Διακήρυξη Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας Συνέδριο ΕΚΑ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(πρωτοβουλία αντιπροσώπων στο συνέδριο του ΕΚΑ)

Η επίθεση συνεχίζεται

H κυβέρνηση της ΝΔ, με την ανοιχτή συναίνεση και υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της E.E. προχωρά σε μια ολόπλευρη επίθεση στα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων και των νέων. Η «Πράσινη Βίβλος» της Ε.Ε. προωθεί την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας και κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος και εισάγει την περιβόητη ελαστασφάλεια (flexicurity). Κυβέρνηση, κεφάλαιο, αστικά κόμματα, ιδεολογικοί μηχανισμοί και «διεθνείς οργανισμοί» διεξάγουν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία:
§ Παρατεταμένη λιτότητα, άγρια φορολογία, ακρίβεια και για το κεφάλαιο φοροαπαλλαγές.
§ Ληστεία των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο και τα «δομημένα ομόλογα». Προετοιμασία νέων αντιδραστικών τομών στο ασφαλιστικό με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων. Την ίδια στιγμή η εφαρμογή των αντιασφαλιστικών νόμων ήδη επιδεινώνει την ασφαλιστική προστασία των νέων εργαζομένων.
§ Ιδιωτικοποιήσεις και λειτουργία των ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, σύγκλιση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ως προς την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
§ Εισβολή της αγοράς και της αγοραίας λογικής στην παιδεία, την υγεία, την αυτοδιοίκηση, μέσα από την περικοπή κοινωνικών δαπανών, τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τη λογική της ανταποδοτικότητας
§ Ελαστικές εργασιακές σχέσεις και αύξηση της μαύρης εργασίας. Ομηρία των συμβασιούχων και προσπάθεια κατάργησης της μονιμότητας σε δημόσιο και ΔΕΚΟ. Επέκταση του επενοικιαζομένων. Απελευθέρωση των απολύσεων.
§ Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, κατάργηση 8ωρου, επέκταση – απελευθέρωση του ωραρίου, κατάργηση – υπονόμευση αργιών.
§ Υπερεκμετάλλευση των μεταναστών και των ξένων εργατών.
§ Αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στην Παιδεία με υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων, πειθάρχηση των φοιτητών, ταξικούς φραγμούς και υποταγή στις ανάγκες των επιχειρήσεων.
§ Ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, εργοδοτική τρομοκρατία, ένταση του αυταρχιασμού.
Συνολικά το κεφάλαιο, για να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη του και να βαθύνει την εκμετάλλευση, στο πλαίσιο και της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, επιθυμεί μια φιγούρα εργαζομένου, με διαρκή εργασιακή περιπλάνηση και συνεχή ανασφάλεια, με αναβαθμισμένες δεξιότητες αλλά ριζικά συρρικνωμένα δικαιώματα. Η «γενιά των 700 ευρώ», των συνεχών καταρτίσεων αλλά και της ελαστικής εργασίας και ζωής, αναδεικνύεται σε μόνιμο στοιχείο της στρατηγικής των καπιταλιστών.

