Αγωνιστική Συνεργασία Τραπεζοϋπαλλήλων
Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο των τραπεζών διαχρονικά και δη στις μέρες μας, που η κάλυψη στοιχειωδών αναγκών έχει μετατραπεί σε καθημερινή πάλη για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο όμως δεν μπορούμε να αφήνουμε ασχολίαστη την προσπάθεια που καταβάλλουν οι Διοικήσεις τους για να αντιστρέψουν πλήρως την πραγματική εικόνα που βιώνουμε όσοι δουλεύουμε σε αυτές. Είμαστε εξουθενωμένοι υπάλληλοι σε καταστήματα με καθημερινή επαφή με τον πραγματικό κόσμο, ξεζουμισμένοι τηλεργαζόμενοι χωρίς ωράριο, ενοικιαζόμενοι μέσω τρίτων εταιρειών, πρακτικάριοι και εργαζόμενοι με μπλοκάκι. Και είμαστε άνθρωποι και όχι αριθμοί, όπως έχουν μάθει να μας λογαριάζουν μια δράκα τεχνοκρατών, συχνά διαπλεκόμενων, με χρυσά συμβόλαια και πολιτική ασυλία, η οποία σχεδιάζει και υλοποιεί ανενόχλητη την αντικοινωνική πολιτική των τραπεζών.
Το έχουμε ξαναπεί: υπάρχουν 2 κόσμοι στον κλάδο: αυτός των λίγων και προνομιούχων, ανώτατων στελεχών, υψηλόμισθων ειδικών συνεργατών, γενικών διευθυντών και μελών ΔΣ, και αυτός των εργαζόμενων και του 99% των πελατών (το άλλο 1% ανήκει στον προηγούμενο). Η σύγκρουση συμφερόντων και αρχών μεταξύ των 2 κόσμων είναι για μας αυταπόδεικτη, αλλά ας πούμε ορισμένα τρανταχτά παραδείγματα:
Οι τράπεζες μετέτρεψαν τη στέγη, συμπεριλαμβανομένης της μίας και μοναδικής κατοικίας αρκετών, σε ένα νέο χρηματιστήριο για άντληση κερδών, με την τιτλοποίηση των κόκκινων δανείων και τη μεταβίβασή τους σε άλλους, πιο επιθετικούς κερδοσκόπους. Χιλιάδες δανειολήπτες λαμβάνουν αυτή την περίοδο επιστολές από τους νέους «διαχειριστές» του χρέους τους – όπως λένε τα κοράκια των κόκκινων δανείων που τα πήραν μπιρ παρά για να πλουτίσουν με τη σειρά τους σε βάρος των φτωχών - και το κοινωνικό κόστος των επαχθών όρων αποπληρωμής και της απώλειας της πρώτης κατοικίας μέσω πλειστηριασμού αφαιρέθηκε από τις πλάτες των τραπεζών.
Την ίδια στιγμή οι ίδιες εμφανίζονται θρασύτατα ως κοινωνικοί ευεργέτες, με στοχευμένες δωρεές, σταγόνα στον ωκεανό των κερδών τους, που υπερπροβάλλονται στα ΜΜΕ. Λαμβάνουν βραβεία καινοτομίας, εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, καλύτερου εργοδότη σε θέματα ισότητας φύλων και άλλα κωμικοτραγικά από δήθεν ανεξάρτητους οίκους, που δεν είναι παρά ένας ακόμα μηχανισμός προπαγάνδας υπέρ τους. Γιατί κάπως είναι απαραίτητη και η «κοινωνική συναίνεση». Μας το είπε στο συνέδριο της ΟΤΟΕ ο Πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, κ Ράπανος: «οι τράπεζες είναι τα θύματα της κρίσης, αλλά έχουν δείξει και φοβερή κοινωνική ευθύνη, με χορηγίες κλπ…». Δεν φταίει αυτός, καλά να πάθουμε αφού η ΟΤΟΕ τον κάλεσε σε συνέδριο εργαζομένων.
Το κερδοσκοπικό παιχνίδι πάνω στη στέγη δεν έχει επηρεάσει μόνο τους δανειολήπτες που μετατρέπονται σε ενοικιαστές της χρυσοπληρωμένης κατοικίας τους (Νέος Πτωχευτικός Νόμος), αλλά και όσους αναζητούν στέγη για ενοικίαση. Τελικά οι μόνοι ξένοι που «ήρθαν να μας πάρουν τα σπίτια» δεν είναι οι ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες αλλά τα διεθνή funds, αμερικάνικα, ευρωπαϊκά, αραβικά, ισραηλινά κοκ.
Εξίσου εξοργιστική είναι η εικόνα της ψηφιακής μετάβασης που διαφημίζουν οι τράπεζες. Εμφανίζονται πρωτοπόρες, εξοπλισμένες με όλα τα σύγχρονα εργαλεία της ψηφιακής επανάστασης, καινοτόμες. Που αυξάνουν την ικανοποίηση του πελάτη και διευκολύνουν τη ζωή του. Από πληρωμές λογαριασμών και οφειλών μέχρι αγορά τραπεζικών προϊόντων (επενδυτικά, δανειακά κα). Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν δεν υπάρχουν ουρές έξω από καταστήματα, δεν υπάρχει καν ανάγκη για καταστήματα, γι΄αυτό και τα κλείνουν κατά δεκάδες. Πάντα νοικοκυρεμένες στα οικονομικά τους, δεν μπορεί να επιτρέψουν τέτοια σπατάλη, να συντηρούν αχρείαστα κτίρια και να πληρώνουν «πλεονάζον» δήθεν προσωπικό. Θέλουν να μετατρέψουν τα σημεία φυσικής εξυπηρέτησης σε μπουτίκ πώλησης προϊόντων και ασφαλιστικής διαμεσολάβησης.
