Οutsourcing, εργολαβικές εταιρίες, εργασιακή ζούγκλα και απολύσεις είναι η κανονικότητα στην Εθνική τράπεζα!
Ξέρουμε ότι η Εθνική Τράπεζα δεν είναι εργασιακός παράδεισος και το ξεζούμισμα, οι απειλές και οι πιέσεις για να βγει η δουλειά είναι καθημερινό φαινόμενο. Η εργατική νομοθεσία, ακόμα κι αυτή η ξηλωμένη από τον οδοστρωτήρα των τελευταίων ετών, παραβιάζεται συστηματικά, με ένα καθημερινό παράδειγμα τις χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες του προσωπικού.
Μαύρη κηλίδα στην ακριβοπληρωμένη βιτρίνα της επιχείρησης είναι εδώ και χρόνια το καθεστώς που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις, με το σκλαβοπάζαρο της ενοικιαζόμενης εργασίας για χιλιάδες εργαζόμενους σε πολλούς κλάδους να κυριαρχεί.
Οι απολύσεις στους ενοικιαζόμενους συναδέλφους έχουν γίνει πια κανονικότητα τους τελευταίους μήνες. Στις 30 Ιουλίου απολύθηκαν 2 συνάδελφοι στη Θεσσαλονίκη από τη διεύθυνση 926, εργαζόμενοι στην Εθνική για 16 και 18 χρόνια. Οι συνάδελφοι ενημερώθηκαν ότι την επόμενη μέρα θα λάβουν καταγγελία σύμβασης, γιατί η Εθνική δεν τους χρειάζεται άλλο. Ούτε καλοκαίρι καταλαβαίνουν ούτε άδεια αναψυχής οι γιάπηδες της ΕΤΕ. Ούτε παράταση 1 μήνα που ζήτησε ο ένας συνάδελφος, για να μη μείνει άνεργος και να ψάξει για δουλειά, δεν δέχτηκε η Τράπεζα και η εταιρεία.
Ο επικεφαλής της Διεύθυνσης μας δήλωσε ότι η Εθνική δεν είχε κάποια σχέση εργασίας με τους συναδέλφους και δεν είναι απολύσεις, γιατί απασχολούνταν σε «έργο»! Εκατοντάδες συνάδελφοι που εργάζονται τόσα χρόνια στην ΕΤΕ δεν έχουν εργασιακή σχέση με την Τράπεζα; Ποιο «έργο» καλύπτουν συνάδελφοι εργαζόμενοι ετών στην Τράπεζα, που έχουν μετακινηθεί σε διάφορες διευθύνσεις όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του κανονισμού εργασίας; Το έργο της νόμιμης σκλαβιάς προφανώς, με μισό μισθό από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, και χωρίς δικαιώματα!
Την ίδια στιγμή, πριν λίγες μέρες, δύο συναδέλφισσες που εργάζονται στο κεντρικό κατάστημα της ΕΤΕ στη Θεσσαλονίκη, μέσω εταιρείας, ενημερώθηκαν ότι θα απολυθούν σε 2 μήνες, δηλαδή με προειδοποίηση για να πάρουν ακόμη μικρότερη αποζημίωση! Οι συναδέλφισσες κάνουν την ίδια ακριβώς δουλειά με τους συναδέλφους του δικτύου, όπως και οι συνάδελφοι στα πρώην i bank store. Και η Εθνικής τις απολύει, αντί να τις προσλάβει, αφού η εργατική νομοθεσία προβλέπει ότι μετά από 36 μήνες προσλαμβάνονται από τον εργοδότη στον οποίο απασχολούνται. Και στο δίκτυο νομιμοποιείται το σύγχρονο δουλεμπόριο για μόνιμες ανάγκες.
Περισσότερο «εθνικάριοι» είναι οι συνάδελφοι που έχουν εργαστεί τόσα χρόνια ως νόμιμοι σκλάβοι με 700 ευρώ μισθό, παρά αλεξιπτωτιστές χρυσοπληρωμένοι ειδικοί συνεργάτες που προσγειώθηκαν την τελευταία δεκαετία και που ετοιμάζεται τώρα η ΕΤΕ με τη συμφωνία των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να τους εντάξει στον κανονισμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μια καθαρίστρια στην Εθνική, μέσω αυτής της «ευελιξίας» που παρέχει το θεσμικό πλαίσιο, πληρώνεται με 3,5€/ώρα. Εργάζονται 2 ώρες μόλις την ημέρα, δηλαδή λαμβάνουν 185 ευρώ τον μήνα! Και η εργολαβική εταιρεία καθαρισμού λαμβάνει χιλιάδες ευρώ από την Τράπεζα!
Μάλιστα, υπάρχει τέτοια ανακύκλωση στις εργαζόμενες, που υπάρχουν χώροι πχ καταστήματα στην Αττική όπου κάθε 2-3 μήνες εμφανίζεται νέα καθαρίστρια, αφού συχνά δεν τους κάνουν ούτε πρόσληψη και εργάζονται «μαύρα» με αυτά τα χρήματα, οπότε οι συναδέλφισσες φεύγουν αμέσως. Φυσικά η Εθνική δεν κάνει κάτι παράνομο αφού δεν εμφανίζεται πουθενά ως εργοδότης ούτε λογοδοτεί ως έμμεσος. Αλλά έτσι τα φέρνει η ζωή στον καπιταλιστικό παράδεισο των τραπεζών.
Ας θυμηθούμε το πάρτυ εργολαβιών στη φύλαξη - ασφάλεια. Ανακυκλώνουν το χρήμα μεταξύ τους. Η τράπεζα δίνει χρυσά συμβόλαια συνεργασίας στις εταιρείες, ενώ οι μισθοί στους εργαζόμενους των εταιρειών είναι στο χαμηλότερο επίπεδο που προβλέπει ο νόμος (580 ευρώ καθαρά). Οι εργοδότες πλουτίζουν νόμιμα πάνω σε ζωές ανθρώπων που έχουν μοναδικό εισόδημα το μισθό τους, όπως οι περισσότεροι από μας. Θυμόμαστε όλοι πριν 1 χρόνο περίπου τις απολύσεις δεκάδων φυλάκων στην ΕΤΕ, επειδή άλλαξε η εταιρεία φύλαξης και ήθελαν να τους μεταφέρουν εκεί με πολύ μειωμένους μισθούς.
Στην πρώτη ευκαιρία μετασχηματισμών, αλλαγών business plan, αναδιοργανώσεων και εταιρικών συνεργειών, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι είναι τα πρώτα θύματα. Το παράδειγμα των κόκκινων δανείων και του ξεφορτώματος μαζί με αυτά προσωπικού του κανονισμού, ανέδειξε ότι σε αυτό το περιβάλλον καμία θέση εργασίας δεν μένει ανέγγιχτη. Γι αυτό και στην πρώτη απόσχιση στην Εθνική, του τμήματος Αποδοχής Καρτών, προβλέπεται να μετακινηθούν 40 ενοικιαζόμενοι και 18 τακτικοί υπάλληλοι. Παρόμοια εξέλιξη υπήρξε σε όλες τις τράπεζες τα τελευταία χρόνια.
Κι ενώ έχει χρυσοπληρώσει τις τράπεζες οποιοσδήποτε ζει κι αναπνέει στον ελλαδικό χώρο, η κοινωνική ευθύνη της τράπεζας εξαντλείται στο να βολεύει γιάπηδες με αμφίβολα βιογραφικά ή και με φανταχτερά πτυχία που έχτισαν καριέρες στις απολύσεις και πήραν χρυσή μεταγραφή. Είναι εξοργιστικό για όποιον το ζει καθημερινά να βλέπει αυτή την ψαλίδα να μεγαλώνει και να δουλεύουν τόσο πολλοί για να πλουτίζουν τόσο λίγοι!
Μιλάμε για κατακερματισμό σε πολλά διαφορετικά καθεστώτα: εργαζόμενοι του Κανονισμού εργασίας, χαμηλόμισθοι ειδικοί συνεργάτες με ατομικές συμβάσεις, ενοικιαζόμενοι από εργολάβους, μπλοκάκια στις τεχνικές υπηρεσίες, προγράμματα ΙΚΥ και intership, δηλαδή πρακτική άσκηση σε θέσεις εργασίας υποαμειβόμενες ή και εντελώς τσάμπα (για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ επιδοτείται από το Δημόσιο), συνάδελφοι των συνεταιριστικών εταιρειών, outsourcing που οδηγεί σε απώλεια σταθερών θέσεων εργασίας και υποκατάστασή τους από ελαστικές. Και μεταξύ αυτών ειδικοί συνεργάτες ή και ενοικιαζόμενοι που προσλήφθηκαν ως κομματικά/διευθυντικά βύσματα.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις αλλά κάποια βήματα είναι αυτονόητα. Η ανάθεση της λύσης σε συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν βάλει πλάτη για να ισχύουν αυτές οι συνθήκες, που πέρασαν νόμους και υπέγραψαν συλλογικές συμβάσεις με υποχωρήσεις, είναι αδιέξοδη. Τα σωματεία του κλάδου συντριπτικά πλειοψηφικά, με προεξάρχουσα την ΟΤΟΕ, είναι τόσο φιλοεργοδοτικά που αρνούνται πεισματικά να εντάξουν τους συναδέλφους στους κόλπους τους και να ιεραρχήσουν το ζήτημα ως κορυφαίο πια για τις εργασιακές σχέσεις όλων μας. Πριν λίγους μήνες στο συνέδριο της ΟΤΟΕ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αρνήθηκαν την ένταξη του σωματείου της DoValue στην ομοσπονδία (σωματείο που στήθηκε από πρώην συναδέλφους της Eurobank που αποσχίστηκαν όμως με τις ευλογίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας).
Ενώ βασικός μας αντίπαλος είναι η τράπεζα και το κράτος που τη στηρίζει, δεν μπορεί να είμαστε σύμμαχοι και να στηρίζουμε συμβιβασμένες εργοδοτικές δυνάμεις ή όσους νομίζουν ότι μπορούν να πατάνε σε δυο βάρκες. Μαθηματικά ολοένα και περισσότερο συνάδελφοι θα βρίσκονται απολυμένοι, αντί να εξομοιωθούν με τους συναδέλφους του κανονισμού, όπως είναι το δίκαιο.
Από την άλλη, υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν ότι η συνδικαλιστική οργάνωση και η αγωνιστική διεκδίκηση φέρνει νίκες: η περίπτωση των εργαζομένων της Εθνοντάτα, που διεκδίκησαν με αγώνες και απεργίες – που τότε μόνο η Πρόταση Προοπτικής στήριζε έμπρακτα- την ένταξη στον κανονισμό και τα κατάφεραν, το αποδεικνύει. Το ίδιο και με τους ντελιβεράδες της e food, που διεκδίκησαν και πέτυχαν με απεργιακό αγώνα να προσληφθούν από την εταιρεία, ενώ ήταν μέσω της Manpower.
Μπαίνουμε μπροστά και νικάμε το φόβο, αναζωογονούμε με τη συμμετοχή μας τα σωματεία, παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τις συζητάμε με τους συναδέλφους. Υπάρχουν πλέον πολλές δυνατότητες άμεσης επικοινωνίας και συνεννόησης, ας τις αξιοποιήσουμε και σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν χωράνε ανωτερότητες και διαχωρισμοί μεταξύ «κανονικών» και μη εργαζόμενων στο συλλογικό αγώνα.
Από πλευράς μας, θα στηρίξουμε με κάθε τρόπο τις προσπάθειες των συναδέλφων για συνδικαλιστική οργάνωση και δεν θα σιωπήσουμε μπροστά στην εργασιακή ζούγκλα. Μην περιμένουμε μοιρολατρικά πότε θα έρθει η σειρά του καθένα μας.
Κανείς εργαζόμενος εκτός συλλογικών συμβάσεων, φρένο στις απολύσεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά με τις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις ανά κλάδο. Έξω οι χρυσοπληρωμένοι και οι παρατρεχάμενοί τους. Να μπει τέλος στο πάρτυ των μεγαλοεταιρειών (άλλωστε αυτά συμβαίνουν και στις τηλεπικοινωνίες, στο Δημόσιο όπου επελαύνει η ελεύθερη αγορά, στη βιομηχανία και αλλού). Και για να αναφερθούμε σε φράση γνωστή από το παλμαρέ της συνδικαλίστικης φρασεολογίας, αντί για «ομογενοποίηση» των εργασιακών σχέσεων ( όπου οι επαγγελματίες συνδικαλιστές εννοούν ένταξη για μερικές δεκάδες συναδέλφους αγνοώντας χιλιάδες), ας διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς όρους εργασίας που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του 21ου αιώνα.
Να μη ζήσουμε σαν δούλοι. Μηδενική ανοχή στο σύστημα εκμετάλλευσης και στις δυνάμεις που το συντηρούν.
6980925499, 6947724051, 64984, 23218
