Διακήρυξη Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας Συνέδριο ΕΚΑ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(πρωτοβουλία αντιπροσώπων στο συνέδριο του ΕΚΑ)

Η επίθεση συνεχίζεται

H κυβέρνηση της ΝΔ, με την ανοιχτή συναίνεση και υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της E.E. προχωρά σε μια ολόπλευρη επίθεση στα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων και των νέων. Η «Πράσινη Βίβλος» της Ε.Ε. προωθεί την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας και κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος και εισάγει την περιβόητη ελαστασφάλεια (flexicurity). Κυβέρνηση, κεφάλαιο, αστικά κόμματα, ιδεολογικοί μηχανισμοί και «διεθνείς οργανισμοί» διεξάγουν πραγματικό κοινωνικό πόλεμο ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία:
§ Παρατεταμένη λιτότητα, άγρια φορολογία, ακρίβεια και για το κεφάλαιο φοροαπαλλαγές.
§ Ληστεία των αποθεματικών των ταμείων στο χρηματιστήριο και τα «δομημένα ομόλογα». Προετοιμασία νέων αντιδραστικών τομών στο ασφαλιστικό με αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων. Την ίδια στιγμή η εφαρμογή των αντιασφαλιστικών νόμων ήδη επιδεινώνει την ασφαλιστική προστασία των νέων εργαζομένων.
§ Ιδιωτικοποιήσεις και λειτουργία των ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, σύγκλιση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ως προς την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.
§ Εισβολή της αγοράς και της αγοραίας λογικής στην παιδεία, την υγεία, την αυτοδιοίκηση, μέσα από την περικοπή κοινωνικών δαπανών, τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, τη λογική της ανταποδοτικότητας
§ Ελαστικές εργασιακές σχέσεις και αύξηση της μαύρης εργασίας. Ομηρία των συμβασιούχων και προσπάθεια κατάργησης της μονιμότητας σε δημόσιο και ΔΕΚΟ. Επέκταση του επενοικιαζομένων. Απελευθέρωση των απολύσεων.
§ Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, κατάργηση 8ωρου, επέκταση – απελευθέρωση του ωραρίου, κατάργηση – υπονόμευση αργιών.
§ Υπερεκμετάλλευση των μεταναστών και των ξένων εργατών.
§ Αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στην Παιδεία με υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων, πειθάρχηση των φοιτητών, ταξικούς φραγμούς και υποταγή στις ανάγκες των επιχειρήσεων.
§ Ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, εργοδοτική τρομοκρατία, ένταση του αυταρχιασμού.
Συνολικά το κεφάλαιο, για να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα κέρδη του και να βαθύνει την εκμετάλλευση, στο πλαίσιο και της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, επιθυμεί μια φιγούρα εργαζομένου, με διαρκή εργασιακή περιπλάνηση και συνεχή ανασφάλεια, με αναβαθμισμένες δεξιότητες αλλά ριζικά συρρικνωμένα δικαιώματα. Η «γενιά των 700 ευρώ», των συνεχών καταρτίσεων αλλά και της ελαστικής εργασίας και ζωής, αναδεικνύεται σε μόνιμο στοιχείο της στρατηγικής των καπιταλιστών.

Η ελπίδα είναι στους αγώνες

Τα τελευταία δύο χρόνια η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από μεγάλους αγώνες. Τον απεργιακό αγώνα διαρκείας των τραπεζών και την απεργία των ναυτεργατών ακολούθησαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του κόσμου της εκπαίδευσης. Πρώτα ο ξεσηκωμός των φοιτητών το Μάιο Ιούνιο του 2006 που υποχρέωσαν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση και μετά ο μεγαλειώδης αγώνας των δασκάλων. Ακολούθησαν τρεις μήνες καταλήψεων και απεργιών στα ΑΕΙ που ράγισαν τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, δεν επέτρεψαν να περάσει με ενισχυμένη πλειοψηφία η πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος και κατάφεραν σημαντικά πλήγματα στο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ.
Αγώνες σαν κι αυτοί στην εκπαίδευση, έδειξαν ότι μπορούν να έχουν αποτελέσματα και να ασκούν πραγματική πίεση στην κυβέρνηση. Έδειξαν ότι το κίνημα μπορεί να κερδίζει και με αυτό τον τρόπο δείχνουν το δρόμο και για τους αγώνες της επόμενης περιόδου. Ήταν αγώνες παρατεταμένοι, κλιμακούμενοι και αποφασιστικοί, που απέφευγαν τη λογική των «συμβολικών» κινήσεων και έδειχναν την προοπτική ενός κινήματος που να ξεπερνά τη διαμαρτυρία και να επιχειρεί ρωγμές στη στρατηγική του κεφαλαίου. Δεν μιλούσαν μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα κάθε κλάδου, αλλά και απευθύνονταν σε όλη την κοινωνία και οικοδομούσαν δεσμούς αλληλεγγύης στη βάση του κοινού αγώνα για τα δικαιώματα στην παιδεία, την υγεία, την εργασία. Οι εργαζόμενοι είχαν λόγο και δεν τους αποφάσιζαν μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

ΕΚΑ: τρία χρόνια μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο, τόσο το ΕΚΑ, όσο και συνολικά το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα, οι μεγάλες ομοσπονδίες, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν λειτούργησαν σαν εκπρόσωποι των εργαζομένων ή σαν κέντρα αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου, αλλά σαν μηχανισμοί αναπαραγωγής αστικών λογικών μέσα στο κίνημα και υπονόμευσης της δυνατότητας αποτελεσματικών κινητοποιήσεων. Κυριάρχησε η λογική της διαπραγμάτευσης διαδρόμων, των «εποικοδομητικών προτάσεων» και των «λελογισμένων» κινητοποιήσεων που οδηγούν τους αγώνες στην ήττα:
· Η ΓΣΕΕ και πολλές ομοσπονδίες υπέγραψαν διετείς συμφωνίες εργασιακής ειρήνης ανακουφίζοντας κυβέρνηση και εργοδότες και νομιμοποιώντας τη λιτότητα.
· Στις ΔΕΚΟ την προδοτική στάση της ΟΜΕ-ΟΤΕ να συναινέσει στην κατάργηση της μονιμότητας ακολούθησαν οι χλιαρές απεργίες του Δεκέμβρη του 2005 που επέτρεψαν στην κυβέρνηση να περάσει το νόμο. Ουσιαστικά, συνυπέγραψαν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τους αντιδραστικούς κανονισμούς εργασίας.
· Προσέφεραν άλλοθι στην επιχείρηση αναθεώρησης του άρθρου 16 μεθοδεύοντας την ίδρυση «μη-κρατικού» ΑΕΙ από τη ΓΣΕΕ.
· Αρνήθηκαν να κάνουν το θέμα των συμβασιούχων, το θέμα της μόνιμης και σταθερής εργασίας υπόθεση ΟΛΩΝ των εργαζομένων.
· Δεν έκαναν κανένα βήμα για το συντονισμό και την ενίσχυση των κλαδικών αγώνων, πέραν κάποιων τυπικών ανακοινώσεων. Δεν βρεθηκαν στο πλευρό των φοιτητών, παράταξαν τα ΜΑΤ για να μην απευθυνθούν οι φοιτητές στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.
· Έμειναν μόνο στην καταγγελία των «δομημένων» ομολόγων και δεν κατήγγειλαν ούτε τη συνολική πολύχρονη ληστεία των ταμείων, ούτε τις προετοιμαζόμενες αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα.
· Επέμειναν στον αποκλεισμό από τα σωματεία όλων εκείνων των εργαζομένων με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και άτυπες μορφές μισθωτής εργασίας.
· Δεν έκαναν καμιά προσπάθεια για να μπουν στα σωματεία οι ξένοι εργάτες.
· Απείχαν από τη μεγάλη μάχη ενάντια στην επέκταση του ωραρίου στα καταστήματα.
· Συμμετείχαν στις επιτροπές «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας.
Αλλά και συνολικότερα συνεχίστηκε η εμπέδωση της λογικής του υποταγμένου συνδικαλισμού. Η εικόνα του συνδικαλιστή συνομιλητή της διοίκησης και συνδιαχειριστή της απαξίωσης των συλλογικών δικαιωμάτων κυριαρχεί σε πολλές ομοσπονδίες. Το μεγαλύτερο μέρος των εκλεγμένων στις ανώτερες θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος ασχολείται με την πολιτική του καριέρα και έχει χρόνια να πατήσει σε χώρο εργασίας. Από τους αγώνες προτιμούν τις «συνεννοήσεις» ή ακόμη χειρότερα τις συναλλαγές με την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Όλο το προηγούμενο διάστημα ούτε το ΕΚΑ, ούτε οι συνομοσπονδίες πήραν πρωτοβουλίες για να απαντηθεί το τεράστιο πρόβλημα της μειωμένης συνδικαλιστικής κάλυψης. Δεν μπορεί να μαζικοποιηθεί το εργατικό κίνημα με σωματεία σφραγίδες και παραταξιακά μαγαζιά, ούτε πολύ περισσότερο με σωματεία παραρτήματα της εργοδοσίας. Ούτε θα μπορέσει να μαζικοποιηθεί εάν δεν μπορούν τα συνδικάτα να εγγράφουν όλους τους εργαζομένους σε ένα χώρο ανεξαρτήτως τυπικής εργασιακής σχέσης και εάν δεν γίνει προσπάθεια να ξεπεραστούν οι σημερινοί διαχωρισμοί που εμποδίζουν την ενωτική δράση ανά κλάδο, αλλά και συνολικά. Γι’ αυτό το λόγο και δεν μπορούμε παρά να καταψηφίσουμε τον απολογισμό του ΕΚΑ.
Για την κατάσταση ευθύνονται τόσο η κυβερνητική ΔΑΚΕ όσο και η ΠΑΣΚΕ, που δεν διαφοροποιείται επί της ουσίας από την κυρίαρχη πολιτική, γι’ αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ συμπεριφέρονται σαν σιαμαία αδέλφια.
Όμως ευθύνες έχουν και οι παρατάξεις της αριστεράς, το ΠΑΜΕ και η Αυτόνομη Παρέμβαση. Από τη μια, η Αυτόνομη Παρέμβαση μπορεί να βγάζει διάφορες διακηρύξεις ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και το νεοφιλελευθερισμό, αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει να είναι κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να συμμετέχει στο προεδρείο της ΓΣΕΕ παρέχοντας «αριστερό άλλοθι» στην γραμμή συνδιαλλαγής και υποταγής των ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ, να μην ανοίγει μέτωπο στις αντεργατικές κατευθύνσεις της Ε.Ε, να συνυπογράφει τις βασικές κατευθύνσεις του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ μπορεί να υιοθετεί ένα πιο μαχητικό πλαίσιο αιτημάτων εντούτοις δεν πιστεύει στη δυνατότητα σήμερα μαζικών και νικηφόρων αγώνων. Κινείται με βάση την αντίληψη ότι σήμερα κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίσει και κατά συνέπεια αντιμετωπίζει τις κινητοποιήσεις ως εκλογική δεξαμενή για το ΚΚΕ. Στις Ομοσπονδίες που πλειοψηφεί, αποφεύγει την πραγματική μαχητική διεκδίκηση. Ακόμη και εκεί που συμμετέχει ενεργά σε κινητοποιήσεις, όπως στην Παιδεία, αυτό γίνεται κάτω από την πίεση του κινήματος και όχι επειδή το είχε επιλέξει εξαρχής. Η απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυτή τη λογική και στη κομματική καταγραφή που διαλέγει το ΠΑΜΕ.
Εμείς λέμε ότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται να γίνει προσπάθεια για ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική. Όσοι αναφέρονται στην ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στις πολιτικές κυβέρνησης, κεφαλαίου, εργοδοσίας θα πρέπει να συμβάλουν έμπρακτα σε τέτοιες ενωτικές πρωτοβουλίες των ίδιων των εργαζομένων.

Ρήξη με την αστική πολιτική και τον υποταγμένο συνδικαλισμό

Σήμερα απαιτείται η συνολική αγωνιστική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η ρήξη με την αστική πολιτική και τη λογική και πρακτική του υποταγμένου συνδικαλισμού.
Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα ταξικό, αγωνιστικό, ανεξάρτητο, ενωτικό και νικηφόρο που να υψώσει αποτελεσματική αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου αλλά και να προβάλλει ξανά τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των νέων, που επιθετικά θα ανοίγει το ίδιο ζητήματα και δεν θα περιμένει απλώς τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε., των εργοδοτών για να απαντήσει, ένα εργατικό κίνημα που:
§ Θα στηρίζεται στη δύναμη των ίδιων των εργαζομένων, την καθημερινή δράση στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων στις Γενικές Συνελεύσεις, στις Απεργιακές Επιτροπές.
§ Θα γράφει στα σωματεία όλους τους εργαζομένους κάθε κλάδου ανεξαρτήτως τυπικής σχέσης για να μην υπάρχουν συνδικαλιστικά ακάλυπτοι εργαζόμενοι (π.χ. εργαζόμενοι με δελτίο όταν αυτό συγκαλύπτει μισθωτή εργασία) και θα προσπαθεί να ξεπεράσει τη λογική του διαχωρισμού και του κατακερματισμού.
§ Θα δοκιμάζει μορφές αγωνιστικού συντονισμού, κοινής δράσης και αλληλεγγύης των ίδιων των σωματείων και όχι των συνδικαλιστικών ηγεσιών και γραφειοκρατιών.
§ Δεν θα ελέγχεται από κράτος και εργοδότες, δεν θα υποτάσσεται σε κομματικές σκοπιμότητες, θα γυρνάει την πλάτη του σε λογικές υποταγής και συνδιαχείρισης.
§ Θα συγκρούεται με το σύνολο των αντιλαϊκών, αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, εργοδότες, όπως αυτή εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, αναζητώντας τον κοινό αγώνα με άλλους κλάδους και την αγωνιστική ταξική ενότητα των ίδιων των εργαζομένων
§ Θα επιλέγει όλες τις μορφές παρατεταμένης και επίμονης πάλης μέχρι την επίτευξη νικών, πέρα από τη λογική των εθιμοτυπικών απεργιών και της αναζήτησης συμβιβαστικών λύσεων.
§ Θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις και θα αντιστέκεται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση από τη σκοπιά του αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης
§ Δεν θα διστάζει να πάει θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, την ευρωπαϊκή ένωση και θα συγκρούεται με τις λογικές της «ανάπτυξης», του «εκσυγχρονισμού», της «ευρωπαϊκής προοπτικής».
Μόνο έτσι θα μπορέσει να δοθεί ξανά μια νικηφόρα πνοή στο εργατικό κίνημα, να αυξηθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στα συνδικάτα, να διαμορφωθούν συνειδήσεις εργαζομένων που αντιστέκονται και διεκδικούν μικρές και μεγάλες κατακτήσεις.

Και αυτό δεν μπορεί παρά να αποτυπώνεται και σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο που να αντιστοιχεί στις βασικές σημερινές εργατικές διεκδικήσεις:
§ Όχι στη λιτότητα – καμιά πειθάρχηση στα ασφυκτικά πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής. Να ζούμε με αξιοπρέπεια κάνοντας μόνο μια δουλειά. Όταν ακόμη και οι επίσημες στατιστικές βάζουν το όριο φτώχιας στα 1400 ευρώ, δεν μπορεί ο κατώτερος μισθός να είναι πιο κάτω! Καταγγελία των συλλογικών συμβάσεων εργασιακής ειρήνης και αγώνας για συμβάσεις σύμφωνες με τις ανάγκες των εργαζομένων. Όχι στη σύνδεση μισθού-απόδοσης, τις «αξιολογήσεις» και τις εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας.
§ Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Να αντισταθούμε στις νέες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης-ΕΕ, για αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης και μείωση των συντάξεων. Σύνταξη στα 58 χρόνια (55 για τις γυναίκες) και στα 30 χρόνια εργασίας. Μείωση των εργατικών εισφορών. Να σταματήσει τώρα η κλοπή των αποθεματικών και οι επενδύσεις στα χρηματιστηριακά προϊόντα. Επιστροφή των όλων οφειλών από το 1950 κράτους-τραπεζών-εργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία. Όχι στην ιδιωτική ασφάλιση. Διεύρυνση του θεσμού των Βαρέων Ανθυγιεινών με τις νέες επαγγελματικές ασθένειες
§ Μείωση του χρόνου εργασίας – 35ωρο – 7ωρο – 5ήμερο παντού.
§ Όχι στην απελευθέρωση του ωραρίου καταστημάτων, τραπεζών και υπηρεσιών. Κανένα κατάστημα ανοιχτό το Σάββατο μετά τις 3 μ.μ. Πλήρης κατοχύρωση της Κυριακής αργίας.
§ Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους ίσο με τον κατώτερο μισθό της Εθνικής Συλλογικής σύμβασης για όλο το διάστημα ανεργίας.
§ Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Όχι στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Κατάργηση των νόμων που προωθούν την ελαστική εργασία, την ελαστική διευθέτηση του ωραρίου. Μία, μόνιμη σχέση εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, συμβάσεις αορίστου χρόνου στον ιδιωτικό τομέα. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και κάλυψη όλων των αναγκών του δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα από μόνιμο προσωπικό. Κατάργηση του θεσμού των εκτάκτων. Όχι στις απολύσεις.
§ Να αποτρέψουμε κάθε ιδιωτικοποίηση, επανακατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα όλων των κοινωφελών επιχειρήσεων. Όχι στις ΣΔΙΤ που υποτάσσουν τις κοινωνικές υποδομές και τη λειτουργία τους στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Πλήρης και αποκλειστική δημόσια δωρεάν περίθαλψη και ασφάλιση για όλους, υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
§ Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16, και να αποτραπεί η αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Όχι στο Νόμο-Πλαίσιο. Όχι στη «διαδικασία της Μπολόνια» και την αποσύνδεση πτυχίων και εργασιακών δικαιωμάτων. Όχι στην αναγνώριση των πτυχίων των ιδιωτικών ΑΕΙ. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
§ Ουσιαστικά μέτρα για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Πραγματικός έλεγχος της εφαρμογής τους.
§ Να πολεμήσουμε με όλους τους τρόπους τις μορφές της επισφαλούς, ανασφάλιστης εργασίας που αποτελεί κανόνα για νέους, μετανάστες, εργαζόμενους με μερική απασχόληση σε ολόκληρους κλάδους. Οι μετανάστες να γράφονται στα συνδικάτα και να έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
§ Πάλη ενάντια στον αυταρχισμό, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στην πολιτική επιστράτευση των απεργών, υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου.
§ Όχι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της Νέας Τάξης, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. καμιά αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, όχι στον εθνικισμό και το ρατσισμό (π.χ. αλβανοφοβία, ισλαμοφοβία).