Απαγορεύουν παρανόμως τις συναλλαγές στα καταστήματα, και μετά πανηγυρίζουν ότι μειώθηκαν και άρα δεν χρειάζονται το δίκτυο. Διώχνουν τους πελάτες και τους παραπέμπουν στα τηλεφωνικά κέντρα να περιμένουν ώρες στο ακουστικό - για να ακούσουν από το τηλεφωνικό κέντρο πως χρειάζεται να απευθυνθούν σε κατάστημα- , τους αναγκάζουν να διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα στην επαρχία για να εξυπηρετηθούν σε φυσικό κατάστημα, και μετά τους καλούν να αγοράσουν προϊόντα με το αζημίωτο. Αν δεν μπορείς να συναλλαχθείς ψηφιακά είναι δική σου ευθύνη κι αν είσαι υπάλληλος που τρέχεις για να καλύψεις τις θέσεις όσων έχουν αποχωρήσει μαζικά με τις εθελούσιες τότε χρειάζεσαι απλά καλύτερη εκπαίδευση. Προτιμάνε να ταΐζουν άλλες εταιρείες με αναθέσεις έργων και ενοικίαση εργαζόμενων παρά να προσλάβουν μόνιμο και τακτικό προσωπικό. Φέρνουν εμάς αντιμέτωπους με την κοινωνία ενώ οι ίδιοι δίνουν συνεντεύξεις αυτοπροβολής μέσα από τα πολυτελή τους γραφεία.
Δεν προλαβαίνουμε να ακούμε για νέες προμήθειες που καθιερώνονται, την ίδια στιγμή που χιλιάδες χρήστες των ψηφιακών εφαρμογών, ακόμα και οι πλέον ενημερωμένοι και υποψιασμένοι, πέφτουν θύματα απάτης με χιλιάδες ευρώ να κάνουν φτερά από τους λογαριασμούς τους και τις τράπεζες να αδυνατούν να ανταποκριθούν στα αιτήματα για μπλοκάρισμα συναλλαγών, για αμφισβήτηση κλπ. Πρόκειται φυσικά για μη αυτοματοποιημένες διαδικασίες, που απαιτούν προσωπικό για να τις διεκπεραιώσει. Και μάλλον και υποδομές στις οποίες δεν φαίνονται διατεθειμένες να επενδύσουν. Τι είναι η προστασία των καταναλωτών μπροστά στην αφαίμαξή τους, όταν πληρώνουν ακόμα και για μια επανέκδοση κάρτας λόγω φθοράς;
Πάντα κερδισμένες, πάντα προστατευμένες, όποτε χρειάστηκε με τα λεφτά των φορολογούμενων. Πάντα ένα βήμα μπροστά για το κέρδος, ήδη τα οικονομικά ΜΜΕ προαναγγέλλουν αύξηση των επιτοκίων στεγαστικών δανείων, με τους δανειολήπτες ξανά να πληρώνουν το μάρμαρο.
Ο κατάλογος με τα μέτρα ταξικής και αντιλαϊκής πολιτικής των τραπεζών δεν έχει τέλος. Και γίνεται ακόμη πιο προκλητικός, όταν στον αντίποδα οι επιχειρηματίες επιδοτούνται με χαριστικούς όρους, δανείζονται συνεχώς με φρέσκο χρήμα, είχαν την ασυλία της διαγραφής δανείων χάρη στην ανακεφαλαιοποίηση που κι αυτή φορτώθηκε στους φορολογούμενους, και η διαπλοκή τραπεζών – επιχειρηματιών έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία. Χάρη στην αβάντα των κυβερνήσεων, εθνικών (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) και υπερεθνικών (ΕΕ), και τη δικαστική ασυλία που απολαμβάνουν, έχουν φτιάξει ένα πεδίο επιβολής των δικών τους όρων, είτε αυτοί αφορούν καθημερινές πρακτικές, όπως οι οικονομικές συναλλαγές, είτε ακόμα και τους όρους της ύπαρξής μας, ως εργαζόμενων και ως πολιτών.
Ως εργαζόμενοι στις τράπεζες τασσόμαστε ανοιχτά και συνειδητά ενάντιά τους και δίπλα στο κοινωνικό σύνολο. Θα είμαστε πάντα εδώ για να αποκαλύπτουμε όσα πασχίζουν να συγκαλύψουν και να εξωραΐσουν. Θα αναδεικνύουμε τα παραμύθια περί υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αφού μόνος γνώμονας είναι το κέρδος, τις απαράδεκτες πρακτικές των ιδιωτικών τραπεζών, και την ανάγκη δημόσιου ελέγχου ως δικλείδα ασφαλείας, με κοινωνικό έλεγχο. Αυτοί που τις πλήρωσαν 2 και 3 φορές δικαιούνται και πρέπει να τις ελέγχουν. Θα είμαστε αυτοί που θα τους χαλάμε τα σχέδια. Είναι ανάγκη να περάσουμε, μαζί με άλλες κατηγορίες εργαζόμενων και τη χειμαζόμενη κοινωνία, από την άμυνα στην επίθεση.
Μάιος 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου