H ντροπή του συνδικαλισμού!

 Για άλλη μια φορά εκφυλίζουν την έννοια του συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμφωνία και του ΠΑΜΕ!

Την Παρασκευή 28/5 συνεδρίασε η εκτελεστική γραμματεία του ΕΚΑ και προκήρυξε απεργία για την Πέμπτη 3/6, απέναντι στο νομοσχέδιο-τερατούργημα του Χατζηδάκη που συμπληρώνει όλο το αντεργατικό οπλοστάσιό τους  καταργώντας ουσιαστικά το δικαίωμα  στην απεργία.

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της ανακοίνωσης που καλούσε στην απεργία, και σε συνεννόηση με την ΑΔΕΔΥ την πήραν πίσω 3 μέρες αργότερα επειδή «άκουσον άκουσον» η ΓΣΕΕ προκήρυξε τελευταία στιγμή απεργία στις 10 Ιούνη! Το γνωστό «μνημόσυνο» που καλεί η «ΥΕΣ ΕΕ» την ημέρα της ψήφισης ή κατάθεσης του νομοσχεδίου, για να βγάλει την υποχρέωση και να ξεφτιλίσει και το όπλο της απεργίας.

Όλες οι παρατάξεις μαζί στην εκτελεστική του ΕΚΑ, ψήφισαν ομόφωνα την ακύρωση της απεργίας, παίρνοντας γραμμή από τα κόμματα και τις παρατάξεις τους στη ΓΣΕΕ, για να «πάνε ενωτικά» . Με ποιον να ενωθούν; Τους ξεφτιλισμένους της ΓΣΕΕ που κάνουν τις μεγαλύτερες πλάτες στην κυβέρνηση Μητσοτάκη από κάθε άλλη φορά, μην οργανώνοντας απεργίες και αγώνες και ζητώντας την απόσυρση όχι όλου του νομοσχεδίου αλλά «κάποιων διατάξεων»; Η ΓΣΕΕ έχει πάρει διαζύγιο από τους εργαζόμενους, εδώ και καιρό.

Ένας τέτοιος συνδικαλισμός δεν αποτελεί λύση, αλλά κομμάτι του προβλήματος. Οι εργαζόμενοι το βλέπουν και γι’ αυτό τους γυρίζουν την πλάτη. Οι δε ευθύνες του ΠΑΜΕ είναι πολύ μεγάλες καθώς, αντί να συντάσσονται με τις φωνές που ζητούν άλλο κέντρο αγώνα και ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, ακολουθούν τις προσταγές των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ ακυρώνοντας αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων (!) σωματείων  και ΔΣ εργατικών κέντρων για την απεργία 3/6, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τις «καρέκλες» τους.

Αυτό το νομοσχέδιο για να ανακληθεί όπως είναι το δίκαιο για την εργατική τάξη, θέλει τεράστιο αγώνα διαρκείας και άγριες απεργίες, όχι απεργία μιας μέρας χωρίς οργάνωση και με κόσμο ασυνδικάλιστο.

Μπορούμε να ανακόψουμε τη φόρα κυβερνώντων και εργοδοτών και να πετύχουμε νίκες, όχι με 24ωρες τουφεκιές και ξεπουλήματα, αλλά με δυναμικούς αγώνες διαρκείας, απεργιακό αγώνα με συντονισμό και συνελεύσεις που θα αποφασίζουν και θα παίρνουν πάνω τους τον αγώνα, με συμμετοχή των ίδιων των εργαζόμενων, όχι με ανάθεση σε εκπροσώπους που τα βρίσκουν πίσω από τις πλάτες τους με το σύστημα και τα παπαγαλάκια του.

Μόνος δρόμος ο συνδικαλισμός βάσης και οριζόντιου συντονισμού από τα κάτω, η συγκρότηση ενός άλλου κέντρου αγώνα, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Αν δεν διώξουμε από πάνω μας αυτά τα βαρίδια, θα χάνουμε και θα μετρούμε ήττες κάθε μέρα, γιατί το βαρέλι δεν έχει πάτο. Είναι ζήτημα επιβίωσης η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η αναγέννησή του, κι αυτό δεν συνιστά ιδεοληψία αλλά ανάγκη που αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή.

01/06/2021