όλο και μικρότερο τμήμα
εργαζόμενων, σε μια περίοδο που η
εργατική τάξη διευρύνεται. Διαμορφώνει όρους σκληρής ιεραρχίας, κλειστών δομών και
«αντιπροσώπευσης», μακριά από τη βάση των εργαζομένων. Έχει άμεση σχέση με
πολιτικούς-κρατικούς φορείς, εξάρτηση από νομικούς θεσμούς και οικονομικές
πηγές του συστήματος.
Οι δυνάμεις της υποταγής και του συμβιβασμού στη ΓΣΕΕ
αρνούνται να καλύψουν συνδικαλιστικά το πιο ευάλωτο τμήμα των εργαζόμενων με
τις ελαστικές και «μαύρες» εργασιακές σχέσεις. Με τα ΙΝΕ – ΚΕΚ «κοινωφελούς
εργασίας» έχουν αποδεχθεί τον νέο ρόλο που τους δίνει το κεφάλαιο και η ΕΕ,
στήνοντας το νέο δουλεμπόριο του 21 αιώνα και έχουν μεταλλαχθεί σε
ΜΚΟ-εργοδότες χιλιάδων νέων χωρίς δικαιώματα.
Οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως σήμερα οι ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ αλλά
και σε μια σειρά ομοσπονδίες και συνδικάτα, αποτελούν μέρος του προβλήματος. Τη
στιγμή που η ένταση της επίθεσης
απαιτούσε κλιμάκωση και πολιτικό αγώνα διαρκείας, οι κινητοποιήσεις χωρίς προοπτική που εξαγγέλλουν, δεν αποτελούν απλά ντουφεκιές στον αέρα αλλά
συνειδητή βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής και λαϊκής οργής και υπονομεύουν τον αγώνα ενάντια στα
μέτρα και την ανατροπή τους. Όπως φάνηκε σε όλες τις μεγάλες κλαδικές απεργίες, αρνήθηκαν
να «καλύψουν» τους αγώνες που ξέσπασαν, πολύ περισσότερο να τους γενικεύσουν,
να δώσουν πανεργατική απάντηση.
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ.
Οι δυνάμεις της συνδικαλιστικής αριστεράς, παρά την αγωνιστική τους στάση,
αδυνατούν, να διατυπώσουν ένα
συνολικό πρόγραμμα πάλης και αγωνιστικής κλιμάκωσης. Φέρουν
ευθύνες γιατί δεν συμβάλλουν στον αναγκαίο συντονισμό και ενοποίηση των
αγώνων.
Η στάση της Αυτόνομης Παρέμβασης στο
εργατικό κίνημα καθορίζεται από την
καταστροφική λογική της κοινοβουλευτικής απάντησης και του «ώριμου φρούτου».
Μιλάει στο όνομα των αγώνων και των κινητοποιήσεων, βλέποντάς τους όμως σαν
κινήσεις διαμαρτυρίας και πίεσης και εντάσσοντάς τους σε εκλογικές τακτικές και
κοινοβουλευτικούς σχεδιασμούς, και όχι σε έναν αναγκαίο παλλαϊκό ξεσηκωμό και
σχέδιο ανατροπής. Εξακολουθεί να είναι ενταγμένη στο όλο σύστημα διαχείρισης
του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού. Στον ιδιωτικό
τομέα, δεν έρχεται σε πραγματική ρήξη με την εργοδοσία σε μια σειρά χώρους.
Επιμένει στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον» για να δικαιολογήσει τη στάση
υποχώρησης ή συμβιβασμού σε κρίσιμους χώρους (πχ Τράπεζες, Ομοσπονδία Ιδιωτικών
Υπαλλήλων).
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, παρά την κριτική τους στον εργοδοτικό συνδικαλισμό,
διαμορφώνουν μια τακτική αγώνων χαμηλής έντασης, αδυνατώντας να υπερβούν το
«αγωνιστικό» ημερολόγιο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Δεν επιδιώκουν να
χαράξουν μια πολιτική συγκέντρωσης των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών
δυνάμεων που θα αναμετρηθούν με την αστική λαίλαπα. Το ΠΑΜΕ αρνείται την
κοινή δράση, ακόμα και στα επείγοντα ζητήματα πάλης στο εργατικό κίνημα.
Ενισχύει στα συνδικάτα τον εμφύλιο πόλεμο μέσα στην Αριστερά, χτίζει τεχνητά
«τείχη» ανάμεσα στις ταξικές δυνάμεις και τους αγωνιστές. Η πολιτική του,
δυσκολεύει το εργατικό κίνημα να αναπτύξει μια δυναμική νικηφόρας αναμέτρησης
με την αστική πολιτική.
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ.
ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ.
Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι
κρίσιμη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες για την ανατροπή της
επίθεσης. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό
κίνημα που να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι
ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων, τους
μετανάστες. Να έχει δρόμους οργάνωσης των εκατομμυρίων ανέργων. Να είναι
αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να
θεωρεί σαν βασικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να
έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, τα κέντρα
εξουσίας και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των
εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα και όχι στις κομματικές ντιρεκτίβες. Σε
ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα πιστεύουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση θέλουμε
να συμβάλλουμε.
Κρίσιμο ζητούμενο σήμερα είναι η ανεξαρτησία του
συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος από την αστική πολιτική και λογική, που θα το
κάνει ικανό να ασκεί πολιτική από εργάτες, με εργάτες, για τους εργάτες. Αντίθετα
με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, εμείς ξέρουμε ότι τα πράγματα τίθενται απλά: στην κρίση και την προσπάθεια υπεραντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, ή θα σωθούν
τα κέρδη ή θα σωθούν οι εργαζόμενοι. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα, δεν
μπορεί να αποδεχθούμε την περιστολή
των δικαιωμάτων μας για τη σωτηρία των καπιταλιστικών κερδών. Πρέπει να σωθεί η
εργατική τάξη!
Ουσιώδες ζήτημα αποτελεί επίσης η οικονομική και οργανωτική αυτοτέλεια του
συνδικαλιστικού κινήματος από όλα τα νήματα που το συνδέουν με το κράτος, την
εργοδοσία, την ΕΕ, τους κάθε λογής καθεστωτικούς μηχανισμούς. Ο διαχωρισμός των
συνδικάτων από τους πολύμορφους συνδιαχειριστικούς μηχανισμούς, τα όργανα και
τις επιτροπές ταξικής συμφιλίωσης, τα συμβούλια και ινστιτούτα της κυρίαρχης
πολιτικής. Η κατοχύρωση της οικονομικής αυτοτέλειας των συνδικάτων και η
απεξάρτησή τους από το «θανάσιμο εναγκαλισμό» των εργοδοτικών, ευρωπαϊκών ή
κρατικών παροχών. Η κατάργηση της δικαστικής διαμεσολάβησης και παρέμβασης στην
εσωτερική ζωή των συνδικάτων.
Η συνδικαλιστική ενοποίηση και η
κατάργηση των οργανωτικών διαχωρισμών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, πρέπει
άμεσα να προχωρήσει σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος. Άμεσο καθήκον αποτελεί επίσης η
δημιουργία μορφών ταξικής αλληλεγγύης για κάθε εργαζόμενο, συνταξιούχο και
άνεργο.
Το εργατικό κίνημα που μπορεί να
απαντήσει στην κρίση θα είναι οραματικό, συγκρουσιακό, θα υπερασπίζεται όχι
μόνο τα σημερινά συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά και την κοινωνική της απελευθέρωση
ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Γι αυτό το εργατικό κίνημα πρέπει να ξαναμιλήσει για την
εκμετάλλευση. Να ορίσει την αναγκαία πορεία σύγκρουσης με τον κόσμο του
κεφαλαίου, την οικονομική και πολιτική εξουσία του. Διέξοδος από την κρίση τελικά, σημαίνει να χάσει πλούτο και ιδιοκτησία
το κεφάλαιο. Να κλονιστεί η εξουσία του και τελικά να ανατραπεί, από τους ίδιους
εργαζόμενους. Και να μπει στη θέση της εκμετάλλευσης, η δημόσια
κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και ο
εργατικός έλεγχος από τους παραγωγούς του πλούτου.
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ
ΕΧΟΥΝ ΚΗΡΥΞΕΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ
Σήμερα ωριμάζει -και σαν αναγκαιότητα και σαν δυνατότητα-
μια τομή στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δυναμώνει
η τάση για ανεξάρτητους και μαχητικούς εργατικούς αγώνες, δημιουργούνται
συντονισμοί σωματείων, κλάδων και αγώνων, εντείνονται οι αναζητήσεις στόχων και
μορφών έκφρασης των συμφερόντων των εργαζομένων.
Άμεσο ζητούμενο αποτελεί η συγκρότηση ενός μετώπου όλων
των μαχόμενων σωματείων και ομοσπονδιών, συντονισμών, εργατικών συνελεύσεων, επιτροπών
αγώνα και κάθε ταξικής δύναμης. Που θα δώσει ώθηση στην πάλη των εργαζόμενων και ανέργων και στη
διαμόρφωση ενός πλαισίου διεκδικήσεων και στόχων πάλης, που θα ενώσουν την
εργατική τάξη. Που θα ενισχύσει αποφασιστικά τους αγώνες που θα ξεσπούν, ώστε να
συνολικοποιούνται και να παίρνουν πανεργατικό χαρακτήρα. Που θα βοηθά να
αναπτυχθούν αγώνες διαρκείας, με χαρακτηριστικά
κλιμάκωσης και σύγκρουσης και όχι απλά κινήσεις διαμαρτυρίας. Με απεργίες, αλλά
και άλλες δυναμικές μορφές απειθαρχίας, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα σε
κεφάλαιο και κυβέρνηση. Που θα συμβάλλει στην πολιτικοποίηση
του εργατικού κινήματος, αλλά και θα
οικοδομεί την αναγκαία αγωνιστική ταξική ενότητα, ώστε να κτυπάμε όλοι μαζί, να
μην αφήνουμε κανένα σωματείο, κανένα κλάδο μόνο του.