Η ελπίδα είναι στους αγώνες

Τα τελευταία δύο χρόνια η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από μεγάλους αγώνες. Τον απεργιακό αγώνα διαρκείας των τραπεζών και την απεργία των ναυτεργατών ακολούθησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του κόσμου της εκπαίδευσης. Πρώτα ο ξεσηκωμός των φοιτητών το Μάιο Ιούνιο του 2006 που υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση και μετά ο μεγαλειώδης αγώνας των δασκάλων. Ακολούθησαν τρεις μήνες καταλήψεων και απεργιών στα ΑΕΙ που ράγισαν τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, δεν επέτρεψαν να περάσει με ενισχυμένη πλειοψηφία η πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος και κατάφεραν σημαντικά πλήγματα στο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ.
Αγώνες σαν κι αυτοί στην εκπαίδευση, έδειξαν ότι μπορούν να έχουν αποτελέσματα και να ασκούν πραγματική πίεση στην κυβέρνηση. Έδειξαν ότι το κίνημα μπορεί να κερδίζει και με αυτό τον τρόπο δείχνουν το δρόμο και για τους αγώνες της επόμενης περιόδου. Ήταν αγώνες παρατεταμένοι, κλιμακούμενοι και αποφασιστικοί, που απέφευγαν τη λογική των «συμβολικών» κινήσεων και έδειχναν την προοπτική ενός κινήματος που να ξεπερνά τη διαμαρτυρία και να επιχειρεί ρωγμές στη στρατηγική του κεφαλαίου. Δεν μιλούσαν μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα κάθε κλάδου, αλλά και απευθύνονταν σε όλη την κοινωνία και οικοδομούσαν δεσμούς αλληλεγγύης στη βάση του κοινού αγώνα για τα δικαιώματα στην παιδεία, την υγεία, την εργασία. Οι εργαζόμενοι είχαν λόγο και δεν τους αποφάσιζαν μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

ΕΚΑ: τρία χρόνια μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο, τόσο το ΕΚΑ, όσο και συνολικά το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, οι μεγάλες ομοσπονδίες, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν λειτούργησαν σαν εκπρόσωποι των εργαζομένων ή σαν κέντρα αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου, αλλά σαν μηχανισμοί αναπαραγωγής αστικών λογικών μέσα στο κίνημα και υπονόμευσης της δυνατότητας αποτελεσματικών κινητοποιήσεων. Κυριάρχησε η λογική της διαπραγμάτευσης διαδρόμων, των «εποικοδομητικών προτάσεων» και των «λελογισμένων» κινητοποιήσεων που οδηγούν τους αγώνες στην ήττα:
· Η ΓΣΕΕ και πολλές ομοσπονδίες υπέγραψαν διετείς συμφωνίες εργασιακής ειρήνης ανακουφίζοντας κυβέρνηση και εργοδότες και νομιμοποιώντας τη λιτότητα.
· Στις ΔΕΚΟ την προδοτική στάση της ΟΜΕ-ΟΤΕ να συναινέσει στην κατάργηση της μονιμότητας ακολούθησαν οι χλιαρές απεργίες του Δεκέμβρη του 2005 που επέτρεψαν στην κυβέρνηση να περάσει το νόμο. Ουσιαστικά, συνυπέγραψαν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τους αντιδραστικούς κανονισμούς εργασίας.
· Προσέφεραν άλλοθι στην επιχείρηση αναθεώρησης του άρθρου 16 μεθοδεύοντας την ίδρυση «μη-κρατικού» ΑΕΙ από τη ΓΣΕΕ.
· Αρνήθηκαν να κάνουν το θέμα των συμβασιούχων, το θέμα της μόνιμης και σταθερής εργασίας υπόθεση ΟΛΩΝ των εργαζομένων.
· Δεν έκαναν κανένα βήμα για το συντονισμό και την ενίσχυση των κλαδικών αγώνων, πέραν κάποιων τυπικών ανακοινώσεων. Δεν βρεθηκαν στο πλευρό των φοιτητών, παράταξαν τα ΜΑΤ για να μην απευθυνθούν οι φοιτητές στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
· Έμειναν μόνο στην καταγγελία των «δομημένων» ομολόγων και δεν κατήγγειλαν ούτε τη συνολική πολύχρονη ληστεία των ταμείων, ούτε τις προετοιμαζόμενες αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα.
· Επέμειναν στον αποκλεισμό από τα σωματεία όλων εκείνων των εργαζομένων με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και άτυπες μορφές μισθωτής εργασίας.
· Δεν έκαναν καμιά προσπάθεια για να μπουν στα σωματεία οι ξένοι εργάτες.
· Απείχαν από τη μεγάλη μάχη ενάντια στην επέκταση του ωραρίου στα καταστήματα.
· Συμμετείχαν στις επιτροπές «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας.
Αλλά και συνολικότερα συνεχίστηκε η εμπέδωση της λογικής του υποταγμένου συνδικαλισμού. Η εικόνα του συνδικαλιστή συνομιλητή της διοίκησης και συνδιαχειριστή της απαξίωσης των συλλογικών δικαιωμάτων κυριαρχεί σε πολλές ομοσπονδίες. Το μεγαλύτερο μέρος των εκλεγμένων στις ανώτερες θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος ασχολείται με την πολιτική του καριέρα και έχει χρόνια να πατήσει σε χώρο εργασίας. Από τους αγώνες προτιμούν τις «συνεννοήσεις» ή ακόμη χειρότερα τις συναλλαγές με την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Όλο το προηγούμενο διάστημα ούτε το ΕΚΑ, ούτε οι συνομοσπονδίες πήραν πρωτοβουλίες για να απαντηθεί το τεράστιο πρόβλημα της μειωμένης συνδικαλιστικής κάλυψης. Δεν μπορεί να μαζικοποιηθεί το εργατικό κίνημα με σωματεία σφραγίδες και παραταξιακά μαγαζιά, ούτε πολύ περισσότερο με σωματεία παραρτήματα της εργοδοσίας. Ούτε θα μπορέσει να μαζικοποιηθεί εάν δεν μπορούν τα συνδικάτα να εγγράφουν όλους τους εργαζομένους σε ένα χώρο ανεξαρτήτως τυπικής εργασιακής σχέσης και εάν δεν γίνει προσπάθεια να ξεπεραστούν οι σημερινοί διαχωρισμοί που εμποδίζουν την ενωτική δράση ανά κλάδο, αλλά και συνολικά. Γι’ αυτό το λόγο και δεν μπορούμε παρά να καταψηφίσουμε τον απολογισμό του ΕΚΑ.
Για την κατάσταση ευθύνονται τόσο η κυβερνητική ΔΑΚΕ όσο και η ΠΑΣΚΕ, που δεν διαφοροποιείται επί της ουσίας από την κυρίαρχη πολιτική, γι’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ συμπεριφέρονται σαν σιαμαία αδέλφια.
Όμως ευθύνες έχουν και οι παρατάξεις της αριστεράς, το ΠΑΜΕ και η Αυτόνομη Παρέμβαση. Από τη μια, η Αυτόνομη Παρέμβαση μπορεί να βγάζει διάφορες διακηρύξεις ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και το νεοφιλελευθερισμό, αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει να είναι κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να συμμετέχει στο προεδρείο της ΓΣΕΕ παρέχοντας «αριστερό άλλοθι» στην γραμμή συνδιαλλαγής και υποταγής των ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ, να μην ανοίγει μέτωπο στις αντεργατικές κατευθύνσεις της Ε.Ε, να συνυπογράφει τις βασικές κατευθύνσεις του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ μπορεί να υιοθετεί ένα πιο μαχητικό πλαίσιο αιτημάτων εντούτοις δεν πιστεύει στη δυνατότητα σήμερα μαζικών και νικηφόρων αγώνων. Κινείται με βάση την αντίληψη ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίσει και κατά συνέπεια αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις ως εκλογική δεξαμενή για το ΚΚΕ. Στις Ομοσπονδίες που πλειοψηφεί, αποφεύγει την πραγματική μαχητική διεκδίκηση. Ακόμη και εκεί που συμμετέχει ενεργά σε κινητοποιήσεις, όπως στην Παιδεία, αυτό γίνεται κάτω από την πίεση του κινήματος και όχι επειδή το είχε επιλέξει εξαρχής. Η απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυτή τη λογική και στη κομματική καταγραφή που διαλέγει το ΠΑΜΕ.
Εμείς λέμε ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να γίνει προσπάθεια για ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική. Όσοι αναφέρονται στην ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στις πολιτικές κυβέρνησης, κεφαλαίου, εργοδοσίας θα πρέπει να συμβάλουν έμπρακτα σε τέτοιες ενωτικές πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων.

Ρήξη με την αστική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό

Σήμερα απαιτείται η συνολική αγωνιστική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η ρήξη με την αστική πολιτική και τη λογική και πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού.
Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ταξικό, αγωνιστικό, ανεξάρτητο, ενωτικό και νικηφόρο που να υψώσει αποτελεσματική αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου αλλά και να προβάλλει ξανά τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των νέων, που επιθετικά θα ανοίγει το ίδιο ζητήματα και δεν θα περιμένει απλώς τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε., των εργοδοτών για να απαντήσει, ένα εργατικό κίνημα που:
§ Θα στηρίζεται στη δύναμη των ίδιων των εργαζομένων, την καθημερινή δράση στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων στις Γενικές Συνελεύσεις, στις Απεργιακές Επιτροπές.
§ Θα γράφει στα σωματεία όλους τους εργαζομένους κάθε κλάδου ανεξαρτήτως τυπικής σχέσης για να μην υπάρχουν συνδικαλιστικά ακάλυπτοι εργαζόμενοι (π.χ. εργαζόμενοι με δελτίο όταν αυτό συγκαλύπτει μισθωτή εργασία) και θα προσπαθεί να ξεπεράσει τη λογική του διαχωρισμού και του κατακερματισμού.
§ Θα δοκιμάζει μορφές αγωνιστικού συντονισμού, κοινής δράσης και αλληλεγγύης των ίδιων των σωματείων και όχι των συνδικαλιστικών ηγεσιών και γραφειοκρατιών.
§ Δεν θα ελέγχεται από κράτος και εργοδότες, δεν θα υποτάσσεται σε κομματικές σκοπιμότητες, θα γυρνάει την πλάτη του σε λογικές υποταγής και συνδιαχείρισης.
§ Θα συγκρούεται με το σύνολο των αντιλαϊκών, αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, εργοδότες, όπως αυτή εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, αναζητώντας τον κοινό αγώνα με άλλους κλάδους και την αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων
§ Θα επιλέγει όλες τις μορφές παρατεταμένης και επίμονης πάλης μέχρι την επίτευξη νικών, πέρα από τη λογική των εθιμοτυπικών απεργιών και της αναζήτησης συμβιβαστικών λύσεων.
§ Θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις και θα αντιστέκεται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης
§ Δεν θα διστάζει να πάει θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, την ευρωπαϊκή ένωση και θα συγκρούεται με τις λογικές της «ανάπτυξης», του «εκσυγχρονισμού», της «ευρωπαϊκής προοπτικής».
Μόνο έτσι θα μπορέσει να δοθεί ξανά μια νικηφόρα πνοή στο εργατικό κίνημα, να αυξηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στα συνδικάτα, να διαμορφωθούν συνειδήσεις εργαζομένων που αντιστέκονται και διεκδικούν μικρές και μεγάλες κατακτήσεις.

Και αυτό δεν μπορεί παρά να αποτυπώνεται και σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο που να αντιστοιχεί στις βασικές σημερινές εργατικές διεκδικήσεις:
§ Όχι στη λιτότητα – καμιά πειθάρχηση στα ασφυκτικά πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής. Να ζούμε με αξιοπρέπεια κάνοντας μόνο μια δουλειά. Όταν ακόμη και οι επίσημες στατιστικές βάζουν το όριο φτώχιας στα 1400 ευρώ, δεν μπορεί ο κατώτερος μισθός να είναι πιο κάτω! Καταγγελία των συλλογικών συμβάσεων εργασιακής ειρήνης και αγώνας για συμβάσεις σύμφωνες με τις ανάγκες των εργαζομένων. Όχι στη σύνδεση μισθού-απόδοσης, τις «αξιολογήσεις» και τις εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας.
§ Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Να αντισταθούμε στις νέες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης-ΕΕ, για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων. Σύνταξη στα 58 χρόνια (55 για τις γυναίκες) και στα 30 χρόνια εργασίας. Μείωση των εργατικών εισφορών. Να σταματήσει τώρα η κλοπή των αποθεματικών και οι επενδύσεις στα χρηματιστηριακά προϊόντα. Επιστροφή των όλων οφειλών από το 1950 κράτους-τραπεζών-εργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία. Όχι στην ιδιωτική ασφάλιση. Διεύρυνση του θεσμού των Βαρέων Ανθυγιεινών με τις νέες επαγγελματικές ασθένειες
§ Μείωση του χρόνου εργασίας – 35ωρο – 7ωρο – 5ήμερο παντού.
§ Όχι στην απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων, τραπεζών και υπηρεσιών. Κανένα κατάστημα ανοιχτό το Σάββατο μετά τις 3 μ.μ. Πλήρης κατοχύρωση της Κυριακής αργίας.
§ Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους ίσο με τον κατώτερο μισθό της Εθνικής Συλλογικής σύμβασης για όλο το διάστημα ανεργίας.
§ Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Όχι στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Κατάργηση των νόμων που προωθούν την ελαστική εργασία, την ελαστική διευθέτηση του ωραρίου. Μία, μόνιμη σχέση εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, συμβάσεις αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και κάλυψη όλων των αναγκών του δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα από μόνιμο προσωπικό. Κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων. Όχι στις απολύσεις.
§ Να αποτρέψουμε κάθε ιδιωτικοποίηση, επανακατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα όλων των κοινωφελών επιχειρήσεων. Όχι στις ΣΔΙΤ που υποτάσσουν τις κοινωνικές υποδομές και τη λειτουργία τους στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Πλήρης και αποκλειστική δημόσια δωρεάν περίθαλψη και ασφάλιση για όλους, υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
§ Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16, και να αποτραπεί η αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Όχι στο Νόμο-Πλαίσιο. Όχι στη «διαδικασία της Μπολόνια» και την αποσύνδεση πτυχίων και εργασιακών δικαιωμάτων. Όχι στην αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών ΑΕΙ. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
§ Ουσιαστικά μέτρα για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Πραγματικός έλεγχος της εφαρμογής τους.
§ Να πολεμήσουμε με όλους τους τρόπους τις μορφές της επισφαλούς, ανασφάλιστης εργασίας που αποτελεί κανόνα για νέους, μετανάστες, εργαζόμενους με μερική απασχόληση σε ολόκληρους κλάδους. Οι μετανάστες να γράφονται στα συνδικάτα και να έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
§ Πάλη ενάντια στον αυταρχισμό, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στην πολιτική επιστράτευση των απεργών, υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου.
§ Όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της Νέας Τάξης, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. καμιά αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, όχι στον εθνικισμό και το ρατσισμό (π.χ. αλβανοφοβία, ισλαμοφοβία).

