32ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΟΤΟΕ:
ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ
ΜΕ ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΒΑΣΗΣ & ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
Το επικείμενο 32ο συνέδριο της ΟΤΟΕ και τα όσα πρόκειται να λάβουν χώρα σε αυτό θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία φράση: «στο ίδιο έργο θεατές». Το «ανφάν γκατέ» του τραπεζοϋπαλληλικού συνδικαλισμού θα μαζευτεί για τρεις μέρες στο γνώριμο πολυτελές αθηναϊκό ξενοδοχείο, υπό επαγγελματική οπτικοακουστική κάλυψη. Οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας, και ο ισόβιος πρόεδρος της ΓΣΕΕ θα απευθύνουν χαιρετισμούς. Θα ακολουθήσει η διαδικασία νομιμοποίησης των συνέδρων, οπότε και, μεταξύ άλλων, σύνεδροι-φαντάσματα θα ενταχθούν από σωματεία – σφραγίδες στο σώμα στα πλαίσια μιας, επεξεργασμένης στην εντέλεια, εκλογικής αριθμητικής, η οποία και θα αποτυπωθεί στην ψηφοφορία της τελευταίας ημέρας. Ενδιάμεσα, και όπως έχουμε δει σε όλα τα πρόσφατα συνέδρια, θα ακολουθήσει το κύριο –θεωρητικά - μέρος της διαδικασίας με τις τοποθετήσεις των συνέδρων που αφορά εξαιρετικά προβλέψιμες και πλήρως αδιάφορες, πλην εξαιρέσεων, ομιλίες μπροστά σε άδεια καθίσματα. Ούτως ή άλλως τα διακυβεύματα αυτού του συνεδρίου, η αναπαραγωγή των γραφειοκρατικών μηχανισμών και η νομή των «καρεκλών» (και των ωφελημάτων που τις συνοδεύουν) μέσα σε αυτούς είναι αντικείμενο άλλων διεργασιών που εκτυλίσσονται αλλού, ερήμην των εργαζομένων και σίγουρα όχι σε μια δημόσια διαδικασία ανταλλαγής θέσεων και προγραμμάτων. Η πλειοψηφία, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ-ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρεται και δεν σκοπεύει καθόλου να πάρει σημαντικές αποφάσεις για τα σοβαρά προβλήματα και ζητήματα του κλάδου και ένα στοιχειώδες πρόγραμμα δράσης, όπως θα περίμενε κανείς. Η μόνη καινοτομία που ίσως υπάρξει σε αυτό το συνέδριο θα έλθει στην περίπτωση που εισακουστεί το πρόσφατο αίτημα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ προς το υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» για αστυνομική παρουσία στις συνδικαλιστικές διαδικασίες, οπότε και μπορεί να δούμε τις δυνάμεις καταστολής να συνδράμουν στην τήρηση της «νομιμότητας». Άλλωστε, είδαμε ιδιωτική ασφάλεια ή αστυνομία σε Γενικές Συνελεύσεις αυτοδιαχειριζόμενων ταμείων, που έφεραν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Εργοδοτικοί (ΓΣ ΤΥΠΕΤ, ΤΑΠΙΛΤΑΤ).
Ο κοινωνικός μεσαίωνας και τα αστικά ιδεολογήματα είναι εδώ
Το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται το συνέδριο είναι ολότελα δυσμενές για την εργατική τάξη, καθώς το εργατικό κίνημα έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όχι απλά συνεχίζει την πολιτική των προκατόχων της, αλλά το κάνει με τέτοια επιμέλεια και αποτελεσματικότητα ώστε να μην προλαβαίνει να μαζεύει συγχαρητήρια από τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών δανειστών, αλλά και Έλληνες κεφαλαιοκράτες. Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι ενώ η άνοδός της στην εξουσία βασίστηκε στην κεφαλαιοποίηση της έντονης αγωνιστικής διάθεσης που επικρατούσε στην κοινωνία κατά τη διάρκεια των πρώτων μνημονιακών χρόνων, η διάψευση της προεκλογικής ρητορικής της και των προσδοκιών που δημιούργησε, έσπειρε απογοήτευση και ηττοπάθεια. Η κοινωνία αντιλήφθηκε ότι για να ανατραπούν τα μνημόνια τελικά χρειαζόταν ρήξη, σύγκρουση και ανατροπή της αστικής κυριαρχίας και όχι εκλογές και «διαπραγμάτευση». Ταυτόχρονα, η διακυβέρνηση αυτή στο όνομα της «αριστεράς» και μέσα σε ένα τοπίο όπου η γενικότερη ταξική συνείδηση και πολιτική συγκρότηση κινούνται σε χαμηλά επίπεδα, φουσκώνει τα πανιά της αστικής ιδεολογίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.
