Επιστολή συναδέλφου από πρ. Probank : Το τέλος του φόβου

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Θα είμαι ξεκάθαρος. Οταν η Κυβέρνηση ανακοίνωσε τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος έκλινα συνειδητά πρός την αποχή θεωρώντας οτι γίνεται μόνο για λόγους πολιτικής επιβίωσης και αισθανόμενος οτι αυτό το Δημοψήφισμα, χωρίς επ ουδενί να τίθεται απο εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, έρχεται απο “πάνω” , απο τους “αριστερούς” πολιτικούς διαχειριστές της εξουσίας και της τωρινής φάσης της Καπιταλιστικής Κρίσης, ζητώντας μας να αποφασίσουμε με το πιστόλι στον κρόταφο με ποιά “θηλιά” προτιμάμε να ¨κρεμαστούμε”. Δεν νομίζω οτι η παραπάνω άποψη/οπτική είναι εκτός πραγματικότητας.

 

Το γεγονός όμως είναι οτι τις τελευταίες ημέρες και ώρες η υπόθεση του Δημοψηφίσματος έχει δημιουργήσει τη δική της ξεχωριστή δυναμική προσπερνώντας τους ίδιους τους εμπνευστές της. Είναι εμφανές οτι γύρω απο το ΝΑΙ την Κυριακή συσπειρώνεται το μεγαλύτερο μέρος ντόπιου Κεφαλαίου, οι μικροί, μεγάλοι και μεσαίοι Επιχειρηματίες αυτού του τόπου, τα μεγαλοστελέχη και Golden Boys των πολυεθνικών και των Τραπεζών μαζί μέ τους πιστούς τους ακόλουθους/εθελόδουλους. Είναι φανερό οτι υπερ του ΝΑΙ, συσπειρώνονται αυτοί που με κάθε τρόπο, μας κλέβουν τη ζωή, τρέμοντας και μόνο στην ιδέα οτι οι υποτελείς τους, για μια φορά, έστω συμβολικά, θα σηκώσουν κεφάλι. Ποντάρουν στον Φόβο. Ποντάρουν στην Ανασφάλεια και δε διστάζουν με κάθε δυνατό και αδύνατο μέσο να προπαγανδίσουν την Καταστροφή.

 

Απ την άλλη μεριά, έχει αρχίσει να συσπειρώνεται ο κόσμος της Εργασίας. Αυτοί και αυτές που τόσα χρόνια νιώθουν (όλο περισσότεροι και περισσότερες) την ταξική επίθεση του Κεφαλαίου στο πετσί τους, αυτοί κ αυτές που δέχονται μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυτοί και αυτές που απολύονται σωρηδόν απο τις επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο επειδή “δε βγαίνουν” ενώ την ίδια στιγμή τα αφεντικά τους έχουν αποθησαυρίσει τα κέρδη όλων των προηγούμενων ετών σε Τράπεζες της Ελβετίας, ή τα έχουν μετατρέψει σε βίλες στα ελληνικά νησιά.Είναι αυτοί και αυτές που εργάζονται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, είναι αυτοί κ αυτές που κατεβαίνοντας στο δρόμο για τα δικαιώματα τους δέχονται την Καταστολή.Είναι αυτοί κ αυτές απο τους οποίους το ντόπιο Κεφάλαιο, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση του, τους λέει ξεκάθαρα, κατά πρόσωπο οτι πρέπει να ζούν για πάντα Σκυφτοί.

 

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Δε ζούμε σε προεπαναστατική περίοδο (όπως ίσως κάποιοι φαντασιώνουν) ούτε κατά διάνοια.Η Εργατουπαλληλική Τάξη βιώνει τη μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία της, δεν έχει οργανωμένες δομές και δεν έχει κάν συνείδηση της ίδιας της της ύπαρξης. Εκεί όμως βρίσκεται για εμένα η όλη ουσία του Δημοψηφίσματος. Πλέον όλο περισσότεροι και περισσότερες, αυτοί και αυτές που καλούνται για άλλη μια φορά να πληρώσουν το μάρμαρο με ομαδικές απολύσεις, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέους φόρους κτλ καταλαβαίνουν, ίσως οριστικά(;) και με το σπάσιμο και της τελευταίας αυταπάτης, οτι τα συμφέροντα τους ΔΕΝ ταυτίζονται με αυτά των άφεντων τους.Μια γράμμη , ένα ρήγμα δημιουργείται πλέον ανάμεσα στον Κόσμο της Εργασίας και του Αγώνα και του συνοθυλεύματος των γιάπηδων, στελεχών, αφεντικών, τηλεμαϊντανών, δημάρχων, “λαϊκών ερμηνευτών” (τα μάθατε;ο ερμηνευτής του Άξιον Εστί Σάκης Ρουβάς, “μένει Ευρώπη”) και λοιπών παρασίτων αυτής της κοινωνίας που ζούν απο τον δικό μας μόχθο και μόνο, το οποίο αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κατάσταση ομαδικής παράκρουσης. Μας τρέμουν.Τρέμουν και μόνο στο ενδεχόμενο οτι για μια φορά θα σηκώσουμε έστω και λίγο το κεφάλι.Τρέμουν γιατί ξέρουν οτι αν αρχίσουμε να αποκτούμε συνείδηση, αποτελούμε απειλή για τον Κόσμο τους.

 

Θα είναι το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα μια πρώτη μικρή και συμβολική νίκη για την Εργατουπαλληλική Τάξη; Θα είναι μια πρώτη απάντηση μετά απο 5 χρόνια ολοκληρωτικής ήττας; Θα είναι η αρχή για να αποκτήσουμε ξανά συνείδηση βλέποντας ποιοί συνασπίζονται απέναντι μας; Η Ιστορία θα δείξει.Είναι στο χέρι μας, να κατακτήσουμε μια μικρή νίκη και να ξεκινήσουμε να οργανωνόμαστε για τη δική μας αντεπίθεση. Ξεκάθαρα. Το ΟΧΙ δεν αρκεί. Χρειάζεται, ανεξαρτήτως αποτελέσματος την Κυριακή, κόπος, οργάνωση και αγώνας πέραν απο ένα ψηφοδέλτιο σε μια κάλπη.

Στη Εθνική Τράπεζα τις τελευταίες μέρες μεγαλοστελέχη και μεγαλοδιεθηντές προπαγανδίζουν ανοιχτά το ΝΑΙ.Σε κάποιες περιπτώσεις παίρνουν και πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους αρμόζει.Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ίδιες! Δεν ανήκουμε στον ίδιο Κόσμο!Στην Εθνική Τράπεζα υπάρχουν στελέχη των €200.000 και περίπου 2.000 ενοικιαζόμενοι συνάδελφοι των τρίμηνων συμβάσεων και των €600.Στην Εθνική Τράπεζα δεν υπάρχουν μόνο τέταρτα και τρίτα και δεύτερα κλιμάκια. Υπάρχουν καθαρίστριες, Ταμίες, κλητήρες, γραματίνες, απλοί υπάλληλοι και χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι που δεν έχουν βγάλει ούτε σεντ στην Ελβετία. 

Στην Εθνική Τράπεζα δεν είμαστε όλοι μέτοχοι,ούτε θέλουμε να κάνουμε όλοι καριέρα πατώντας επι πτωμάτων.Καλούμαστε όμως για άλλη μια φορά να βάλουμε πλάτη.Καλούμαστε να δεχτούμε σύνταξη στα 67 χρόνια και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών μας. Καλούμαστε να δεχτούμε νέους φόρους για να σωθεί το ελληνικό (τραπεζικό και μη) Κεφάλαιο. Και αν χρειαστεί, γιατί όχι και  ομαδικές απολύσεις.Από κοντά και οι συνδικαλιστικοί μας ταγοί, οι “εκπρόσωποι” μας στην ΟΤΟΕ μας τρομοκρατούν λέγοντας μας οτι υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε τη δουλειά μας. Άξιος ο μισθός τους!Να το ξεκαθαρίσουμε. Αυτοί που μας έχουν ανάγκη είναι οι Τραπεζίτες και οι κάθε λογής Εργοδότες και όχι εμείς αυτούς!Τον Κόσμο, τον κινούμε εμείς. Αυτοί κ αυτές που ξυπνάνε στις 6 το πρωί για να έρθουν και να προσφέρουν στην Τράπεζα την Εργατική τους Δύναμη: Χρόνο, Υπομονή, Γνώση, Δεξιότητες τα πάντα. Χωρίς εμάς, τίποτε δε μπορεί να δουλέψει.

Να βάλουμε πλάτη (ψηφίζοντας ΝΑΙ και αποδεχόμενοι το τρίτο Μνημόνιο) για την “σωτηρία του μαγαζιού μας”, άρα και τη δική μας; Θα θυμίσω στους συναδέλφους της τ. Probank πότε τους ζητήθηκε τελευταία φορά να “βάλουν πλάτη”. Ήταν πίσω στο 2012 με την ΑΜΚ, τα μετοχοδάνεια και τις win-win καταστάσεις! Ας το σκεφούν, αναλογιζόμενοι μάλιστα οτι μετά την ΑΜΚ η τότε Διοίκηση της τ. Probank, ετοιμαζόταν να ζητήσει μειώσεις μισθών. Απλά δε πρόλαβε...Επιπλέον για όσους δε βλέπουν πέρα απ τη μύτη τους, οι Τράπεζες απο όλη αυτή την κατάσταση έχουν υποστεί “κραδασμούς” που είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, θα τους φορτώσουν στις πλάτες μας, σαν εργαζόμενων και σαν φορολογούμενων.

Κάποιοι και κάποιες είναι σίγουρο οτι θα μειδιάσουν με τα ανωτέρω γραφόμενα. Προφανώς έχουν κάνει τις επιλογές τους. Ας είναι. Προφανώς τόσα χρόνια δε βλέπουν γύρω τους τη Φωτιά. Προφανώς δε τους νοιάζει κάτι άλλο πέραν της Βολής τους.Προφανώς για αυτούς/ες ο Βασιλιάς Εγώ είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο θεωρούν οτι αξίζει να ζούν. Για αυτούς και αυτές κάποτε, έγραψε κάποιος:

“...Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα,άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό:γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.” (Αντόνιο Γκράμσι)

Συνάδελφοι/σες

 

Να μην αφήσουμε τον Φόβο να μας νικήσει. Το Άγνωστο,το Αδιαμόρφωτο, το διαμορφώνουμε και του δίνουμε μορφή εμείς, κανείς άλλος.

Αυτές τις μέρες, να έχουμε πίστη στους εαυτούς μας, στους διπλανούς και στις διπλανές μας.

Ή θα ορθώσουμε το ανάστημα μας, ή θα παραμείνουμε για πάντα σκυφτοί.

Καλό κουράγιο σε όλους/ες

Πίκης Γ.