Επιδίωξή μας το επόμενο διάστημα είναι να συμβάλουμε στον
αναγκαίο ταξικό συντονισμό για να δοθεί η μάχη, με νικηφόρους όρους, για
την ανατροπή της
πολιτικής της εξαθλίωσης.
Δεν υπάρχει
δρόμος «διαπραγμάτευσης» με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και την ΕΕ. Στον πόλεμο
που μας έχουν κηρύξει, απαντάμε με πόλεμο. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Είναι ο δρόμος της επιβίωσης και της
αξιοπρέπειας για τον κόσμο της δουλειάς.
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ!
· Ανατροπή της
πολιτικής του διεθνούς και ντόπιου μαύρου μετώπου: ΕΕ – ΔΝΤ – ΣΕΒ και της
κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.
· Μη αναγνώριση,
παύση πληρωμής και διαγραφή του Χρέους. Έξοδος από την Ευρωζώνη και την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων,
με άμεση εκδίωξη της τρόικας και ακύρωση όλων των βάρβαρων μέτρων σε βάρος των
εργαζομένων.
· Απόκρουση κάθε
μορφής ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ. Να καταργηθεί το
ΤΑΙΠΕΔ, τα ΣΔΙΤ, να σταματήσει η εργολαβοποίηση. Παλεύουμε ενάντια στην
«απελευθέρωση των αγορών» και την εμπορευματοποίηση των βασικών κοινωνικών
αγαθών (νερό, ρεύμα, συγκοινωνίες, υγεία, παιδεία, ασφάλιση κ.λπ.). Τα δημόσια
αγαθά ή θα είναι αποκλειστικά δημόσια ή δεν θα υπάρχουν. Εθνικοποίηση των
στρατηγικών τομέων και επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση και με λαϊκό-εργατικό
έλεγχο.
·
Γενναίες
αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και άρση όλων των περικοπών που
επιβλήθηκαν από το Γενάρη του 2010. Άμεση κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους
νέους κάτω των 25 ετών. Κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της ελαστικής
εργασίας του θεσμού της ενοικίασης εργαζομένων, της ανασφάλιστης και μαύρης
εργασίας. Υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για
όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Απαγόρευση των απολύσεων.
Όχι στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του δημόσιου.
· Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας. Επίδομα ανεργίας
για όλους τους ανέργους, χωρίς προϋποθέσεις, ίσο με το βασικό μισθό, για όλο το
διάστημα της ανεργίας. Πλήρης πρόσβαση των ανέργων στην υγεία, τις
συγκοινωνίες, και σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά
στα συντάξιμα έτη. Άμεση μείωση των ωρών εργασίας και των χρόνων που
απαιτούνται για συνταξιοδότηση, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, χωρίς
μείωση μισθών.
·
Κατάργηση
όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και
μετακυλίουν το κούρεμα των αποθεματικών στους ασφαλισμένους. Να επιστραφούν
άμεσα όλα τα ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία και οι κλέφτες να
λογοδοτήσουν και να δικαστούν από το λαό. Σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και
στα 55 για τις γυναίκες και με 30 χρόνια δουλειάς, χωρίς όριο ηλικίας. Αποκλειστικά
δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Άμεση κάλυψη όλων των
απωλειών των Ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος και καταβολή των οφειλών του
κράτους και της εργοδοσίας. Δημόσια, δωρεάν και ποιοτική υγεία για όλους χωρίς
προϋποθέσεις. Μείωση της εργατικής εισφοράς. Να πληρώσουν κράτος-τράπεζες-εργοδότες.
·
Να
διαγραφούν άμεσα τα χρέη προς τις τράπεζες όλων των ανέργων και των φτωχών. Κατάργηση
όλων των χαρατσιών, των κεφαλικών φόρων και των φορομπηχτικών νόμων. Να
φορολογηθεί άμεσα το κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, η εκκλησία, οι off shore εταιρείες, οι μεγαλοεκδότες, το ξένο
κεφάλαιο και οι καταθέσεις των Ελλήνων πλουτοκρατών στις δεκάδες λίστες
Λαγκάρντ. Να αυξηθεί η φορολογία του κεφαλαίου στο 45%.
· Υπεράσπιση των
Λαϊκών Ελευθεριών και Δικαιωμάτων της εποχής μας, ενάντια στον κοινοβουλευτικό
ολοκληρωτισμό, την εργοδοτική τρομοκρατία και τη φασιστική βία. Δημοκρατία και ελεύθερος
συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς. Όχι στην ποινικοποίηση της συλλογικής
δράσης και των αγωνιστών. Να μην περάσουν τα σχέδια για την «αναμόρφωση» των
συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, των διαδηλώσεων κ.λπ.