Η κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση της κοινωνίας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί αν δεν είχε προηγηθεί συστηματική συσκότιση και παραπλάνηση ως προς τη φύση των αλλαγών που έφερε η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, τις αιτίες που οδήγησαν σ αυτήν και τα κεντρικά διαχειριστικά ζητήματα που αφορούσε. Έτσι,
· Η δομική καπιταλιστική κρίση βαφτίστηκε «κρίση χρέους». Το δημόσιο χρέος από εργαλείο για την απομύζηση των αξιών που παράγει η ελληνική εργατική τάξη και αύξησης στο μέγιστο δυνατό επίπεδο του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, έγινε μια «πανεθνική» και διαταξική υπόθεση. Θυμόμαστε όλοι πόσος χρόνος και φαιά ουσία καταναλώθηκαν σε προτάσεις περί της ανάγκης συγκρότησης «επιτροπής λογιστικού ελέγχου», η οποία δήθεν θα κήρυττε το μεγαλύτερο μέρος του χρέους «απεχθές», και άλλα τέτοια φληναφήματα, τα οποία σκορπούσαν σύγχυση και είχαν τη δική τους συνδρομή στην καλλιέργεια ενός κλίματος εφησυχασμού στην εργατική τάξη, η οποία έτσι κι αλλιώς ήταν ταξικά απροετοίμαστη για ν’ αντιμετωπίσει τη σφοδρή και κατά κύματα επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου. Τώρα πλέον ανάγκη για παρόμοιες πομφόλυγες δεν υπάρχει. Το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων σχεδόν αποδέχεται ρητά και κατηγορηματικά ότι το χρέος πρέπει να εξυπηρετείται κανονικά. μέσα από τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα».
· Με βάση τη λογική αυτή τα Μνημόνια χαρακτηρίστηκαν ως μια κατάσταση εξαίρεσης που σκοπό είχε να αντιμετωπίσει την «κρίση χρέους», ενώ δεν ήταν παρά ο οδικός χάρτης για την ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού σε μια άκρως συντηρητική κατεύθυνση. Πρόκειται για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας η οποία ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, γνώρισε την πρώτη κορύφωσή της στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και έκτοτε συνεχιζόταν με σταθερό ρυθμό. Με την ένταξη στην ΕΕ και στην ΟΝΕ στη συνέχεια, ξεκίνησε η αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, οι μισθοί μας έφταναν ίσα για να ζούμε και να δανειζόμαστε αρκετά, το ασφαλιστικό σύστημα άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνεται, οι ιδιωτικοποιήσεις είχαν ξεκινήσει σε δημόσια αγαθά. Η διαφορά είναι πως τότε η συντηρητική ανασυγκρότηση εξελισσόταν βήμα-βήμα, καμιά φορά και με υποχωρήσεις (μπορούμε πχ να θυμηθούμε την υπαναχώρηση από το σχέδιο Γιαννίτση), ενώ στα μνημονιακά χρόνια η διαδικασία πήρε θυελλώδη μορφή, ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώθηκε και χάθηκαν κατακτήσεις δεκαετιών μέσα σε λίγα χρόνια. Γιατί η κρίση του καπιταλισμού που ξέσπασε το 2008, απαιτούσε μια επείγουσα αστική απάντηση, που δεν ήταν άλλη από τα μνημόνια και τη βάρβαρη επίθεση βιομήχανων, τραπεζιτών και εφοπλιστών στα εργατικά στρώματα. Γι΄ αυτό και οποιαδήποτε προσπάθεια κατάργησης του μνημονίου έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους και απειλεί την κυριαρχία τους.
· Στη συνέχεια, βάσει της ίδιας οργουελικής αντιστροφής της σημασίας των λέξεων, αυτό που πλασαρίστηκε ως «έξοδος από τα μνημόνια»,στην πραγματικότητα συνιστά τη διαιώνιση της μνημονιακής πολιτικής στο διηνεκές. Ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει το ψάρι κρέας, μοιράζει τη φτώχεια, δίνει τα ρέστα του στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Οι συλλογικές συμβάσεις δεν έχουν επανέλθει παρά τα παραμύθια της κυβέρνησης, πχ οι επιχειρησιακές ακόμα υπερισχύουν ενώ η επεκτασιμότητα δεν έχει εφαρμοστεί αφού οι εργοδότες δεν καταθέτουν μητρώα, ο βασικός μισθός είναι στα 581 μεικτά, για τους κάτω των 25 είναι στα 516, ενώ η συζήτηση για αύξηση είναι της τάξης των 30 ευρώ μεικτά! Το αφορολόγητο για τους μισθωτούς θα μειωθεί ακόμα περισσότερο το 2019, όταν προανήγγειλε μείωση φόρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις (25% από 29%).Ένα μετα-μνημόνιο όπου το νέο οικονομικό, δημοσιονομικό, εργασιακό και ασφαλιστικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί διατηρείται αλώβητο και συχνά πυκνά θα ενισχύεται με πρόσθετα μέτρα που θα διασφαλίζουν την επίτευξη των στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος μέχρι το 2060.
Το τραπεζικό σύστημα επιτίθεται διπλά: στους τραπεζοϋπαλλήλους και την κοινωνία
Στον πυρήνα της «διάσωσης» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας από το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο είναι πάνω απ’ όλα η διασφάλιση της «σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος», στον αντίποδα της εξάντλησης της εργαζόμενης κοινωνίας, της διαρκούς και επίμονης εσωτερικής υποτίμησης. Παρότι οι Διοικήσεις των τραπεζών ευθύνονται για τη χρεοκοπία τους την προηγούμενη δεκαετία, διασώθηκαν τελικά με κρατικό χρήμα εις βάρος των φορολογούμενων, και παραμένουν αλώβητες στις θέσεις τους, με μέτρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που την στηρίζουν (π.χ. ασυλία τραπεζικών στελεχών, αναβαλλόμενος φόρος κλπ). Δεν φτάνει που ο λαός πλήρωσε με τα δυσβάσταχτα μέτρα και τα μνημόνια τις τρύπες των τραπεζών και τα θαλασσοδάνεια, με δεκάδες επιχειρηματίες να εκμεταλλεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ ως δανεικά κι αγύριστα, οι τράπεζες με το σκάνδαλο του αιώνα παρέμειναν σε ιδιωτικά χέρια. Η ανακεφαλαιοποίηση του 2015 ήταν η συνέχεια της πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα, τα «γενναία» προγράμματα αναδιάρθρωσης των τραπεζών περιλαμβάνουν νέα ανακεφαλαιοποίηση με κρατικό χρήμα, πώληση «κόκκινων» δανείων σε κοράκια, περικοπή των θέσεων εργασίας μέσω της ψηφιοποίησης αλλά και της εξωτερίκευσης των τραπεζικών εργασιών, διάλυση εργασιακών σχέσεων κ.λπ. Ακολουθώντας τη γραμμή του«κοινωνικού εταιρισμού», οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου συμπορεύθηκαν πλήρως με τα προγράμματα αυτά, διαβεβαιώνοντας τους εργαζόμενους ότι η διάσωση των τραπεζών σημαίνει και διάσωση των τραπεζοϋπαλλήλων. Στον καπιταλισμό, όμως, δεν υπάρχει «αναδιάρθρωση» που να μην την πληρώνουν οι εργαζόμενοι, με απολύσεις («εθελούσιες» και μη), μειώσεις μισθών και χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων. Η ΟΤΟΕ, με την επικράτηση του εργοδοτικού συνδικαλισμού, έχει ταυτίσει τα συμφέροντά της με αυτά των τραπεζιτών. Δεν κατήγγειλε ποτέ το σκάνδαλο της κρατικής στήριξης,τους γυρολόγους γιάπηδες που παίρνουν μεταγραφές από τράπεζα σε τράπεζα.