Ποιοι είμαστε

Όσοι αντιπρόσωποι στο συνέδριο του ΕΚΑ υπογράφουμε αυτό το κείμενο, είτε είμαστε ανένταχτοι αγωνιστές είτε προερχόμαστε από ταξικές αγωνιστικές συσπειρώσεις, εργατικές συλλογικότητες, σχήματα και πρωτοβουλίες, μας ενώνει η κοινή αναφορά στη δυνατότητα ενός αγωνιστικού ταξικού συνδικαλισμού. Διαλέγουμε μια διακριτή αγωνιστική αντίληψη και πρακτική μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως κάναμε στους αγώνες της εκπαίδευσης, στην απεργία των δασκάλων, στους αγώνες των συμβασιούχων, στις απεργίες και τις μάχες ενάντια στις αλλαγές στο ασφαλιστικό και στις ιδιωτικοποιήσεις (Τράπεζες, ΔΕΚΟ). Προτάσσουμε την καθημερινή παρέμβαση ακόμη και στους πιο δύσκολους και κατακερματισμένους εργασιακούς χώρους: των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, των συμβασιούχων, των εργαζομένων με άτυπες μορφές απασχόλησης. Επιμένουμε στην ανάγκη ρήξης με την αστική πολιτική, θεωρούμε ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα τη χειραφέτηση των εργαζομένων, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, από τη μισθωτή σκλαβιά και την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Είμαστε μια πρωτοβουλία που λειτουργεί δημοκρατικά, με βάση τις αρχές της ισοτιμίας, της συντροφικότητας, της εναλλαγής, της ανακλητότητας.
Απέναντι στην ανεπάρκεια και την ανυποληψία του υποταγμένου συνδικαλισμού θέλουμε αυτό το ρεύμα, όλοι οι αντιπρόσωποι και οι αγωνιστές που αναζητούν μια άλλη αγωνιστική κατεύθυνση για το εργατικό κίνημα να συναντηθούμε, να συντονιστούμε, να συζητήσουμε, να παρέμβουμε και στο συνέδριο του ΕΚΑ. Με το βλέμμα σταθερά προσηλωμένο στην οικοδόμηση μαχητικών, αποτελεσματικών και νικηφόρων αγώνων!


Αδαμόπουλος Άκης, Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων ΕΟΜΜΕΧ
Αναγνωστοπούλου Δήμητρα, Σύλλογος Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος
Αναγνώστου Όλγα, Σύλλογος Εργαζομένων ΟΚΑΝΑ
Αντωνόπουλος Βασίλης, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αθήνας
Αυθίνος Παντελής, Σωματείο Υπαλλήλων Κ.Η.Υ.Κ.Υ.
Γάτσιος Δημήτρης, Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας (Αγωνιστική Παρέμβαση Εθνικής)
Γουρλάς Νίκος, Σωματείο Εργαζόμενων στα Καταστήματα Τύπου του Διεθνούς Αεροδρομίου Αθηνών
Γρίσπος Γιώργος, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Δημόπουλος Γιώργος, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Δραγανίνος Αντώνης, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Ευσταθίου Κώστας, Σύλλογος Υπαλλήλων Τράπεζας Ελλάδος
Κακύρη Παναγιώτα, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Κοιλάκου Σύλβια, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Κωσταγιώργου Δήμητρα, Σύλλογος Υπαλλήλων Εθνικής Τράπεζας (Πρόταση Προοπτικής Εργαζομένων Εθνικής)
Μάρκου Μιχάλης, Σύλλογος Εργαζομένων Γενικής Τράπεζας
Μαυροειδής Παναγιώτης, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Μιχαλοπούλου Ελένη Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Μιχελής Κώστας, Ένωση Επαγγελματιών Λογιστών Πρωτευούσης
Νικολαΐδης Γιώργος, Σύλλογος Εργαζομένων Ινστιτούτου Υγείας Παιδειού
Νικολακάκης Βασίλης, Ένωση Τεχνικών Εναερίων Μεταφορών και πτυχιούχων
Πάνου Ελένη, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Παπαγεωργίου Πάνος, Σωματείο Προσωπικού Ιδιωτικών Κλινικών, Εργαστηρίων κ.α.
Παπαμακάριος Μιχάλης, Ένωση Επαγγελματιών Λογιστών Πρωτευούσης
Παπασπυρίδης Αλέκος, Πανελλαδικό Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών
Πασχαλίδου Χρυσούλα, Σωματείο Φυλάκων Σχολικών Κτιρίων
Παυλόπουλος Γιώργος, Σύλλογος Εργαζομένων Alpha Bank
Πλειώνης Δημήτρης, Επαγγελματική Ένωση Αέρος Ελλάδας
Ρέππα Βέττα, Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Στεφανής Γιώργος, ΠΕΤ-ΟΤΕ
Σωτήρης Παναγιώτης Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών
Τουμπέλης Βασίλης, Σωματείο Εργαζομένων Γηροκομείου Αθηνών
Τσιώτα Αμαλία, Πανελλήνιο Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΕ
Χαμηλάκη Κατερίνα, Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτων ΥΠΠΟ
Χήτου Μαρίνα, Σύλλογος Εργαζομένων Eurobank

Ανακοίνωση Νομαρχ. Παραρτήματος ΟΤΟΕ Κέρκυρας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΟ 7
(14.5.2007)


ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΟΤΟΕ.


Καταγγέλλουμε απεργοσπαστική ενέργεια της ηγεσίας της ΟΤΟΕ πριν από την απεργία της ΓΣΕΕ για τις 15.5.2007.
Πιο συγκεκριμένα, το προεδρείο της αρνήθηκε να εξασφαλίσει συνδικαλιστική άδεια σε στελέχη του παραρτήματος Κέρκυρας για να περιοδεύσουν στον νομό, προετοιμάζοντας την απεργία, πρακτική που το Νομαρχιακό Παράρτημα Κέρκυρας ακολουθεί πάγια, εδώ και πολλά χρόνια, και σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση.
Από ότι φαίνεται (και από ότι ομολογούν στελέχη της), προσπαθεί να «τιμωρήσει» το παράρτημα γιατί αυτό με ομόφωνη απόφαση Γενικής Συνέλευσης, πριν λίγο καιρό άσκησε κριτική στην απαράδεκτη σύμβαση που υπόγραψε η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ για την κατάργηση του πενθήμερου στις τράπεζες. Και προκειμένου να το κάνει αυτό, αποφάσισε να περιορίσει την δράση του, και να μην χορηγεί συνδικαλιστικές διευκολύνσεις, ανεξάρτητα αν έτσι υπονομεύεται ακόμα και η απεργιακή κινητοποίηση της ΓΣΕΕ.

ü Το Νομαρχιακό Παράρτημα καλεί τους εργαζόμενους να καταδικάσουν πρακτικές που μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω.
ü Καλεί κάθε συνδικαλιστική δύναμη να τοποθετηθεί για αυτήν την ακραία αντιδημοκρατική νοοτροπία, νοοτροπία που θεωρεί το σκ ιδιοκτησία κάποιων και προσπαθεί με διοικητικά μέτρα να εμποδίσει την κριτική, να μας εμποδίσει να σκεφτόμαστε.
ü Τέλος καλεί την ΓΣΕΕ να παρέμβει για αυτήν την ενέργεια υπονόμευσης των αποφάσεων της.

Για το Νομαρχιακό παράρτημα


Διονύσης Πολίτης, α΄ γραμματέας Σία Πέτσιου, β΄ γραμματέας

Ψήφισμα Γεν. Συνέλευσης ΣΥΕΤΕ

Γ. ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΕΤΕ 07: Οι εργαζόμενοι τάχθηκαν κατά της σύμβασης για την απελευθέρωση του ωραρίου!

Την αντίθεση της πλειοψηφίας των συναδέλφων στην σύμβαση ΟΤΟΕ – Τραπεζιτών για την απελευθέρωση του ωραρίου εξέφρασε και η (άμαζη κατά τα άλλα) Γεν. Συνέλευση του Συλλόγου. H Πρόταση Προοπτικής, από κοινού με Ενιαία και ΔΑΣ, κατέθεσαν ψήφισμα το οποίο καλεί το ΔΣ του ΣΥΕΤΕ να μην υπογράψει σύμβαση με τη διοίκηση της ΕΤΕ για το ωράριο, - αφού αν δεν υπογραφεί σύμβαση μεταξύ ΣΥΕΤΕ – ΕΤΕ που να ρυθμίζει τα επιμέρους ζητήματα, η κλαδική σύμβαση δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Οι συνάδελφοι ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος, που καταδίκαζε την κλαδική σύμβαση που υπέγραψε η ΟΤΟΕ (για 10 καταστήματα ανοιχτά απ΄ το πρωί ως το βράδυ και επέκταση βαρδιών σε πλήθος υπηρεσιών).
Για άλλη μια φορά, ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ με περίσσιο ζήλο καλούσαν τους συναδέλφους να μην υποστηρίξουν το ψήφισμα και υπερασπίζονταν τη σύμβαση που υπέγραψαν! Ακόμη και όταν φανερά οι περισσότεροι συνάδελφοι ψήφισαν υπέρ του ψηφίσματος, αρνήθηκαν να κάνουν καταμέτρηση των ψήφων και με αντιδημοκρατικό τρόπο το προεδρείο θεώρησε ότι το ψήφισμα δεν πέρασε!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Οι συνάδελφοι απέδειξαν και σε αυτήν την περίπτωση την αντίθεσή τους στη σύμβαση που αναμφίβολα ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση βασικών εργασιακών μας κατακτήσεων. Η υπερψήφιση του ψηφίσματος έρχεται να συμπληρώσει πολλά κείμενα υπογραφών από καταστήματα που φτάνουν στο ΣΥΕΤΕ, που δηλώνουν την αντίθεση των συναδέλφων με την αλλαγή του ωραρίου συναλλαγών. Σημαντική κινητικότητα δείχνουν και οι συνάδελφοι της επαρχίας, που συντριπτικά τάσσονται κατά της απελευθέρωσης του ωραρίου, αφού ουσιαστικά το δήθεν «εθελοντικό» δεν μπορεί να ισχύσει!
ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ αρνούνται να θέσουν το ζήτημα στη γνώμη των εργαζόμενων, και θέλουν να προχωρήσουν στην εφαρμογή της σύμβασης, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη τους.

Εμείς καλούμε όλους τους συναδέλφους να δηλώσουν με αποφάσεις Γεν. Συνελεύσεων καταστημάτων ή διευθύνσεων και με κείμενα υπογραφών στην ηγεσία του ΣΥΕΤΕ την αντίθεσή τους στη λειτουργία των καταστημάτων όλη μέρα και Σάββατο!

· ΚΑΝΕΙΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΝΑ ΜΗ ΔΗΛΩΣΕΙ ΒΑΡΔΙΕΣ!
· ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ!

Ο αγώνας συνεχίζεται!

ΜΑΙΟΣ 2007

Γράμμα στους νέους συναδέλφους

Γράμμα στους νέους συναδέλφους
... από νέους συναδέλφους

Νέε συνάδελφε, νέα συναδέλφισσα

Είσαι εδώ και λίγο καιρό εργαζόμενος-η στην Εθνική Τράπεζα. Η Πρόταση Προοπτικής σου γράφει γιατί νιώθουμε την ανάγκη να σε καλωσορίσουμε, αλλά και για να συζητήσουμε μαζί σου τα καθημερινά προβλήματά μας και να δούμε μαζί πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Η Πρόταση Προοπτικής είναι μια ανεξάρτητη αριστερή κίνηση, μια εργατική συλλογικότητα που αποτελείται από εργαζόμενους (κυρίως νέους) της ΕΤΕ. Δεν είμαστε «επαγγελματίες» συνδικαλιστές. Πολλοί προερχόμαστε από το φοιτητικό κίνημα. Συμμετέχουμε σε κινήσεις του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με άλλες συλλογικότητες από χώρους δουλειάς.


Όταν διαλύονται οι πρώτες αυταπάτες...

