HSBC: Φωτεινή εξαίρεση ή «μαέστροι» της χειραγώγησης των εργαζομένων;
Πάνε περίπου 5 χρόνια που οι ζωές των περισσοτέρων μας έχουν αλλάξει ριζικά.
Κλίμα τρομοκρατίας στήνεται επιμελώς
από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, οι τιμές των προϊόντων συνεχώς αυξάνονται, δάνεια
που πάρθηκαν για καλύτερη
ζωή και τώρα «πνίγουν», καθημερινές εικόνες ανθρώπων στους δρόμους με
κατεστραμένες ζωές, εργασιακή ανασφάλεια
και ανεργία που χτυπάει κόκκινο, κατακρεούργηση των εργασιακών κεκτημένων,
αφανισμός του κοινωνικού
κράτους…
Πάλι καλά που τουλάχιστον έχουμε δουλειά…εξάλλου, ο δικός μας εργοδότης
απέχει από το μέσο έλληνα εργοδότη πολυεθνική,
βλέπεις. Μας πληρώνει στην ώρα μας, μπορεί και 1 μέρα νωρίτερα. Δεν έχουμε
υποστεί μειώσεις μισθών, ναι
είναι αλήθεια. Είμαστε ασφαλισμένοι και μάλιστα μας παρέχεται επιπλέον και
ιδιωτική ασφάλιση. Οι χώροι που
εργαζόμαστε
(τόσο τα καταστήματα, όσο και το κεντρικό κτίριο διοίκησης) είναι τόσο σύγχρονοι
και μοντέρνοι – ανακαινίζονται
σε τακτά διαστήματα. Ανά 2ετία γίνεται έρευνα (Global People Survey) και εκεί
μπορούμε να έχουμε άποψη
για το τί δε μας αρέσει στην τράπεζα. Α, η τράπεζα οργανώνει για εμάς εκδρομές
σε πολύ καλές τιμές,πραγματικά…και
παρακολούθηση παραστάσεων, συναυλιών, με προνομιακές τιμές – ναι, νοιάζεται και
για το πνεύμαμας.
Και το καλύτερο: μας κατέβαλαν πρόσφατα και το επίδομα ισολογισμού, παρά την
κατάργησή του σύμφωνα με τηνέα
κλαδική σύμβαση. Δικαίως η τράπεζα διεκδικεί διαρκώς την “Best place to work”
διάκριση…
Εδώ και αρκετά χρόνια, στη συνείδηση της πλειοψηφίας του εργατικού κόσμου
εμείς οι τραπεζοϋπάλληλοι αποτελούμε
προνομιούχο κομμάτι του. Οι κατακτήσεις των μεγάλων συλλογικών αγώνων (τόσο σε
διάρκεια όσο και σε δυναμική)
κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 κυρίως, από μια ΟΤΟΕ που κατάφερε να
σταθεί τότε πρωτεργάτης
των
εργασιακών διεκδικήσεων, είναι αλήθεια ότι οδήγησαν τους εργαζόμενους του κλάδου
να εργάζονται σε ευνοϊκότερο
εργασιακό περιβάλλον έναντι των εργαζομένων άλλων κλάδων. Η δυναμική και η
αποφασιστικότητα του αγώνα
αλλά και η ίδια η κρισιμότητα του αντικειμένου του κλάδου, έφεραν νίκη στις τότε
εργασιακές επιδιώξεις.
Παράλληλα όμως, η τότε κυβερνητική πολιτική έθεσε γερές βάσεις για τη διάσπαση
της εργατικής τάξης με σκοπό και τον
έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος, δίνοντας προνόμια ή παροχές επιλεκτικά σε
συγκεκριμένους κλάδους και δημιουργώντας
σταθερά επαφές με συνδικαλιστές - μετέπειτα κομματικά στελέχη. Έψαχναν εν
ολίγοις «συνενόχους»,ενώ
τα λαμπρά αποτελέσματα αυτής της πολύ μεθοδευμένης προσπάθειας τα βλέπουμε και
σήμερα… Η επανάπαυση στην
πάλαι πότε κραταιά ομοσπονδία (ΟΤΟΕ) δεν άργησε να φανεί, γεγονός που τελικά
αποδυνάμωσε την τελευταία, πέραν
της αποσύνδεσης των τραπεζοϋπαλλήλων από την υπόλοιπη εργατική
τάξη.
Είναι γνωστό και συνεχώς επαναλαμβανόμενο το σχέδιο του κεφαλαίου με σκοπό τη
διάσπαση των εργαζομένων: διαχωρισμός
σε εργάτες-υπαλλήλους, ιδιωτικούς-δημόσιους, έλληνες-μετανάστες και πάει
λέγοντας. Γνωστοί είναι επίσης
και οι συνεργάτες του. Πάνω σε αυτή τη «χρυσή συνταγή» της διάσπασης και
δημιουργίας κλίματος ανταγωνισμού
μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και λόγω του πρόσφορου εδάφους που εμείς οι ίδιοι
οι εργαζόμενοι
συχνά
δημιουργούμε με την καθημερινή στάση μας, οι τράπεζες-εργοδότες (τόσο στην HSBC
όσο και αλλού) προσπαθούν
να θολώσουν το τοπίο. Συχνά αφήνουν να αιωρείται η ψευδής εντύπωση ότι κλαδικές
παροχές (δηλαδή αντικείμενα
συμφωνίας της κλαδικής σύμβασης) τις παρέχουν οι ίδιοι στους
εργαζόμενους…
Στην HSBC πριν περίπου 2 χρόνια, ενώ η τράπεζα δεν αντιμετώπιζε προβλήματα
οικονομικής φύσεως, για λόγους τακτικής
και δρώντας «proactively» όπως χαρακτηριστικά δηλωνόταν τότε (ώστε να μην έρθει
το group και απαιτήσει εδώ
και τώρα «αίμα») αποφάσισαν να ανακοινώσουν πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου. Ο
στόχος ήταν αρχικά τα 100 άτομα
(κατά δήλωση της τράπεζας) αλλά τελικώς αποχώρησαν 130 συνάδελφοι. Η δουλειά που
έπεφτε πλέον στις πλάτες
λιγότερων και ο κακός σχεδιασμός, οδήγησαν στο μοντέλο «1 εργαζόμενος ανά 1
αντικείμενο». Με ελλείψεις στην
αλληλοκάλυψη όταν κάποιος λήψει είτε λόγω αδείας είτε εκτάκτως, η εικόνα της
HSBC που «λειτουργεί σα ρολόι» αρχίζει
να ξεθωριάζει… Ο φόρτος εργασίας και η έλλειψη χρόνου ακόμα και για
αλληλοεκπαίδευση δημιουργούν άγχος και
πίεση στους εργαζόμενους. Η ψυχολογία κακή. Χρόνος ούτε για ένα χαμόγελο ή μια
κουβέντα μεταξύ μας. Ξεχάσαμε
να είμαστε άνθρωποι…όταν περνάμε τις γυάλινες πόρτες του κτιρίου γινόμαστε
μονάχα υπάλληλοι. Η εντατικοποίηση
της εργασίας έχει γίνει θεσμός στην HSBC και έχει μετατρέψει τους εργαζόμενους
σε σύγχρονους
σκλάβους.
Η ύπαρξη διακριτικής μα έντονης πίεσης για μη πραγματοποίηση υπερωριών, με την
απαίτηση όμως να βγει παράλληλα
η δουλειά (χωρίς να επεξηγείται πώς αυτό θα καταστεί εφικτό αφού σε αρκετές
περιπτώσεις τμημάτων, χωρίς
εργασία πέραν του ωραρίου η δουλειά απλά δ ε β γ α ί ν ε ι) στην ουσία αποζητά
από τους εργαζόμενους «ταχυδακτυλουργικά
κόλπα»!
Ο καθημερινά συνεχιζόμενος φόρτος εργασίας ναι μεν εξαντλεί, αλλά σε αρκετές
περιπτώσεις «εξαγοράζεται» με μια καλή
κουβέντα, ή με υπόσχεση για προαγωγή - παρόλο που και οι τελευταίες είναι
περίπου προαποφασισμένες.Για
μια προαγωγή, πέραν της απόδοσης, απαιτείται να’χει κανείς το προφίλ του
υπαλλήλου που η τράπεζα «προστάζει»:
του πρόθυμου υπαλλήλου. Έτσι αρκετοί συνάδελφοι τρέχουν απεγνωσμένα να πιάσουν
στόχους ανέφικτους,
σ’ένα ανελέητο κυνήγι κρυμμένου θυσαυρού που δε βρίσκεται ποτέ…
Συχνά, όταν δε δίνεται προαγωγή το χάπι «χρυσώνεται» με κάποιο μπόνους -
εφεύρεση των επιχειρήσεων, χωρίς καμία μεταβολή
στο μισθό, λες και πρόκειται για σύμβαση έργου και όχι για σχέση εξαρτημένης
εργασίας. Οι
αξιολογήσεις είναι πολύ συχνά προδιαγεγραμμένες: μοιρασμένα κουκιά, πού θα πάει
το 4άρι, το 3άρι, το 2άρι ώστε να
βγαίνουν σωστά οι στατιστικές έρευνες…
Στην τράπεζα των ακριβών αυτοκινήτων των στελεχών και των υψηλών τους μπόνους,
ο εργοδότης μας «κλείνει τρύπες»
με λύσεις που απαξιώνουν την εργασιακή αξιοπρέπεια. Ακολουθώντας το παράδειγμα
και άλλων τραπεζών, η
HSBC εκμεταλλεύεται το έδαφος που στρώνει η κυβερνητική πολιτική για
ελαστικοποίηση της εργασίας απασχολώντας
δανεικούς/νοικιασμένους εργαζόμενους. Ναι, στην “best place to work” HSBC
νοικιάζονται και οι εργαζόμενοι.
Οι δανειζόμενοι συνάδελφοι (που έχουν ως εργοδότη άλλες εταιρίες, όπως Adecco,
ICAP, κ.ά.) εργάζονται
κανονικά ως τραπεζοϋπάλληλοι, χωρίς το μισθό και τα δικαιώματα των
τραπεζοϋπαλλήλων αφού η κλαδική σύμβαση
απλά δεν τους καλύπτει. Έτσι ο εργοδότης μας μπορεί να σκέφτεται και να πράττει
γενναιόδωρα με τα υψηλόβαθμα
στελέχη, δεν ισχύει όμως το ίδιο όταν πρόκειται να εξοικονομηθούν χρήματα από
τις τσέπες
εργαζομένων
που αμοίβονται με € 700…
Σε αυτή την τράπεζα-πρότυπο, τη δική μας παγκόσμια τράπεζα, ο εργοδότης μας
εκτός από φιλανθρωπίες ενδιαφέρεται
και για να κλείνει στόματα. Συχνή πρακτική που ακολουθείται είναι να
πλησιάζονται συνάδελφοι - που δεν
πετυχαίνουν στόχους, που έχουν προβληματίσει την τράπεζα για διάφορους λόγους,
που δεν έχουν το προφίλ του υπαλλήλου
που η τράπεζα επιθυμεί - και τους προτείνουν παραπάνω λεφτά από εκείνα που θα
δικαιούνταν αν απολύονταν,
ώστε να εξαγοραστεί η συναίνεση και η σιωπή τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο
στόχος τους επιτυγχάνεται
και ο αριθμός του προσωπικού βαίνει ελαφρώς μα συνεχώς μειούμενος… Έχουμε ζήσει
σκηνικά που καθόλου
δεν τιμούν την τράπεζα και το κοινωνικό προφίλ που επιμελώς προσπαθεί να χτίσει:
μέσα σε 1 μέρα
«εξαφανίζονται»
συνάδελφοι χωρίς να το καλοκαταλάβει κανείς… Είναι τέτοια η έπαρση και η
βεβαιότητα της τράπεζας ότι
οι συνάδελφοι-αποδέκτες της εκάστοτε προσφοράς που γίνεται θα ενδώσουν, που
έχουμε ζήσει και στιγμές να έχει απενεργοποιηθεί
κάρτα συναδέλφου πριν καν απαντήσει στην τράπεζα ότι τελικά αποδέχεται την
προσφορά (και άρα αποχωρεί).
Με συνέπεια ο συναδελφος να μη μπορεί να μπει καν στο κτίριο για να
εργαστεί!
Εθιστήκαμε στο να ανεχόμαστε καταστάσεις ακραίες και συμπεριφορές που
προσβάλουν την αξιοπρέπειά μας. Σε μια
κοινωνία που βουλιάζει, θεωρείται πολυτέλεια να διεκδικεί κανείς φυσιολογικούς
ρυθμούς δουλειάς και καλύτερες
συνθήκες εργασίας – οι καλές συνθήκες εργασίας δεν είναι η ντιζαϊνάτη καρέκλα
και το χρώμα στους τοίχους!
Συνηθίσαμε
στο να μας επιβάλουν έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς, σκέψης και τελικά
ζωής. Δεν τολμάει να
λεχθεί διαφορετική άποψη στην HSBC – όσο και αν διατείνεται ο εργοδότης μας περί
σεβασμού στη «διαφορετικότητα»,
εννοεί τη διαφορετικότητα εντός ενός πολύ συγκεκριμένου πλαισίου που ο ίδιος
έχει καθορίσει και
επιβάλλει.
Συνάδελφοι, η απαθής μας στάση σε μεταβολές που δυσχεραίνουν την
καθημερινότητά μας στην HSBC δεν
αποκλείει σε καμία περίπτωση ότι κάποια στιγμή δε θα συμβεί κάτι εξίσου ή και
περισσότερο αρνητικό
και σε εμάς τους ίδιους. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αποτρέψουμε
δυσάρεστες καταστάσεις
που ήδη βιώνουμε, από το ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. ΝΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΑΣ,
Ο
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ. ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ
ΜΑΣ.
ΝΑ
ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΡΟΜΠΟΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ HSBC - ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΕΦΙΚΤΟΥΣ
ΣΤΟΧΟΥΣ -
ΟΧΙ
ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
ΝΑ
ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΝΟΙΚΙΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ - ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΗ
ΤΩΝ
ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ
- ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.
Εργαζόμενοι/ες
από το χώρο των τραπεζών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου