ΗΡΙΑΝΝΑ
«Δεν χρειάζεται να δεχτείς ότι όλα είναι αλήθεια. Αρκεί να δεχτείς ότι είναι απαραίτητα.»
Φ. Κάφκα – Η Δίκη
Η Ηριάννα Β.Λ. πιάστηκε στα γρανάζια της ελληνικής δικαιοσύνης επειδή έτυχε να βρίσκεται στο σπίτι του συντρόφου της όταν αυτός συνελήφθη από την αντιτρομοκρατική τον Μάρτιο του 2011 ως μέλος της ΣΠΦ. Ο σύντροφός της το 2013 δικάζεται και αθωώνεται αμετάκλητα. Και όμως, με βάση ένα δείγμα DNA το οποίο βρέθηκε σε γεμιστήρα εκτός όπλου στο χώρο του ΕΜΠ, η Ηριάννα οδηγείται σε δίκη το 2017. Σε μια δίκη όπου χωρίς κανένα μάρτυρα, χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο από τους ελέγχους της αντιτρομοκρατικής, με μοναδικό στοιχείο ένα μικρής ποσότητας και κακής ποιότητας δείγμα DNA το οποίο, όταν ζητήθηκε για επανέλεγχο, η αστυνομία αποκρίθηκε πως «τελείωσε» και παρά το γεγονός πως σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο δεν μπορεί να υπάρξει καταδίκη με μοναδικό στοιχείο ένα (και μάλιστα μερικό) δείγμα DNA, η Ηριάννα καταδικάζεται σε 13 χρόνια φυλάκιση για συγκρότηση τρομοκρατικής οργάνωσης και διακεκριμένη οπλοκατοχή. Η έφεσή της δεν είχε ανασταλτικό χαρακτήρα. Σήμερα βρίσκεται στις φυλακές Θήβας.
Σχεδόν άμεσα ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης γεννήθηκε το οποίο απαιτεί αρχικά την αποφυλάκιση και τελικά την αθώωση της Ηριάννας. Ένα κίνημα στο οποίο συμμετέχουν καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί μέχρι και βουλευτές και προσπαθεί να αντιδράσει στη φρικαλέα δικαστική αυθαιρεσία, δείχνοντας πως υπάρχουν ακόμα οξυμένα αντανακλαστικά απέναντι στην κακοδικία.
Είναι όμως απλά μια κακοδικία? Και είναι όντως τόσο οξυμένα αυτά τα αντανακλαστικά?
Ο Τάσος Θεοφίλου συλλαμβάνεται από την αντιτρομοκρατική στις 18/8/2012 μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα για συμμετοχή στη ΣΠΦ και στη ληστεία της Πάρου η οποία κατέληξε στον θανάσιμο τραυματισμό ενός οδηγού ταξί. Ένα χρόνο μετά ξεκινά η δίκη του στην οποία οι ισχυρισμοί της αντιτρομοκρατικής καταρρέουν παταγωδώς ένας προς ένα. Κανένας μάρτυρας δεν αναγνωρίζει τον Θεοφίλου ενώ βρίσκονται πολλοί μάρτυρες να καταθέσουν πως την ημέρα της ληστείας αυτός βρισκόταν στην Αθήνα. Ολόκληρη η δίκη στήνεται πάνω σε ένα καπέλο το οποίο υποτίθεται ότι έπεσε από τον ληστή αλλά περιέργως δεν συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των αντικειμένων που συλλέχθηκαν και φωτογραφήθηκαν στον τόπο του συμβάντος. Στο καπέλο αυτό υποτίθεται πως βρέθηκε DNA του Θεοφίλου. Η πρωτόδικη απόφαση, στηριγμένη αποκλειστικά σε αυτό το δείγμα DNA, ήταν 25 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή σε ληστεία και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία. Για την κατηγορία της συμμετοχής στη ΣΠΦ αθωώνεται. Ο Θεοφίλου ασκεί έφεση αλλά το ίδιο κάνει και ο εισαγγελέας με αποτέλεσμα ο Θεοφίλου να δικάζεται σε 2ο βαθμό και για τις κατηγορίες για τις οποίες αθωώθηκε. Η πρόταση του εισαγγελέα στο εφετείο είναι ισόβια κάθειρξη.
Και όμως, αυτά τα 5 χρόνια που έχει περάσει στη φυλακή ο Θεοφίλου, οι αντιδράσεις -εκτός συγκεκριμένων πολιτικών χώρων- ήταν από ανύπαρκτες έως υποτονικές. Όπως επίσης στη περίπτωση Σακκά ο οποίος αναγκάστηκε να καταφύγει στο έσχατο όπλο, την απεργία πείνας, για να μπορέσει να πετύχει αυτά που για όλους τους άλλους (ακόμα και για τους νεοναζί δολοφόνους…) είναι αυτονόητα, όπως η μέγιστη διάρκεια προφυλάκισης.
Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά λοιπόν στην περίπτωση της Ηριάννας?
Η διαφορά είναι πως η Ηριάννα δεν έχει κάνει σαφείς τις πολιτικές της θέσεις (και δεν οφείλει άλλωστε), δεν είναι μια γνωστή φυσιογνωμία στις αρχές και στο κίνημα, δεν είναι μια «σεσημασμένη αναρχική ή κομμουνίστρια», πολιτικές πεποιθήσεις που για την πλειοψηφία κουβαλάνε από ένα απλό αρνητικό πρόσημο μέχρι σπόρους a priori ενοχής. Η Ηριάννα (προς το παρόν) είναι ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας, υποψήφια διδάκτωρ όπως δεν χάνουν ευκαιρία να αναφέρουν τα μέσα (λες και αυτό έχει κάποια σχέση με την ενοχή ή την αθωότητα), δεν είναι μία «απ’ αυτούς» είναι μία «από μας»…
Στην περίπτωση της Ηριάννας δεν ποινικοποιούνται τα πολιτικά φρονήματα - αυτό η ελληνική κοινωνία έχει δείξει αρκετές φορές ανά τις δεκαετίες πως δεν την πολυενοχλεί. Στην περίπτωση της ποινικοποιούνται οι κοινωνικές σχέσεις και αυτό μπορεί να τρομάξει τον καθένα. Ακόμα και το ακραίο κέντρο. Γιατί τελικά, αυτό που έχει σημασία για τους περισσότερους στην περίπτωση της Ηριάννας δεν είναι το αν είναι ή όχι αναρχική, αλλά το ότι δεν συνελήφθη σαν τέτοια. Και αυτό είναι που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν το βράδυ.
Από τη μεριά μας, η αυτονόητη αλληλεγγύη μας στην Ηριάννα δεν σκοπεύει σε ένα κίνημα προσωποκεντρικής αλληλεγγύης που βροντοφωνάζει «εντάξει τους άλλους, αλλά όχι εμάς». Αυτό που θέλουμε και προσπαθούμε είναι, με αφορμή την Ηριάννα, να χτιστεί ένα δυναμικό κίνημα που θα θέσει στο στόχο τις πολιτικές διώξεις, τις εξοντωτικές ποινές και τον εκδικητικό κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό στο σύνολό του, είτε αυτός λέγεται αστυνομική βία είτε δικαστική αυθαιρεσία. Ένα κίνημα που θα αδιαφορεί για το αν η κάθε Ηριάννα είναι υποψήφια διδάκτωρ, καλό κορίτσι και από καλή οικογένεια. Που δεν θα ψάχνει στα βιογραφικά των κρατικών αιχμαλώτων πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης ακριβώς όπως κάνουν και οι δικαστές.
Η απάντηση στην ταξική επίθεση κράτους και δικαιοσύνης μπορεί μόνο να είναι ταξική.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΗΡΙΑΝΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Άρης Κούκουνος
Αναπληρωματικό μέλος ΔΣ ΣΥΕΤΕ
Μέλος Πρότασης Προοπτικής
«Δεν διέπραξα κανένα από τα αδικήματα για τα οποία με κατηγορούν. Διέπραξα όμως ένα αδίκημα το οποίο περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους. Είμαι αναρχικός.»
Τάσος Θεοφίλου