Όταν προσληφθήκαμε στην τράπεζα, κάποιοι πιστέψαμε ότι λύσαμε το τεράστιο εργασιακό πρόβλημα, αφού βρήκαμε μια μόνιμη δουλειά, νικώντας το φάντασμα της ανεργίας. Ακούγαμε να μας δίνουν συγχαρητήρια, γιατί η δουλειά του τραπεζοϋπαλλήλου είναι «εξαίρετη» και έπρεπε να νοιώθουμε πολύ τυχεροί. Οι γονείς μας ικανοποιήθηκαν κι ένοιωσαν περήφανοι, αφού εκτός των άλλων θα αμειβόμασταν με μισθούς «ρετιρέ». Πολλοί από εμάς, όντας φοιτητές, ήμασταν σίγουροι ότι θα μπορούσαμε άνετα να συνδυάσουμε την εργασιακή με τη φοιτητική ζωή, αφού το «καλό» ωράριο αλλά και διευκολύνσεις φοιτητικών αδειών θα μας επέτρεπαν να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας και έτσι να εξελιχθούμε και οικονομικά, με το επίδομα πτυχίου.
Σήμερα, καταλαβαίνουμε, ότι καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Οι εμπειρίες μας είναι αρνητικές και οι πιθανές αυταπάτες μας έχουν διαλυθεί.
Ο πρώτος μας μισθός, αλλά και τώρα για πολλούς ο μέσος όρος, είναι περίπου 700 ευρώ και είναι σχεδόν αδύνατο να επιβιώσουμε όσοι πληρώνουμε νοίκι, λογαριασμούς, ενώ είναι πολυτέλεια να θέλουμε κάτι παραπάνω (ταξίδια, εξόδους, αγορές).
Οι εξοντωτικοί ρυθμοί που η συντριπτική πλειοψηφία βιώνουμε σε καταστήματα και υπηρεσίες, η εντατικοποίηση που δεν επιτρέπει διαλείμματα, η άρνηση στο αίτημά μας για άδεια διότι «έχει πολύ δουλειά», μας δημιουργεί προβληματισμούς για το αν δουλεύουμε σε τράπεζα ή εργοστάσιο. Το ωράριο παραβιάζεται καθημερινά, αφού ελάχιστοι καταφέρνουμε να φεύγουμε στις 3.15.
Ο συνδυασμός φοιτητικής ζωής και εργασίας είναι αρκετά δύσκολος, αφού ποιος αντέχει μετά το εξαντλητικό 8ωρο να διαβάσει, να παρακολουθήσει μάθημα; Το όνειρο για κάποιο μεταπτυχιακό χάθηκε γρήγορα για όσους έχουμε πτυχίο, αφού η ζωή μας θα ήταν δουλειά – σχολή – ύπνος, άσε που και τα δίδακτρα είναι ένα θέμα. Είμαστε οι φοιτητές που έχουμε «κοπεί στα δυο» ανάμεσα στις υποχρεώσεις μας για τη σχολή και στις απαιτήσεις της δουλειάς. Δυστυχώς στο δύσκολο αγώνα μας δε βρίσκουμε κατανόηση, αφού οι 17 μέρες φοιτητικής άδειας που δικαιούμαστε όχι μόνο δεν είναι αρκετές, αλλά απειλούνται ή συχνά μας τις στερούν, παρόλο που είναι κατοχυρωμένο δικαίωμά μας.
Είδαμε αρκετούς από τη «σειρά» μας να παραιτούνται, γιατί προφανώς δεν θεώρησαν αρκετά τα 700 ευρώ για να δουλεύουν με τέτοιους εξοντωτικούς ρυθμούς και άγχος. Δώσαμε στο διαγωνισμό, περάσαμε με την αξία μας, αλλά… η αλήθεια είναι ότι το δήθεν «νέο αίμα» καλείται να αναπληρώσει τις κενές θέσεις που αυξάνονται συνεχώς. Και τελικά είμαστε όχι τραπεζοϋπάλληλοι, αλλά «τα παιδιά για όλες τις δουλειές κι όλες τις θέσεις», αφού είμαστε μπαλαντέρ σε όλες τις θέσεις και μπαλώνουμε τρύπες όλο το 8ωρο χωρίς ανάσα, επειδή τάχα είμαστε ιδιαίτερα άξιοι ή μορφωμένοι!
…Κάνε πιο πέρα, κομμένα τα πολλά πολλά, αν θέλεις κράτα την ουσία, τα λίγα και καλά.
Πάτα καλά στο χώμα, κάνε τον ήλιο σώμα κι όρμα, Αυτόν τον κόσμο δεν τον κέρδισε κανείς ακόμα,
Γι΄ αυτό όλοι όσοι ξέρουν, κοίτα τριγύρω μας, παλεύουν,
Γιατρεύουν, αντέχουν, μαζεύουν όνειρα, δε ζητιανεύουν.
Δεν υπάρχει αφεντικό· στάσου ψηλά και κοίτα μπρος, στη γη του κανενός. (Active Member)



Το κύριο στήριγμα της αδικίας είναι η άγνοια και η σιωπή (Ντάριο Φο)

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ 2007: Τα κέρδη εκτοξεύονται κάθε τρίμηνο, εξάμηνο, χρόνο. Τα εκατομμύρια ευρώ πολλαπλασιάζονται με τρελούς ρυθμούς, όπως και οι στόχοι που θέτει η διοίκηση (όχι βέβαια και οι μισθοί μας!). 373.000 ευρω ήταν το μπόνους του Αράπογλου πέρσι, δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τους περιφερειακούς διευθυντές και πολλά στελέχη. Το προσωπικό μειώνεται, οι προσλήψεις σταμάτησαν και αντικαταστάθηκαν από 4μηνους και 6μηνους (φτηνοί και πάντα διαθέσιμοι), οι μισθοί μας ήταν στάσιμοι για ένα χρόνο. Περιφερειακοί διευθυντές μας απειλούν ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους δεν θα πάρουμε άδεια, ότι η τράπεζα θα γίνει ιδιωτική σύντομα (λες και δεν είναι ήδη!), οπότε δεν έχει νόημα να παλεύουμε ούτε για τα στοιχειώδη εργατικά μας δικαιώματά.
Το τελευταίο σοβαρό κρούσμα, που αρκετοί από σας αντιμετωπίζετε, είναι η πρόσληψη νέων συναδέλφων από τον τελευταίο διαγωνισμό με 6μηνη σύμβαση και δοκιμαστικά(!!), κάτι που είναι παράνομο, αφού έπρεπε όλοι οι νέοι συνάδελφοι να προσλαμβάνονται απευθείας με τους ίδιους όρους. Το χειρότερο είναι ότι οι προσλήψεις με 6-μηνη σύμβαση συνεχίζονται εδώ και αρκετούς μήνες με την ανοχή του Συλλόγου, που φέρει τεράστια ευθύνη για την απραξία του για το θέμα!


Εσύ που παλεύεις για τα όνειρά σου, σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου…

Ο εργοδότης δεν μας «κάνει χάρη» που δουλεύουμε, γιατί από την εργασία μας εκείνος κερδίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο. Τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών στηρίζονται στην ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων με κάθε τρόπο. Φανταστείτε πόσο θα μπορούσαμε να πιέσουμε τους τραπεζίτες αν «κλείναμε με λουκέτο» τις τράπεζες για μια μέρα μόνο, χωρίς να δουλέψει καμιά απολύτως· αποδεδειγμένα, μια μέρα με κλειστό το τραπεζικό σύστημα (από καταστήματα μέχρι ΚΜ και Deal Room) θα κόστιζε τόσο πολύ στην τράπεζα και θα αποτελούσε τέτοια κοινωνική πίεση, που σίγουρα θα υποχωρούσε πολύ εύκολα στις απαιτήσεις των εργαζομένων. Γιατί άραγε ήθελαν τόσο πολύ οι τραπεζίτες να απελευθερωθεί το ωράριο και κατάφεραν να ανοίξουν καταστήματα όλη μέρα και Σάββατο με τη νέα σύμβαση; Σίγουρα όχι για την «ψυχή της μάνας τους», ούτε βέβαια για τις ανάγκες της κοινωνίας! Μοναδικός τους στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κερδών τους.
Γι΄ αυτό και είναι σημαντικό να μη δηλώσει κανείς μας για τις απογευματινές βάρδιες και τα Σάββατα. Ώστε να ακυρωθεί στην πράξη η σύμβαση και να αποφασίσουμε στη Γενική Συνέλευση του ΣΥΕΤΕ την αντίθεσή μας στην κατάργηση του πενθήμερου και την πρόθεσή μας να ξεκινήσουμε διαδικασίες για την επόμενη σύμβαση με αίτημα για το ωράριο:
ü 35ωρο, συνεχές πενθήμερο, Δευτέρα- Παρασκευή, 8-3.


Οι συνδικαλιστές της καρέκλας (ή αλλιώς οι «καρεκλάκηδες)

Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε, έχουμε καταλάβει το ρόλο που παίζει η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία. Η ΓΣΕΕ, που όταν ιδρύθηκε το 1918 είχε ως στόχο μεταξύ άλλων «να καλλιεργήσει ένα ταξικό-συναδελφικό πνεύμα στους εργαζόμενους, να προβάλει το όραμα και να παλεύει για έναν άλλο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση», σήμερα είναι ο καλύτερος συνομιλητής του ΣΕΒ και υπογράφει συλλογικές συμβάσεις ντροπής.
Βλέπουμε την απουσία του επίσημου συνδικαλισμού ή για την ακρίβεια δεν τον βλέπουμε καθόλου, τουλάχιστον στη δουλειά μας. Τους γραφειοκράτες «εκπροσώπους» μας της ΓΣΕΕ(όπως και της ΑΔΕΔΥ) -ελέγχονται από τις γνωστές κυρίαρχες παρατάξεις- τους βλέπουμε μόνο στην TV, χαμογελαστούς μαζί με την αφρόκρεμα της εργοδοσίας, κάθε φορά που υπογράφουν ψευτοαυξήσεις της ξεφτίλας, κάθε φορά που κάνουν «τακτικές και αναγκαίες υποχωρήσεις» ξεπουλώντας κάποιο ακόμα από τα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει. Τους βλέπουμε να μιλάνε την ίδια γλώσσα με επιχειρηματίες και κυβερνώντες, να προσπαθούν να μας στριμώξουν σε κάποια γωνιά της «αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας» και της «ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων».
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε ΟΤΟΕ και ΣΥΕΤΕ, που είναι πρωταθλητές στην ανάδειξη επαγγελματιών συνδικα-ληστών, βουλευτών, υπουργών (βλ. Πρωτόπαππα, Παναγόπουλο, Κουσελά κ.ά.). Ειδικά μετά το πρόσφατο ξεπούλημα των δικαιωμάτων μας, με την υπογραφή της κλαδικής συλλογικής σύμβασης. Μας ρώτησε κανείς από αυτούς που υπέγραψαν αν θέλουμε να δουλεύουμε απογεύματα και Σάββατο; Αν είμαστε ικανοποιημένοι με 44 € αύξηση στο μεικτό μισθό (μια τυρόπιτα τη μέρα!!); Αν μας φτάνουν τα 650 € καθαρά που παίρνουμε όταν μας προσλαμβάνουν. Και τώρα με θράσος πανηγυρίζουν ότι η σύμβαση ήταν «μεγάλη επιτυχία του συνδικαλιστικού κινήματος», προκαλώντας την οργή της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Εμείς λέμε: Να δουλέψουν Σάββατα και απογεύματα οι αποσπασμένοι συνδικαλιστές που υπέγραψαν τη σύμβαση!
Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια, τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα ‘φευγαν τα σύννεφα φαντάσου, αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου… (Σ. Μάλαμας)


Να χρωματίσουμε το μέλλον...

Σύλλογος είναι ο κάθε συνάδελφος. Ο καθένας από εμάς πρέπει να αισθανθεί το σωματείο ως δική του υπόθεση. Εμείς θα εργαστούμε για τις επόμενες δεκαετίες στην τράπεζα, εμείς είμαστε οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» για τις κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφει ο Σύλλογος, για κάθε μικρή και μεγάλη νίκη, αλλά και ήττα. Η δική μας φωνή, η δράση μας, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στις εκλογές κάθε 3 χρόνια, στην παρουσία μας στη Γενική συνέλευση μια φορά το χρόνο, στις απεργίες κάθε φορά που μας καλούν τα συνδικαλιστικά μας όργανα (δυστυχώς πολλοί δεν κάνουν ούτε αυτά!).
Πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά και κριτικά για να αλλάξουμε το καθεστώς που επικρατεί στο ΣΥΕΤΕ. Να μπούμε «σφήνα» στον συμβιβασμένο συνδικαλισμό, να ενεργοποιήσουμε και να συμμετέχουμε στις ΕΑΚ στα καταστήματα και τις διευθύνσεις, να καλούμε Γενικές Συνελεύσεις στο χώρο μας για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα. Να μην αφήσουμε τους «επαγγελματίες» συνδικαλιστές και μελλοντικούς βουλευτές να διοικούν το σωματείο μας, να παίρνουν αποφάσεις «για εμάς χωρίς εμάς». Να προωθήσουμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που να δεσμεύουν την ηγεσία του ΣΥΕΤΕ, μέσα από συνελεύσεις καταστημάτων και αιρετούς ανακλητούς αντιπροσώπους.
Απέναντι και πέρα από αυτόν τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: της διεκδίκησης, της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης, των αγώνων. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα κίνημα, που θα στηρίζεται αμφίδρομα στην οργάνωση και τους αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων. Που θα εξαρτάται άμεσα από τις γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο, που οι αποφάσεις των γεν. συνελεύσεων θα είναι δεσμευτικές για τα αιτήματα και τις μορφές κάθε αγώνα.
Εμείς λέμε: Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις! Οι αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων!


«Είμαστε η πεισματική ιστορία που επαναλαμβάνεται για να πάψει να επαναλαμβάνεται,
είμαστε το πισωκοίταγμα που σου δίνει τη δύναμη να προχωρήσεις μπροστά.»

Απέναντι στις φωνές του «ρεαλισμού» που μας προτρέπουν να σκύψουμε το κεφάλι και να αποδεχθούμε τη μοίρα μας, εμείς πιστεύουμε ότι το «δε γίνεται τίποτα» έχει τελειώσει! Και το λέμε αυτό, στηριζόμενοι σε μια σειρά από νίκες αγώνων στο σήμερα· το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα που βρίσκεται στους δρόμους 11 μήνες τσαλακώνοντας την ιλουστρασιόν εικόνα της «σεμνής και ταπεινής» διακυβέρνησης και του «μεσαίου χώρου», αντικαθιστώντας την με τους πραιτοριανούς ΜΑΤατζήδες του Πολύδωρα και την συντηρητική επιθετική πολιτική της Μαριέτας και του Καραμανλή. Ο μεγαλειώδης αγώνας των Γάλλων νέων πέρσι πέτυχε την απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου για ανασφάλιστη εργασία των νέων εργαζόμενων (CPE). Αλλά και μια σειρά αγώνες, όπως ο συγκλονιστικός αγώνας έξι εβδομάδων απεργίας των δασκάλων, των συμβασιούχων και των υπαλλήλων των δήμων, που ανάγκασαν κυβέρνηση και εργοδότες να τις καταστείλουν με μανία και λύσσα, μας δίνουν ελπίδα και σιγουριά ότι αν παλέψουμε όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε και να αποκτήσουμε το αυτονόητο: το δικαίωμά μας για μόνιμη εργασία, με μισθό και ωράριο που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας και θα μας επιτρέπουν να ζήσουμε με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά, χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.
Αν το βουλώσεις ξανά, φτάνει στ΄ αλήθεια, η σειρά σου.
Αν ξεμακραίνεις, τους κακοφαίνεται.
Αν ξεμακραίνεις, κρατάς κάτι απ΄ την καρδιά σου.
Αν δεν αντέξεις και πνίξεις τη μιλιά σου, χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου. (Active Member)


Να τους αλλάξουμε τα σχέδια ή οι ανάγκες και τα όνειρα μας πράξη!

Τα δικά μας όνειρα δε χωράνε στα καλούπια τους. Παίρνοντας θάρρος από το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα των ημερών μας που αγωνίζεται για την κατάργηση του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, αλλά και για μια συνολική αλλαγή στην παιδεία -που είναι άρρηκτα δεμένη με την εργασία-, να μπούμε στη μάχη!
Νιώθουμε την ανάγκη να διευκρινίσουμε ότι σε κάθε περίπτωση, σε κάθε επιμέρους ζήτημα, ακόμη και στην πιο μικρή διεκδίκηση, φιλοδοξούμε να υπονομεύσουμε τους νόμους της αγοράς που μας προβάλλουν Ε.Ε., κυβέρνηση και ΣΕΒ, τα υπέρογκα κέρδη των εργοδοτών μας. Γιατί είναι πλέον σαφές για εμάς ότι για να γίνει το μέλλον μας ακόμη και στοιχειωδώς βιώσιμο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με όσα μας παρουσιάζουν ως δεδομένα και απαραβίαστα, με τα ιερά και τα όσια των συμφερόντων τους.
Αυτό που σήμερα απαιτείται είναι να βάλουμε, όχι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά στους δρόμους του αγώνα, τις ανάγκες μας μπροστά. Να αρθρώσουμε ένα λόγο διεκδίκησης που να μας ενώνει με βάση τα συμφέροντά μας, που να εμφανίζει μια νέα πρόταση για τα κοινωνικά και οικονομικά μας δικαιώματα. Να τολμήσουμε να αντιστρέψουμε τους δείκτες των χρηματιστηρίων, ανεβάζοντας τους δείκτες του δικού μας πλούτου, του ελεύθερού μας χρόνου. Να μιλήσουμε για την ανάγκη του συλλογικού αγώνα, για την ανάγκη μιας πλατιάς και πολύμορφης αντιπαράθεσης με την εργοδοσία αλλά και την κυβέρνηση, για ένα ρεύμα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής στο «δύσκολο» χώρο των «παντοδύναμων» τραπεζών. Να συμβάλουμε στο να εμφανιστεί μια πραγματική διέξοδος, κόντρα στις αυταπάτες της ατομικής ανόδου, που φτιάχνει συνήθως τα μεγαλύτερα και πιο πρόθυμα θύματα της εργοδοσίας, κόντρα και στις σειρήνες του ψευτοβολέματος, που παράγει ανθρώπους-ομήρους, βαθιά ηττημένους και τελικά ακόμη περισσότερο εκτεθειμένους στη διαρκή ανασφάλεια. Να ιεραρχήσουμε αντίστροφα τους στόχους της κοινωνίας, βάζοντας στην κορυφή της πυραμίδας τις δικές μας ανάγκες ως μοναδικό κριτήριο, την ανάγκη για την απελευθέρωση του ελεύθερου χρόνου από τα δεσμά του εργάσιμου, έτσι ώστε καθένας από εμάς να μπορεί να συμβάλλει και να συναποφασίζει σε ότι αφορά τα κοινωνικά προβλήματα.

Όλα αυτά, πιστεύουμε ότι είναι προβληματισμοί που απασχολούν την πλειοψηφία των νέων συναδέλφων. Έχουμε την πεποίθηση ότι μαζί μπορούμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα στο χώρο δουλειάς μας και συνολικότερα. Στα δικά μας χέρια βρίσκεται το μέλλον.
Χειρότερα ή καλύτερα; Στο δίλημμα αυτό, απαντάμε με τη συλλογική συζήτηση, την δράση, το δίκιο μας. Με τον αγώνα για τα μικρά και τα μεγάλα. Άλλωστε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Έχουμε όμως να κερδίσουμε πολλά!
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για μια καλύτερη ζωή. Ας τον τραβήξουμε μαζί.

Στη γκρίζα πραγματικότητα να ανάψουμε τη φλόγα της αμφισβήτησης και του αγώνα.
Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όπως είναι. Όλα πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν!

Αυτοί που ζουν ακόμα, δεν πρέπει ποτέ να λένε ποτέ.
Το αναπόφευκτο δεν είναι αναπόφευκτο, τα πράγματα δεν θα ‘ναι πάντα τα ίδια...
Από ποιον εξαρτάται η διαρκής καταπίεση; Από εμάς.
Από ποιον εξαρτάται το τέλος της; Από εμάς και πάλι.
Αν σ΄ έχουν ρίξει κάτω, σήκω. Αν έχεις ηττηθεί, πολέμα.
Οι νικημένοι του σήμερα θα είναι οι νικητές του αύριο.
Και το «ποτέ» θα γίνει «τώρα».
Ποίημα του Μπ. Μπρέχτ γραμμένο σε τοίχο του κατειλημμένου εργοστασίου Brukman, Αργεντινή

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: protasiprooptik@in.gr, protasiprooptik.blogspot.com
Μαρία Ξιφαρά (Σόλωνος) 210 3695042, 25042
Δήμητρα Κωσταγιώργου (Σπ. Μερκούρη), 210 7253337
Μαρία Πουλέα (Ξάνθης) 25410 45814, 45814
Γιωργία Τσιαντά (Διοικητηρίου Βόλου) 24210 59058
Πασχάλης Γεωργισούδης (Πλ. Ελευθερίας Ξάνθης) 25410 28342

Mάϊος 2007