Ως προς τα κόκκινα δάνεια, η μεταβίβασή τους (έναντι εξευτελιστικού μάλιστα τιμήματος) στα κοράκια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου αλλά και ντόπιους «επενδυτές», ενώ αρχικά αποκηρυσσόταν μετά βδελυγμίας από τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου ως ένα απαράδεκτο «σκιώδες τραπεζικό σύστημα» τώρα πλέον χαιρετίζεται ως μια «καινοτόμα επιχειρησιακή πρακτική» που διασφαλίζει το μέλλον των τραπεζών. Η ΟΤΟΕ ποτέ δεν έβγαλε στο φως στοιχεία για τα κόκκινα δάνεια των επιχειρηματιών που διαγράφονται, όταν πλειστηριάζονται σπίτια ανέργων και συνταξιούχων για λίγες χιλιάδες ευρώ. Σήμερα, που υπάρχουν σενάρια για το πώς θα γλιτώσουν οι τράπεζες τη χασούρα από την πώληση των κόκκινων δανείων με νέα κρατική στήριξη, ή δημιουργία bad bank, η ΟΤΟΕ αρνείται το μέτωπο με την κοινωνία απέναντι στις τράπεζες και παρουσιάζει βελτιωτικές προτάσεις που δεν θα θίξουν τους τραπεζίτες! Παρότι, υπάρχει και σοβαρός κίνδυνος να χαθούν και θέσεις εργασίας με τις πωλήσεις ολόκληρων πακέτων δανείων.
Κι αφού, σε αποθέωση της πλέον συντεχνιακής και φιλοεργοδοτικής λογικής, η ΟΤΟΕ εγκλώβισε τον κλάδο μας και μας απομόνωσε από την υπόλοιπη κοινωνία αρνούμενη να εναντιωθεί στους πλειστηριασμούς, αποδεικνύεται πλέον το αυτονόητο: ότι οι εργαζόμενοι στις τράπεζες είμαστε κομμάτι της κοινωνίας και δεν έχουμε να προσδοκούμε σε κανενός είδους ευνοϊκή μεταχείριση από τους τραπεζίτες. Η διάταξη της κλαδικής για ρύθμιση τύπου «split and freeze» στα στεγαστικά δάνεια παρέμεινε κενό γράμμα και αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια «οι ρυθμίσεις … να αντιμετωπίζονται από κάθε τράπεζα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στα πλαίσια του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου». Με την επικείμενη κατάργηση/περιορισμό της όποιας προστασίας προσφέρει ο Ν.3869 (στον οποίο είναι ενταγμένοι και πάρα πολλοί συνάδελφοι οι οποίοι τον επέλεξαν αντί των ληστρικών ρυθμίσεων των τραπεζών) μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε το πραγματικό νόημα αυτής της διατύπωσης, για την οποία η ΟΤΟΕ πανηγυρίζει κιόλας.
Ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός στην ΟΤΟΕ μας έχει προσθέσει ήττες
Η αποτίμηση της τριετίας που μεσολάβησε από το προηγούμενο συνέδριο της ΟΤΟΕ και συνεπώς ο απολογισμός της δράσης της είναι καθαρά αρνητικός, όπως μετριέται στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζόμενων, και πρέπει να καταψηφιστεί. Αντίθετα, διαπιστώνουμε πλέον τη μετάλλαξη του κυρίαρχου συνδικαλιστικού μοντέλου από γραφειοκρατικό σε ξεκάθαρα αστικοποιημένο και εργοδοτικό, έχοντας πλέον αποποιηθεί ακόμα και τις διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα πάνω στις οποίες στήριζε την ύπαρξή του όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Εργοδοτικών - στο οποίο προστίθεται πλέον και το μπλοκ των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, της Ριζοσπαστικής Παρέμβασης που σε πολλές περιπτώσεις συγκυβερνά με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ή και ελέγχει σωματεία (πχ Σύλλογος πρ. Κύπρου – Πειραιώς, Σύλλογος πρ. Εθνοντάτα κλπ) - στους περισσότερους συλλόγους μόνο κατ όνομα εμφανίζεται μέσω διαφορετικών παρατάξεων που συνεχώς συνεργάζονται. Αποτελεί πλέον έναν ενιαίο και αδιαίρετο σχηματισμό, που το μόνο που έχει να διαπραγματευτεί με την εκάστοτε εργοδοσία του είναι η συμμετοχή στη διαχείριση των κονδυλίων προγραμμάτων φιλανθρωπικού χαρακτήρα (όπως το υπό σύσταση ταμείο απολύσεων που εξήγγειλε η ΟΤΟΕ). Άλλωστε για τη συνδικαλιστική ηγεσία δεν υπάρχει πλέον ούτε ταξικός και κοινωνικός ανταγωνισμός ούτε αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, όλοι είμαστε συνεργάτες και συνοδοιπόροι στα πλαίσια της «Κοινωνικής Συμμαχίας».