Ποιοι είμαστε

Όσοι αντιπρόσωποι στο συνέδριο του ΕΚΑ υπογράφουμε αυτό το κείμενο, είτε είμαστε ανένταχτοι αγωνιστές είτε προερχόμαστε από ταξικές αγωνιστικές συσπειρώσεις, εργατικές συλλογικότητες, σχήματα και πρωτοβουλίες, μας ενώνει η κοινή αναφορά στη δυνατότητα ενός αγωνιστικού ταξικού συνδικαλισμού. Διαλέγουμε μια διακριτή αγωνιστική αντίληψη και πρακτική μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως κάναμε στους αγώνες της εκπαίδευσης, στην απεργία των δασκάλων, στους αγώνες των συμβασιούχων, στις απεργίες και τις μάχες ενάντια στις αλλαγές στο ασφαλιστικό και στις ιδιωτικοποιήσεις (Τράπεζες, ΔΕΚΟ). Προτάσσουμε την καθημερινή παρέμβαση ακόμη και στους πιο δύσκολους και κατακερματισμένους εργασιακούς χώρους: των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, των συμβασιούχων, των εργαζομένων με άτυπες μορφές απασχόλησης. Επιμένουμε στην ανάγκη ρήξης με την αστική πολιτική, θεωρούμε ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα τη χειραφέτηση των εργαζομένων, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, από τη μισθωτή σκλαβιά και την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Είμαστε μια πρωτοβουλία που λειτουργεί δημοκρατικά, με βάση τις αρχές της ισοτιμίας, της συντροφικότητας, της εναλλαγής, της ανακλητότητας.
Απέναντι στην ανεπάρκεια και την ανυποληψία του υποταγμένου συνδικαλισμού θέλουμε αυτό το ρεύμα, όλοι οι αντιπρόσωποι και οι αγωνιστές που αναζητούν μια άλλη αγωνιστική κατεύθυνση για το εργατικό κίνημα να συναντηθούμε, να συντονιστούμε, να συζητήσουμε, να παρέμβουμε και στο συνέδριο του ΕΚΑ. Με το βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στην οικοδόμηση μαχητικών, αποτελεσματικών και νικηφόρων αγώνων!


Αδαμόπουλος Άκης, Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων ΕΟΜΜΕΧ
Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Σύλλογος Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος
Αναγνώστου Όλγα, Σύλλογος Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
Αντωνόπουλος Βασίλης, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αθήνας
Αυθίνος Παντελής, Σωματείο Υπαλλήλων Κ.Η.Υ.Κ.Υ.
Γάτσιος Δημήτρης, Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας (Αγωνιστική Παρέμβαση Εθνικής)
Γουρλάς Νίκος, Σωματείο Εργαζόμενων στα Καταστήματα Τύπου του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών
Γρίσπος Γιώργος, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Δημόπουλος Γιώργος, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Δραγανίνος Αντώνης, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Ευσταθίου Κώστας, Σύλλογος Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος
Κακύρη Παναγιώτα, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Κοιλάκου Σύλβια, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Κωσταγιώργου Δήμητρα, Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας (Πρόταση Προοπτικής Εργαζομένων Εθνικής)
Μάρκου Μιχάλης, Σύλλογος Εργαζομένων Γενικής Τράπεζας
Μαυροειδής Παναγιώτης, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Μιχαλοπούλου Ελένη Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Μιχελής Κώστας, Ένωση Επαγγελματιών Λογιστών Πρωτευούσης
Νικολαΐδης Γιώργος, Σύλλογος Εργαζομένων Ινστιτούτου Υγείας Παιδειού
Νικολακάκης Βασίλης, Ένωση Τεχνικών Εναερίων Μεταφορών και πτυχιούχων
Πάνου Ελένη, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Παπαγεωργίου Πάνος, Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών, Εργαστηρίων κ.α.
Παπαμακάριος Μιχάλης, Ένωση Επαγγελματιών Λογιστών Πρωτευούσης
Παπασπυρίδης Αλέκος, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Πασχαλίδου Χρυσούλα, Σωματείο Φυλάκων Σχολικών Κτιρίων
Παυλόπουλος Γιώργος, Σύλλογος Εργαζομένων Alpha Bank
Πλειώνης Δημήτρης, Επαγγελματική Ένωση Αέρος Ελλάδας
Ρέππα Βέττα, Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Στεφανής Γιώργος, ΠΕΤ-ΟΤΕ
Σωτήρης Παναγιώτης Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Τουμπέλης Βασίλης, Σωματείο Εργαζομένων Γηροκομείου Αθηνών
Τσιώτα Αμαλία, Πανελλήνιο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΕ
Χαμηλάκη Κατερίνα, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Χήτου Μαρίνα, Σύλλογος Εργαζομένων Eurobank