Στο Κατάστημα Νικαίας 193 όπως και σε όλα τα εναπομείναντα Καταστήματα, η έλλειψη προσωπικού και η ταυτόχρονη και συνεπαγόμενη αύξηση των εργασιών από εξωτερικούς και εσωτερικούς πελάτες έχει φέρει στα όριά της την δυναμική κάθε υπαλλήλου.
Επιπλέον οι αλλαγές στα μηχανογραφικά συστήματα είναι αλλεπάλληλες και οι υπάλληλοι δεν προλαβαίνουν ούτε να τις αφομοιώσουν, αφού δεν τις έχουν μελετήσει ως πρέπει, αλλά ούτε και να τις εφαρμόσουν, αφού η εφαρμογή προηγείται ανέκαθεν της εγκύκλιας θεωρίας.
Aκόμη και η είσοδος στο ON LINE σύστημα έχει γίνει κουίζ: σήμερα θα κλειδωθούμε ή όχι, αφού τον κωδικό μας τον βάζουμε και 2 και 3 φορές για να τον δεχτεί με την ανασφάλεια πως ίσως στο τέλος κλειδωθούμε…
H παρούσα κατάθεση δε συνιστά καινοτοπία, αλλά παρουσίαση μιας γνώριμης σε σας καθημερινότητας, ως προς την οποία, η εξαγγελία μερικών δεκάδων προσλήψεων δεν ωραιοποίησε τις προσδοκίες μας , που φυσικά δε μπόρεσαν ποτέ ως τώρα να γίνουν Μεγάλες, όπως θα ταίριαζε στους υπαλλήλους ενός τέτοιου οργανισμού. Ευνοητό είναι πως το Μεγάλες δεν συνδέεται με για οικονομικούς λόγους.
Το βάρος των παραπάνω δεν επιτάσσει ωραιολογίες ή αερολογίες, καθώς έχει συχνότητα σωματικής και κυρίως ψυχολογικής καταρράκωσης.
H άδεια για ξεκούραση και δουλειές μας, το ελάχιστο δικαίωμα μας και αυτό περνά από σαράντα κύματα, λόγω των αλληλοκαλύψεων και των ασθενειών μας. Ζητείται, σε περίοδο καλοκαιρινών αδειών η όποια έλλειψη να καλυφθεί εκ των έσω, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να σπάει ο κάθε υπάλληλος σε τρεις και τέσσερις ταυτόχρονα…Ναι, δεν υπάρχουν υπάλληλοι, ναι δεν υπάρχει πλέον η δυνατότητα αποσπάσεων από τα Καταστήματα, αλλά από τις Διευθύνσεις?
Κάποτε, κάποιος είχε μιλήσει για rotation μεταξύ Δικτύου και Διοίκησης και αναρωτιέμαι: αφού οι προκηρύξεις για τη Διοίκηση δε βγαίνουν πια με δυνατότητα συμμετοχής μας, αλλά έστω βγαίνουν για κάποιους, γιατί δε βγαίνουν αντίστοιχες για να βοηθηθεί το Δίκτυο? Ακόμη και με μορφή βραχυχρόνιας απασχόλησης σε αυτό.
Το επιχείρημα ότι και στη Διοίκηση πιέζονται είναι απτό, αλλά θυμίζω το παραπάνω που αφορά εμάς: εξωτερικοί αλλά και εσωτερικοί πελάτες…που οι εξωτερικοί, όταν δεν έχουμε κάποιο ζωντανό όν μπροστά μας ειρωνεύονται με την έκφραση «γιατί τι κάνεις τώρα?»
Σίγουρα χιλιοειπωμένα, αλλά μάλλον όχι αρκετά για να αποκτήσουμε πάλι την εργασιακή μας αξιοπρέπεια.
Με εκτίμηση και σιωπηρή ελπίδα να ακουστούμε όχι από εσάς, αλλά από αυτούς που εσείς συζητάτε και διεκδικείτε: διεκδικείστε και τη ζωή μας παρακαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου