Γράμμα στους νέους συναδέλφους

Γράμμα στους νέους συναδέλφους
... από νέους συναδέλφους

Νέε συνάδελφε, νέα συναδέλφισσα

Είσαι εδώ και λίγο καιρό εργαζόμενος-η στην Εθνική Τράπεζα. Η Πρόταση Προοπτικής σου γράφει γιατί νιώθουμε την ανάγκη να σε καλωσορίσουμε, αλλά και για να συζητήσουμε μαζί σου τα καθημερινά προβλήματά μας και να δούμε μαζί πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Η Πρόταση Προοπτικής είναι μια ανεξάρτητη αριστερή κίνηση, μια εργατική συλλογικότητα που αποτελείται από εργαζόμενους (κυρίως νέους) της ΕΤΕ. Δεν είμαστε «επαγγελματίες» συνδικαλιστές. Πολλοί προερχόμαστε από το φοιτητικό κίνημα. Συμμετέχουμε σε κινήσεις του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με άλλες συλλογικότητες από χώρους δουλειάς.


Όταν διαλύονται οι πρώτες αυταπάτες...

Όταν προσληφθήκαμε στην τράπεζα, κάποιοι πιστέψαμε ότι λύσαμε το τεράστιο εργασιακό πρόβλημα, αφού βρήκαμε μια μόνιμη δουλειά, νικώντας το φάντασμα της ανεργίας. Ακούγαμε να μας δίνουν συγχαρητήρια, γιατί η δουλειά του τραπεζοϋπαλλήλου είναι «εξαίρετη» και έπρεπε να νοιώθουμε πολύ τυχεροί. Οι γονείς μας ικανοποιήθηκαν κι ένοιωσαν περήφανοι, αφού εκτός των άλλων θα αμειβόμασταν με μισθούς «ρετιρέ». Πολλοί από εμάς, όντας φοιτητές, ήμασταν σίγουροι ότι θα μπορούσαμε άνετα να συνδυάσουμε την εργασιακή με τη φοιτητική ζωή, αφού το «καλό» ωράριο αλλά και διευκολύνσεις φοιτητικών αδειών θα μας επέτρεπαν να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας και έτσι να εξελιχθούμε και οικονομικά, με το επίδομα πτυχίου.
Σήμερα, καταλαβαίνουμε, ότι καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα. Οι εμπειρίες μας είναι αρνητικές και οι πιθανές αυταπάτες μας έχουν διαλυθεί.
Ο πρώτος μας μισθός, αλλά και τώρα για πολλούς ο μέσος όρος, είναι περίπου 700 ευρώ και είναι σχεδόν αδύνατο να επιβιώσουμε όσοι πληρώνουμε νοίκι, λογαριασμούς, ενώ είναι πολυτέλεια να θέλουμε κάτι παραπάνω (ταξίδια, εξόδους, αγορές).
Οι εξοντωτικοί ρυθμοί που η συντριπτική πλειοψηφία βιώνουμε σε καταστήματα και υπηρεσίες, η εντατικοποίηση που δεν επιτρέπει διαλείμματα, η άρνηση στο αίτημά μας για άδεια διότι «έχει πολύ δουλειά», μας δημιουργεί προβληματισμούς για το αν δουλεύουμε σε τράπεζα ή εργοστάσιο. Το ωράριο παραβιάζεται καθημερινά, αφού ελάχιστοι καταφέρνουμε να φεύγουμε στις 3.15.
Ο συνδυασμός φοιτητικής ζωής και εργασίας είναι αρκετά δύσκολος, αφού ποιος αντέχει μετά το εξαντλητικό 8ωρο να διαβάσει, να παρακολουθήσει μάθημα; Το όνειρο για κάποιο μεταπτυχιακό χάθηκε γρήγορα για όσους έχουμε πτυχίο, αφού η ζωή μας θα ήταν δουλειά – σχολή – ύπνος, άσε που και τα δίδακτρα είναι ένα θέμα. Είμαστε οι φοιτητές που έχουμε «κοπεί στα δυο» ανάμεσα στις υποχρεώσεις μας για τη σχολή και στις απαιτήσεις της δουλειάς. Δυστυχώς στο δύσκολο αγώνα μας δε βρίσκουμε κατανόηση, αφού οι 17 μέρες φοιτητικής άδειας που δικαιούμαστε όχι μόνο δεν είναι αρκετές, αλλά απειλούνται ή συχνά μας τις στερούν, παρόλο που είναι κατοχυρωμένο δικαίωμά μας.
Είδαμε αρκετούς από τη «σειρά» μας να παραιτούνται, γιατί προφανώς δεν θεώρησαν αρκετά τα 700 ευρώ για να δουλεύουν με τέτοιους εξοντωτικούς ρυθμούς και άγχος. Δώσαμε στο διαγωνισμό, περάσαμε με την αξία μας, αλλά… η αλήθεια είναι ότι το δήθεν «νέο αίμα» καλείται να αναπληρώσει τις κενές θέσεις που αυξάνονται συνεχώς. Και τελικά είμαστε όχι τραπεζοϋπάλληλοι, αλλά «τα παιδιά για όλες τις δουλειές κι όλες τις θέσεις», αφού είμαστε μπαλαντέρ σε όλες τις θέσεις και μπαλώνουμε τρύπες όλο το 8ωρο χωρίς ανάσα, επειδή τάχα είμαστε ιδιαίτερα άξιοι ή μορφωμένοι!
…Κάνε πιο πέρα, κομμένα τα πολλά πολλά, αν θέλεις κράτα την ουσία, τα λίγα και καλά.
Πάτα καλά στο χώμα, κάνε τον ήλιο σώμα κι όρμα, Αυτόν τον κόσμο δεν τον κέρδισε κανείς ακόμα,
Γι΄ αυτό όλοι όσοι ξέρουν, κοίτα τριγύρω μας, παλεύουν,
Γιατρεύουν, αντέχουν, μαζεύουν όνειρα, δε ζητιανεύουν.
Δεν υπάρχει αφεντικό· στάσου ψηλά και κοίτα μπρος, στη γη του κανενός. (Active Member)



Το κύριο στήριγμα της αδικίας είναι η άγνοια και η σιωπή (Ντάριο Φο)

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ 2007: Τα κέρδη εκτοξεύονται κάθε τρίμηνο, εξάμηνο, χρόνο. Τα εκατομμύρια ευρώ πολλαπλασιάζονται με τρελούς ρυθμούς, όπως και οι στόχοι που θέτει η διοίκηση (όχι βέβαια και οι μισθοί μας!). 373.000 ευρω ήταν το μπόνους του Αράπογλου πέρσι, δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τους περιφερειακούς διευθυντές και πολλά στελέχη. Το προσωπικό μειώνεται, οι προσλήψεις σταμάτησαν και αντικαταστάθηκαν από 4μηνους και 6μηνους (φτηνοί και πάντα διαθέσιμοι), οι μισθοί μας ήταν στάσιμοι για ένα χρόνο. Περιφερειακοί διευθυντές μας απειλούν ότι αν δεν πιάσουμε τους στόχους δεν θα πάρουμε άδεια, ότι η τράπεζα θα γίνει ιδιωτική σύντομα (λες και δεν είναι ήδη!), οπότε δεν έχει νόημα να παλεύουμε ούτε για τα στοιχειώδη εργατικά μας δικαιώματά.
Το τελευταίο σοβαρό κρούσμα, που αρκετοί από σας αντιμετωπίζετε, είναι η πρόσληψη νέων συναδέλφων από τον τελευταίο διαγωνισμό με 6μηνη σύμβαση και δοκιμαστικά(!!), κάτι που είναι παράνομο, αφού έπρεπε όλοι οι νέοι συνάδελφοι να προσλαμβάνονται απευθείας με τους ίδιους όρους. Το χειρότερο είναι ότι οι προσλήψεις με 6-μηνη σύμβαση συνεχίζονται εδώ και αρκετούς μήνες με την ανοχή του Συλλόγου, που φέρει τεράστια ευθύνη για την απραξία του για το θέμα!


Εσύ που παλεύεις για τα όνειρά σου, σήκωσε ψηλά τη γροθιά σου…

Ο εργοδότης δεν μας «κάνει χάρη» που δουλεύουμε, γιατί από την εργασία μας εκείνος κερδίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο. Τα αμύθητα κέρδη των τραπεζών στηρίζονται στην ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων με κάθε τρόπο. Φανταστείτε πόσο θα μπορούσαμε να πιέσουμε τους τραπεζίτες αν «κλείναμε με λουκέτο» τις τράπεζες για μια μέρα μόνο, χωρίς να δουλέψει καμιά απολύτως· αποδεδειγμένα, μια μέρα με κλειστό το τραπεζικό σύστημα (από καταστήματα μέχρι ΚΜ και Deal Room) θα κόστιζε τόσο πολύ στην τράπεζα και θα αποτελούσε τέτοια κοινωνική πίεση, που σίγουρα θα υποχωρούσε πολύ εύκολα στις απαιτήσεις των εργαζομένων. Γιατί άραγε ήθελαν τόσο πολύ οι τραπεζίτες να απελευθερωθεί το ωράριο και κατάφεραν να ανοίξουν καταστήματα όλη μέρα και Σάββατο με τη νέα σύμβαση; Σίγουρα όχι για την «ψυχή της μάνας τους», ούτε βέβαια για τις ανάγκες της κοινωνίας! Μοναδικός τους στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των κερδών τους.
Γι΄ αυτό και είναι σημαντικό να μη δηλώσει κανείς μας για τις απογευματινές βάρδιες και τα Σάββατα. Ώστε να ακυρωθεί στην πράξη η σύμβαση και να αποφασίσουμε στη Γενική Συνέλευση του ΣΥΕΤΕ την αντίθεσή μας στην κατάργηση του πενθήμερου και την πρόθεσή μας να ξεκινήσουμε διαδικασίες για την επόμενη σύμβαση με αίτημα για το ωράριο:
ü 35ωρο, συνεχές πενθήμερο, Δευτέρα- Παρασκευή, 8-3.


Οι συνδικαλιστές της καρέκλας (ή αλλιώς οι «καρεκλάκηδες)

Από τη στιγμή που ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε, έχουμε καταλάβει το ρόλο που παίζει η επίσημη συνδικαλιστική ηγεσία. Η ΓΣΕΕ, που όταν ιδρύθηκε το 1918 είχε ως στόχο μεταξύ άλλων «να καλλιεργήσει ένα ταξικό-συναδελφικό πνεύμα στους εργαζόμενους, να προβάλει το όραμα και να παλεύει για έναν άλλο κόσμο χωρίς εκμετάλλευση», σήμερα είναι ο καλύτερος συνομιλητής του ΣΕΒ και υπογράφει συλλογικές συμβάσεις ντροπής.
Βλέπουμε την απουσία του επίσημου συνδικαλισμού ή για την ακρίβεια δεν τον βλέπουμε καθόλου, τουλάχιστον στη δουλειά μας. Τους γραφειοκράτες «εκπροσώπους» μας της ΓΣΕΕ(όπως και της ΑΔΕΔΥ) -ελέγχονται από τις γνωστές κυρίαρχες παρατάξεις- τους βλέπουμε μόνο στην TV, χαμογελαστούς μαζί με την αφρόκρεμα της εργοδοσίας, κάθε φορά που υπογράφουν ψευτοαυξήσεις της ξεφτίλας, κάθε φορά που κάνουν «τακτικές και αναγκαίες υποχωρήσεις» ξεπουλώντας κάποιο ακόμα από τα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει. Τους βλέπουμε να μιλάνε την ίδια γλώσσα με επιχειρηματίες και κυβερνώντες, να προσπαθούν να μας στριμώξουν σε κάποια γωνιά της «αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας» και της «ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων».
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε ΟΤΟΕ και ΣΥΕΤΕ, που είναι πρωταθλητές στην ανάδειξη επαγγελματιών συνδικα-ληστών, βουλευτών, υπουργών (βλ. Πρωτόπαππα, Παναγόπουλο, Κουσελά κ.ά.). Ειδικά μετά το πρόσφατο ξεπούλημα των δικαιωμάτων μας, με την υπογραφή της κλαδικής συλλογικής σύμβασης. Μας ρώτησε κανείς από αυτούς που υπέγραψαν αν θέλουμε να δουλεύουμε απογεύματα και Σάββατο; Αν είμαστε ικανοποιημένοι με 44 € αύξηση στο μεικτό μισθό (μια τυρόπιτα τη μέρα!!); Αν μας φτάνουν τα 650 € καθαρά που παίρνουμε όταν μας προσλαμβάνουν. Και τώρα με θράσος πανηγυρίζουν ότι η σύμβαση ήταν «μεγάλη επιτυχία του συνδικαλιστικού κινήματος», προκαλώντας την οργή της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Εμείς λέμε: Να δουλέψουν Σάββατα και απογεύματα οι αποσπασμένοι συνδικαλιστές που υπέγραψαν τη σύμβαση!
Πάρε τη ζωή στα δυο σου χέρια, τις γροθιές σου χτύπα στα μαχαίρια
θα ‘φευγαν τα σύννεφα φαντάσου, αν κουνούσες λίγο τα φτερά σου… (Σ. Μάλαμας)


Να χρωματίσουμε το μέλλον...

Σύλλογος είναι ο κάθε συνάδελφος. Ο καθένας από εμάς πρέπει να αισθανθεί το σωματείο ως δική του υπόθεση. Εμείς θα εργαστούμε για τις επόμενες δεκαετίες στην τράπεζα, εμείς είμαστε οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» για τις κλαδικές και επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφει ο Σύλλογος, για κάθε μικρή και μεγάλη νίκη, αλλά και ήττα. Η δική μας φωνή, η δράση μας, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στις εκλογές κάθε 3 χρόνια, στην παρουσία μας στη Γενική συνέλευση μια φορά το χρόνο, στις απεργίες κάθε φορά που μας καλούν τα συνδικαλιστικά μας όργανα (δυστυχώς πολλοί δεν κάνουν ούτε αυτά!).
Πρέπει να συμμετέχουμε ενεργά και κριτικά για να αλλάξουμε το καθεστώς που επικρατεί στο ΣΥΕΤΕ. Να μπούμε «σφήνα» στον συμβιβασμένο συνδικαλισμό, να ενεργοποιήσουμε και να συμμετέχουμε στις ΕΑΚ στα καταστήματα και τις διευθύνσεις, να καλούμε Γενικές Συνελεύσεις στο χώρο μας για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα. Να μην αφήσουμε τους «επαγγελματίες» συνδικαλιστές και μελλοντικούς βουλευτές να διοικούν το σωματείο μας, να παίρνουν αποφάσεις «για εμάς χωρίς εμάς». Να προωθήσουμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που να δεσμεύουν την ηγεσία του ΣΥΕΤΕ, μέσα από συνελεύσεις καταστημάτων και αιρετούς ανακλητούς αντιπροσώπους.
Απέναντι και πέρα από αυτόν τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος: της διεκδίκησης, της ανιδιοτέλειας, της αλληλεγγύης, των αγώνων. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα κίνημα, που θα στηρίζεται αμφίδρομα στην οργάνωση και τους αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων. Που θα εξαρτάται άμεσα από τις γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο, που οι αποφάσεις των γεν. συνελεύσεων θα είναι δεσμευτικές για τα αιτήματα και τις μορφές κάθε αγώνα.
Εμείς λέμε: Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις! Οι αγώνες στα χέρια των εργαζόμενων!


«Είμαστε η πεισματική ιστορία που επαναλαμβάνεται για να πάψει να επαναλαμβάνεται,
είμαστε το πισωκοίταγμα που σου δίνει τη δύναμη να προχωρήσεις μπροστά.»

Απέναντι στις φωνές του «ρεαλισμού» που μας προτρέπουν να σκύψουμε το κεφάλι και να αποδεχθούμε τη μοίρα μας, εμείς πιστεύουμε ότι το «δε γίνεται τίποτα» έχει τελειώσει! Και το λέμε αυτό, στηριζόμενοι σε μια σειρά από νίκες αγώνων στο σήμερα· το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα που βρίσκεται στους δρόμους 11 μήνες τσαλακώνοντας την ιλουστρασιόν εικόνα της «σεμνής και ταπεινής» διακυβέρνησης και του «μεσαίου χώρου», αντικαθιστώντας την με τους πραιτοριανούς ΜΑΤατζήδες του Πολύδωρα και την συντηρητική επιθετική πολιτική της Μαριέτας και του Καραμανλή. Ο μεγαλειώδης αγώνας των Γάλλων νέων πέρσι πέτυχε την απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου για ανασφάλιστη εργασία των νέων εργαζόμενων (CPE). Αλλά και μια σειρά αγώνες, όπως ο συγκλονιστικός αγώνας έξι εβδομάδων απεργίας των δασκάλων, των συμβασιούχων και των υπαλλήλων των δήμων, που ανάγκασαν κυβέρνηση και εργοδότες να τις καταστείλουν με μανία και λύσσα, μας δίνουν ελπίδα και σιγουριά ότι αν παλέψουμε όλοι μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε και να αποκτήσουμε το αυτονόητο: το δικαίωμά μας για μόνιμη εργασία, με μισθό και ωράριο που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας και θα μας επιτρέπουν να ζήσουμε με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά, χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.
Αν το βουλώσεις ξανά, φτάνει στ΄ αλήθεια, η σειρά σου.
Αν ξεμακραίνεις, τους κακοφαίνεται.
Αν ξεμακραίνεις, κρατάς κάτι απ΄ την καρδιά σου.
Αν δεν αντέξεις και πνίξεις τη μιλιά σου, χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου. (Active Member)


Να τους αλλάξουμε τα σχέδια ή οι ανάγκες και τα όνειρα μας πράξη!

Τα δικά μας όνειρα δε χωράνε στα καλούπια τους. Παίρνοντας θάρρος από το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα των ημερών μας που αγωνίζεται για την κατάργηση του αντιδραστικού νόμου-πλαίσιο, αλλά και για μια συνολική αλλαγή στην παιδεία -που είναι άρρηκτα δεμένη με την εργασία-, να μπούμε στη μάχη!
Νιώθουμε την ανάγκη να διευκρινίσουμε ότι σε κάθε περίπτωση, σε κάθε επιμέρους ζήτημα, ακόμη και στην πιο μικρή διεκδίκηση, φιλοδοξούμε να υπονομεύσουμε τους νόμους της αγοράς που μας προβάλλουν Ε.Ε., κυβέρνηση και ΣΕΒ, τα υπέρογκα κέρδη των εργοδοτών μας. Γιατί είναι πλέον σαφές για εμάς ότι για να γίνει το μέλλον μας ακόμη και στοιχειωδώς βιώσιμο, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με όσα μας παρουσιάζουν ως δεδομένα και απαραβίαστα, με τα ιερά και τα όσια των συμφερόντων τους.
Αυτό που σήμερα απαιτείται είναι να βάλουμε, όχι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά στους δρόμους του αγώνα, τις ανάγκες μας μπροστά. Να αρθρώσουμε ένα λόγο διεκδίκησης που να μας ενώνει με βάση τα συμφέροντά μας, που να εμφανίζει μια νέα πρόταση για τα κοινωνικά και οικονομικά μας δικαιώματα. Να τολμήσουμε να αντιστρέψουμε τους δείκτες των χρηματιστηρίων, ανεβάζοντας τους δείκτες του δικού μας πλούτου, του ελεύθερού μας χρόνου. Να μιλήσουμε για την ανάγκη του συλλογικού αγώνα, για την ανάγκη μιας πλατιάς και πολύμορφης αντιπαράθεσης με την εργοδοσία αλλά και την κυβέρνηση, για ένα ρεύμα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής στο «δύσκολο» χώρο των «παντοδύναμων» τραπεζών. Να συμβάλουμε στο να εμφανιστεί μια πραγματική διέξοδος, κόντρα στις αυταπάτες της ατομικής ανόδου, που φτιάχνει συνήθως τα μεγαλύτερα και πιο πρόθυμα θύματα της εργοδοσίας, κόντρα και στις σειρήνες του ψευτοβολέματος, που παράγει ανθρώπους-ομήρους, βαθιά ηττημένους και τελικά ακόμη περισσότερο εκτεθειμένους στη διαρκή ανασφάλεια. Να ιεραρχήσουμε αντίστροφα τους στόχους της κοινωνίας, βάζοντας στην κορυφή της πυραμίδας τις δικές μας ανάγκες ως μοναδικό κριτήριο, την ανάγκη για την απελευθέρωση του ελεύθερου χρόνου από τα δεσμά του εργάσιμου, έτσι ώστε καθένας από εμάς να μπορεί να συμβάλλει και να συναποφασίζει σε ότι αφορά τα κοινωνικά προβλήματα.

Όλα αυτά, πιστεύουμε ότι είναι προβληματισμοί που απασχολούν την πλειοψηφία των νέων συναδέλφων. Έχουμε την πεποίθηση ότι μαζί μπορούμε να ξεκινήσουμε την προσπάθεια να αλλάξουν τα πράγματα στο χώρο δουλειάς μας και συνολικότερα. Στα δικά μας χέρια βρίσκεται το μέλλον.
Χειρότερα ή καλύτερα; Στο δίλημμα αυτό, απαντάμε με τη συλλογική συζήτηση, την δράση, το δίκιο μας. Με τον αγώνα για τα μικρά και τα μεγάλα. Άλλωστε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Έχουμε όμως να κερδίσουμε πολλά!
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για μια καλύτερη ζωή. Ας τον τραβήξουμε μαζί.

Στη γκρίζα πραγματικότητα να ανάψουμε τη φλόγα της αμφισβήτησης και του αγώνα.
Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όπως είναι. Όλα πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν!

Αυτοί που ζουν ακόμα, δεν πρέπει ποτέ να λένε ποτέ.
Το αναπόφευκτο δεν είναι αναπόφευκτο, τα πράγματα δεν θα ‘ναι πάντα τα ίδια...
Από ποιον εξαρτάται η διαρκής καταπίεση; Από εμάς.
Από ποιον εξαρτάται το τέλος της; Από εμάς και πάλι.
Αν σ΄ έχουν ρίξει κάτω, σήκω. Αν έχεις ηττηθεί, πολέμα.
Οι νικημένοι του σήμερα θα είναι οι νικητές του αύριο.
Και το «ποτέ» θα γίνει «τώρα».
Ποίημα του Μπ. Μπρέχτ γραμμένο σε τοίχο του κατειλημμένου εργοστασίου Brukman, Αργεντινή

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: e-mail: protasiprooptik@in.gr, protasiprooptik.blogspot.com
Μαρία Ξιφαρά (Σόλωνος) 210 3695042, 25042
Δήμητρα Κωσταγιώργου (Σπ. Μερκούρη), 210 7253337
Μαρία Πουλέα (Ξάνθης) 25410 45814, 45814
Γιωργία Τσιαντά (Διοικητηρίου Βόλου) 24210 59058
Πασχάλης Γεωργισούδης (Πλ. Ελευθερίας Ξάνθης) 25410 28342

Mάϊος 2007