Η κλαδική σύμβαση που υπέγραψε χωρίς κανέναν αγώνα η ΟΤΟΕ το 2015 ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τραπεζιτών. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις προελαύνουν και χιλιάδες τραπεζοϋπάλληλοι είναι εκτός σύμβασης, η σταδιακή αποκατάσταση των μισθών δεν ήρθε ποτέ, το συμπληρωματικό πρόγραμμα υγείας που πολυδιαφημίστηκε έμεινε στα χαρτιά, ενώ και για τα δάνεια των συναδέλφων η διατύπωση επέτρεψε στις τράπεζες να μην υπάρξει πραγματική ελάφρυνση. Το μόνο που πραγματικά εφαρμόστηκε ήταν αυτό που ζήτησαν οι τραπεζίτες: η δυνατότητα ελαστικού ωραρίου και οι βάρδιες σε όλες τις διευθύνσεις.
Η «βούληση των τραπεζών και της ΟΤΟΕ να προστατεύσουν την απασχόληση στον κλάδο» τελικά μεταφράστηκε σε μείωση των θέσεων εργασίας ήδη κατά 40% τα τελευταία χρόνια κι έπεται και συνέχεια. Η ψηφιοποίηση των εργασιών αποτελεί τον «μπαμπούλα» που πρέπει να μας κάνει να αποδεχτούμε ότι η περαιτέρω συρρίκνωση των θέσεων εργασίας είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη. Η τεχνολογική εξέλιξη μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί προς όφελος των εργαζόμενων και της κοινωνίας συνολικά –με μείωση του χρόνου εργασίας και με τη δυνατότητα πρόσβασης περισσότερων ανθρώπων στην παροχή περισσότερων και καλύτερων αγαθών και υπηρεσιών. Αντί αυτού επικρατεί η εργοδοτική λογική της μείωσης του λειτουργικού (δηλαδή του μισθολογικού) κόστους, χάριν πάντοτε της «ανταγωνιστικότητας». Το μαζικό κλείσιμο καταστημάτων, οι μεταθέσεις προσωπικού ακόμα και σε άλλη πόλη, η εντατικοποίηση, η ατομική στοχοθεσία και η αφόρητη πίεση για πωλήσεις, η παραβίαση του ωραρίου, η πίεση να μην έχουμε προσωπική και οικογενειακή ζωή, έχουν κάνει την καθημερινότητά μας αβίωτη.
Κι επειδή οι τράπεζες, ως επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, χρειάζονται προσωπικό για να λειτουργήσουν, η εξωτερίκευση εργασιών, το σύγχρονο δουλεμπόριο της ενοικιαζόμενης εργασίας, οι εργολαβίες και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η απόσχιση κλάδων – όπως η φύλαξη και η καθαριότητα σε Πειραιώς και Alpha Bank-, η φθηνή και απλήρωτη εργασία ενίοτε (χιλιάδες απλήρωτες εργατοώρες υπερωριακής απασχόλησης) εξαπλώνονται διαρκώς σε βαθμό τέτοιο που, αν δεν αλλάξει κάτι, μαθηματικά οι συλλογικές συμβάσεις δεν θα αφορούν σύντομα παρά μια μειοψηφία των εργαζόμενων στον τραπεζικό κλάδο. Με τις εθελούσιες που γίνονται απανωτά, συντελείται τελικά αντικατάσταση του προσωπικού που υπάγεται στις κλαδικές συμβάσεις και τους υπάρχοντες κανονισμούς, με φθηνό προσωπικό ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Πάνω απ’ όλα τα κέρδη. Στο βωμό τους θυσιάζονται οι μισθοί μας, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, οι θέσεις εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις.
Οι μισθοί μέσω των κλαδικών κι επιχειρησιακών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί την τελευταία πενταετία, καταβαραθρώθηκαν χωρίς προοπτική για την παραμικρή αποκατάστασή τους στα προηγούμενα επίπεδα. Η «επανεξέταση των βασικών μισθών του ενιαίου μισθολογίου των τραπεζοϋπαλλήλων με στόχο τη βελτίωση του εισοδήματος και την κάλυψη προηγούμενων απωλειών« που προβλεπόταν από την κλαδική σύμβαση του 2016-2018 παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες καθώς οι τραπεζίτες «ΘΑ διερευνήσουν τη δυνατότητα αναπροσαρμογής τους στα πλαίσια της επόμενης κλαδικής ΣΣΕ 2019-2021, λαμβάνοντας υπόψιν τα μεγέθη αλλά και τις προοπτικές του κλάδου» (ανακοίνωση ΟΤΟΕ Νοεμβρίου 2018). Το επίδομα ισολογισμού που υπενθυμίζουμε ότι τυπικά δεν καταργήθηκε αλλά αναστάλθηκε προσωρινά, αποτελεί πια μια μακρινή ανάμνηση. Διάφορα παραπλανητικά τρικ όπως οι αλήστου μνήμης «ρήτρες συμψηφισμού» κατέρρευσαν εν μια νυκτί, καθώς μπροστά στα θέλω των τραπεζιτών, οι εργατοπατέρες δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναιρέσουν και τις ίδιες τις υπογραφές τους. Τα μόνα που δεν έχουν ανασταλεί, είναι οι προκλητικοί μισθοί των μεγαλοστελεχών των τραπεζών, η μεταγραφική δεινότητα των γιάπηδων από τράπεζα σε τράπεζα, τα εκατομμύρια που δίνονται σε εταιρείες, εργολαβίες, και όλα αυτά για τα οποία ισχύει ότι Λεφτά Υπάρχουν για ό,τι θέλουν οι τραπεζίτες, εκτός από τα εργασιακά θέματα που είναι κόστος που πρέπει να περικοπεί.
Στο ασφαλιστικό, βλέπουμε τη διάλυση και των τελευταίων ευνοϊκότερων καθεστώτων που υπήρχαν στην επικουρική ασφάλιση (ΤΑΠΙΛΤΑΤ, ΛΕΠΕΤΕ κ.α.) και την προσπάθεια για πλήρη στροφή στα επαγγελματικά ταμεία και την ιδιωτική ασφάλιση. Αφού πρώτα πετάχτηκαν τα αποθεματικά των ταμείων στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, αφού σταμάτησαν οι προσλήψεις και οι τράπεζες διώχνουν σωρηδόν κόσμο με εθελούσια προγράμματα, στη συνέχεια, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αυτά κρίθηκαν ως «μη βιώσιμα» και οδηγούνται στη διάλυση. Στη θέση της συλλογικής ασφαλιστικής συνείδησης, προβάλλεται η ιδέα της ασφάλισης ως ατομική επένδυση, με μοναδικό σκοπό την πλήρη απαλλαγή κράτους και εργοδοτών από κάθε εγγύηση και υποχρέωση. Η ευθύνη της ΟΤΟΕ που πάντα πάλευε για να μας εξαιρέσουν και όχι για να ανατραπούν τα σχέδια των κυβερνώντων και εργοδοτών, είναι τεράστια στο ότι έφερε το σημαντικό ζήτημα της κύριας σύνταξης που αφορά όλους τους τραπεζοϋπάλληλους να είναι μια χαμένη υπόθεση. Αρνήθηκε να οργανώσει έναν σοβαρό αγώνα οργανωμένο και συντονισμένο με τις υπόλοιπες συνταξιουχικές και εργατικές οργανώσεις, για το δικαίωμα σε αξιοπρεπή σύνταξη, ακόμα και ενάντια στον καταστροφικό νόμο Κατρούγκαλου το 2016, με αποτέλεσμα οι εισφορές μας να χάνονται και οι τραπεζίτες να γλιτώνουν εκατομμύρια.
Και βέβαια κάθε σοβαρός γραφειοκρατικός μηχανισμός που σέβεται τον εαυτό του, διαλύει και κάθε ψήγμα δημοκρατικής λειτουργίας. Το Γενικό Συμβούλιο συνεδρίαζε κάθε λίγους μήνες απλά για να επικυρώσει τις αποφάσεις που παίρνονταν στην εκτελεστική, οι γραμματείες έχουν πάψει τη λειτουργία τους και δεν δέχονται συμμετοχές από παρατάξεις αποκλείοντας και την κίνησή μας, για τα νομαρχιακά παραρτήματα ούτε λόγος, έχουν διαλυθεί προ πολλού. Λειτουργεί βέβαια το ΙΝΕ της ΟΤΟΕ, λόγω της γενναίας επιχορήγησης, και σίγουρα όχι για να γίνουν κτήμα των συναδέλφων οι εργασίες και επεξεργασίες, που ακολουθούν τη γραμμή της ΟΤΟΕ.
Να πάμε αλλιώς, για να ανατρέψουμε την επίθεση! Με αγώνες και εργατικό κίνημα βάσης
Από την πλευρά μας δεν έχουμε αυταπάτες για τις δυνατότητες ουσιαστικής παρέμβασης και αλλαγής των συσχετισμών μέσα από αυτό το συνέδριο. Δεν μπαίνουμε σε λογικές παραγοντισμού, συνδιαλλαγής και συμμετοχής σε προεδρεία και επιτροπές. Είμαστε ενάντια στη λογική της ανάθεσης και στη θεώρηση του συνδικαλισμού ως διαχειριστική πρακτική επαγγελματικών στελεχών, χρόνια αποσπασμένων και επιβραβευμένων με διευθυντικές θέσεις και κλιμάκια. Υποστηρίζουμε τις διαδικασίες βάσης και την ισότιμη συμμετοχή των εργαζόμενων σε αυτές, την άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων ως κυρίαρχων αποφασιστικών οργάνων, τον οριζόντιο συντονισμό των σωματείων. Οι αγώνες πρέπει να βρίσκονται στα χέρια των εργαζόμενων, οι απεργίες να μην είναι τουφεκιές στον αέρα αλλά κομμάτι ενός καλά οργανωμένου αγώνα με κλιμάκωση και δουλειά από τα κάτω στους χώρους δουλειάς. Το κυρίαρχο συνδικαλιστικό μοντέλο δεν επιδέχεται πλέον εξωραϊσμούς και μερεμέτια. Αλλαγές που θα περιορίζονται μόνο στο οργανωτίστικο ζήτημα (π.χ. η πολυσυζητημένη ενοποίηση των συλλόγων ανά όμιλο, που προφανώς και είναι αναγκαία, αλλά για να υπάρχουν καρέκλες πασκε δακε συριζα την αρνούνται) εάν δεν συνοδεύονται κι από ριζική αλλαγή στον προσανατολισμό των σωματείων, θα είναι κενές περιεχομένου. Με χιλιάδες τραπεζοϋπαλλήλους ασυνδικάλιστους, με τα μέλη των σωματείων να φθίνουν, χρειάζεται μια εφ’ όλης της ύλης ανασυγκρότηση σε ταξική βάση, τόσο σε επίπεδο δομής όσο και κατεύθυνσης.
Απαιτείται ριζική στροφή στους στόχους πάλης, εναντίωση στον πραγματικό εχθρό, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που μοιράζει τον πλούτο στα χέρια λίγων και καταδικάζει τους πολλούς στη φτώχεια και τη δουλεία. Σύγκρουση εφ΄ όλης της ύλης με το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα μνημονιακά κόμματα νέα και παλιά, τους νεοναζιστές που καλλιεργούν το μίσος ενάντια στους φτωχούς ξένους και στηρίζουν τους ντόπιους εφοπλιστές. Να μην αποδεχτούμε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», όπως μας λένε Τρόικα, κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ. Να πάμε κόντρα στη λογική του μη χείρον βέλτιστον, που καταλήγει να μετράμε ήττες και απώλεια δικαιωμάτων. Να διεκδικήσουμε με βάση τις ανάγκες μας αυτά που δικαιούμαστε, και ιδιαίτερα για τη νέα γενιά. Επιβεβαιώνεται συνεχώς ότι μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ δεν υπάρχει περιθώριο για το παραμικρό εργατικό δικαίωμα, κλαδικές συμβάσεις, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δημόσια αγαθά, ούτε καν δημοκρατία.
Καταθέτουμε στους εργαζόμενους και κάθε σύνεδρο, την πρόταση για αλλαγή 180 μοιρών στη στάση μας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να γεννηθεί ένα ακηδεμόνευτο ταξικό εργατικό κίνημα.
Παλεύουμε για:
· Ανατροπή της πολιτικής του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
· Παύση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του χρέους, ρήξη και έξοδο από ΕΕ, Ευρωζώνη και ΝΑΤΟ. Πραγματικό πέρασμα στο Δημόσιο όλων των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και επιβάρυνση για το λαό με εργατικό - λαϊκό έλεγχο, όπως των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
· Οργάνωση του αγώνα με γενικές συνελεύσεις και απεργιακή κλιμάκωση, για υπογραφή αξιοπρεπούς κλαδικής σύμβασης. Αυξήσεις στους μισθούς για να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας, να πάρουμε πίσω όσα έχουμε χάσει. Επαναφορά του επιδόματος ισολογισμού, ξεπάγωμα 3ετιών και αύξηση στο επίδομα πολυετίας. Ρήτρα μη απολύσεων, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Όχι στη σύνδεση μισθών – αποδοτικότητας, κατάργηση της στοχοθεσίας. Πενθήμερο 7ωρο 35ωρο, προσλήψεις και μείωση του χρόνου εργασίας για να μειωθεί η ανεργία. Υπεράσπιση των κανονισμών εργασίας και οργανισμών Προσωπικού που υπήρχαν πριν την εφαρμογή των Μνημονίων. Όχι στις διακρίσεις εις βάρος των νέων εργαζόμενων. Να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συνάδελφοι των συνεταιριστικών τραπεζών. Όχι στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, όχι στις ατομικές συμβάσεις. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των ενοικιαζόμενων, συμβασιούχων, πρακτικάριων. Ίσα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα για όλους.
· Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και διατάξεων που διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις και τα εργατικά δικαιώματα. Όχι στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.
· Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Αυξήσεις στις συντάξεις, σύνταξη στα 55 και στα 30 χρόνια δουλειάς. Αποκατάσταση των απωλειών από το PSI και τις ανακεφαλαιοποιήσεις. Καταλογισμός των ποινικών ευθυνών. Μείωση των υψηλών εργατικών εισφορών, και όχι των εργοδοτικών. Να πληρώσουν οι τράπεζες τα οφειλόμενα στα ταμεία, να επιστραφούν τα κλεμμένα. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική κοινωνική ασφάλιση. Όχι στα επαγγελματικά ταμεία και τα ιδιωτικά ασφαλιστήρια.
· Καμιά ιδιωτικοποίηση, άμεση ή έμμεση (ΣΔΙΤ, εργολαβίες). Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αποκλειστικά δημόσια βασικά κοινωνικά αγαθά (ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες, υγεία, εκπαίδευση κλπ.) ενάντια στην απελευθέρωση των αγορών και τους νόμους των ανταγωνισμού που προωθούν το κεφάλαιο και η ΕΕ.
· Μείωση των φόρων στα λαϊκά στρώματα, όχι στη μείωση του αφορολόγητου το 2019, που θα πλήξει όλους τους τραπεζοϋπαλλήλους. Παλεύουμε ενάντια στους πλειστηριασμούς εργατικών σπιτιών, τις κατασχέσεις. Προστασία της Α΄ κατοικίας.
· Δημοκρατία στους χώρους δουλειάς. Πλήρη προστασία της συνδικαλιστικής δράσης. Ανεξαρτησία των συνδικάτων από κράτος και εργοδοσία. Κατάργηση των δυνάμεων καταστολής (ΜΑΤ κλπ.). Μέτωπο απέναντι στον εθνικισμό, το φασισμό και το ρατσισμό, αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
Σημ:Η Πρόταση Προοπτικής συμμετέχει στην Αγωνιστική Συνεργασία. Η διακύρηξη της Αγωνιστικής Συνεργασίας είναι διαθέσιμη και σε ηλεκτρονική μορφή εδώ.
