Η ανάπτυξη άργησε μια μέρα...
Γιατί άλλο πράγμα να ονομάζονται οι ομαδικές απολύσεις «μέτρο», και άλλο
να ονομάζονται «μεταρρύθμιση», έχει όπως και να το κάνουμε μια πιο ευρωπαϊκή χροιά. Άλλο να σου κόβουν τη σύνταξη με μνημόνιο και άλλο να σου την
κόβουν με «αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος». Άλλο να σε γδέρνουν με
χαράτσια και άλλο με εξορθολογισμένους φορολογικούς συντελεστές.
Η διαφορά, αν είσαι δύσπιστος,
είναι εμφανής και σε κάτι άλλο. Οι πρώτες λέξεις συνοδεύονταν από κλάματα,
μεμψιμοιρίες και θρήνους, ενώ οι δεύτερες από αέρα αισιοδοξίας και χαμόγελα.
Των κυβερνώντων φυσικά. Όμως, «γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;».
Μα γιατί άλλο, γιατί τέλειωσε η λιτότητα (δεν τα έμαθες;) και έρχεται η
ανάπτυξη. Και πάλι οι δύσπιστοι θα πουν, «καλά, μας τα παν κι άλλοι» και ναι,
θα έχουν δίκιο αλλά τώρα θα έρθει στ’ αλήθεια, ακολουθεί λίγο πίσω από την
ελπίδα που ήρθε ήδη. Πότε όμως θα έρθει; Ε, να ψηφιστούν τα νέα μέτρα και θα
έρθει. Γιατί, στις βαλίτσες τους δεν έφεραν σοκολατάκια οι αξιότιμοι κύριοι της
ΕΕ και του ΔΝΤ, αλλά έφεραν αντίγραφο της ταινίας «Οι εξολοθρευτές», νέα πολύ σκληρά μέτρα, από αύριο
κιόλας.
Όμως υπάρχει ένα μικρό ψεματάκι που λένε οι κάθε λογής
κυβερνώντες και έτσι μπερδεύουν τον απλό κοσμάκη που περιμένει να δει το τέλος
της λιτότητας και την ανάπτυξη στην τσέπη του. Και αυτό είναι ότι τα νέα μέτρα ΕΙΝΑΙ η ανάπτυξη.
Η απελευθέρωση των απολύσεων, η κατάργηση του συνδικαλισμού, η πλήρης
ελαστικοποίηση της εργασίας με μισθούς πείνας και μηδενική ασφάλιση, η ανεργία,
οι συντάξεις- ψίχουλα το κράτος μηδενικών παροχών αλλά απλόχερης καταστολής, οι
θατσερικές ιδιωτικοποιήσεις των πάντων, αυτά είναι η
ανάπτυξη που περιμένει τόσο καιρό το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο για
να πάρει μια ανάσα από την 20ετή επέλαση του κινεζικού αντίζηλού τους. Αυτά
είναι που θα σημάνουν την πολυπόθητη αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ώστε
να καταφέρουν και οι δύσμοιροι ευρωπαίοι καπιταλιστές να συσσωρεύσουν λίγο
κεφάλαιο σε μια ύστατη προσπάθεια να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα του
χρηματοπιστωτικού τους συστήματος. Και βέβαια τη ρεβάνς τους για τη μείωση της κερδοφορίας θα την πάρουν απέναντι στην εργατική τάξη και όσα
αναγκάστηκαν να μας παραχωρήσουν τον προηγούμενο αιώνα, παίρνοντας κι αυτά πίσω κι ακόμα παραπάνω.
Τώρα αν έγινε κάποια παρανόηση
και νόμισες ότι η ανάπτυξη αφορά εσένα, την οικογένεια σου, τον διπλανό σου, το
συνάδελφό σου, τη γειτονιά σου, το νοσοκομείο και το σχολείο των παιδιών σου, ε
δεν κατάλαβες καλά και έχεις και εσύ τις ευθύνες σου σ’αυτό, όλα κι όλα. Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Γι’ αυτό, ας
αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας.
Προς τον διπλανό μας, τα παιδιά μας, αλλά πάνω απ’ όλα τον εαυτό μας.
Αλλά θα πεις, «και τι να κάνω»;
Έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζει ο κόσμος.
Ίσως όμως και να αλλάζει. Έχει
αλλάξει παλιά και δεν μπορεί να σταματήσει να αλλάζει. Όχι με παρακάλια, ευχές,
προσευχές. Αλλά με αγώνα, συγκρούσεις,
αντίσταση, εξεγέρσεις.
Να βγούμε από αυτή τη φυλακή, που μας παρουσιάζουν ως τη μοναδική μας επιλογή. Να μη ζήσουμε σαν
σύγχρονοι δούλοι! Να ακολουθήσουμε
το δρόμο που μας καλούν οι ανάγκες
μας, αλλά και η δυνατότητα της εποχής στον 21ο αιώνα.
Εμείς θα είμαστε πάλι στους
δρόμους, και η θέση σου είναι δίπλα μας.
Σε κάθε διαδήλωση, απεργία, κατάληψη. Που πρέπει εμείς
οι ίδιοι τώρα να οργανώσουμε, να μην περιμένουμε από άλλους, σίγουρα όχι
από τους εργατοπατέρες (ΓΣΕΕ, ΟΤΟΕ κλπ).
Γιατί βαρεθήκαμε να βλέπουμε τα
χαμόγελά τους. Γιατί, ξέρεις, δεν χαμογελάνε. Μας δείχνουν τα δόντια τους. Μήπως
να τους δείξουμε κι εμείς τα δικά μας;
Μάρτης
2017
e-mail:protasiprooptikis@gmail.com,
Ιστοσελίδα:www.protasiprooptikis.blogspot.com
6980925499,
6936548328, 6946465296, 6948788704, 19923, 74306, 79836, 83908
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου